Η δυσκολία του παιδιού έχει να κάνει κυρίως με συναισθηματικούς λόγους και σε αυτό δεν ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί. Αυτό που μπορούν να κάνουν, όμως, είναι να αποδεχτούν το παιδί και να το βοηθήσουν να ενταχθεί στο πλαίσιο της τάξης, λαμβάνοντας υπόψη ότι όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια. Τα παιδιά που έχουν μια έκδηλα παρορμητική συμπεριφορά, έχουν μια παραπάνω ενέργεια, που έχουν ανάγκη να την διοχετεύσουν. Αν δεν βρεθεί ένα πλαίσιο, θα το κάνουν μέσα στην τάξη. Χρειάζονται μια σταθερή συμπεριφορά από τους εκπαιδευτικούς, με όρια που θα χαρακτηρίζονται από συνέπεια και κάθε φορά θα ξεκαθαρίζεται ότι το όριο αφορά την συμπεριφορά τους, ενώ το ίδιο είναι αποδεκτό από τον εκπαιδευτικό. Όταν κάνουν κάτι χρήσιμο για την τάξη, έχουν ανάγκη την επιβράβευση, γιατί έτσι αισθάνονται ότι αξίζουν.
Τα παιδιά που τα χαρακτηρίζει η παθητικότητα, είναι παιδιά αποθαρρυμένα ή αντιμετωπίζουν κάποιο συναισθηματικό γεγονός, που δεν μπορούν να το διαχειριστούν. Χρειάζονται ενθάρρυνση, εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και ένα βλέμμα, που να αισθάνονται ότι χωράνε σε αυτό.
Τα παιδιά που κάνουν χιούμορ μέσα στην τάξη, χρειάζεται να τους δοθεί ένας ρόλος, ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους, ακόμα και μέσα στην τάξη. Όταν για παράδειγμα το μάθημα είναι πιεστικό και χρειάζεται ένας χρόνος χαλάρωσης, τότε σε ένα πλαίσιο που θα το βάλει o ίδιος ο εκπαιδευτικός, μπορεί να αξιοποιηθεί ο μαθητής, ώστε να αναλάβει να μετατρέψει για λίγο το κλίμα της τάξης και να αισθανθεί ο ίδιος ότι η τάξη γίνεται ένας χώρος φιλόξενος για εκείνον.
Όταν τα παιδιά βρίσκουν τη θέση τους μέσα στη τάξη, τότε μπορούν να γίνουν θαύματα. Όταν ένα παιδί έχει δυσκολίες στην απόδοσή του, τότε χρειάζεται ο κάθε εκπαιδευτικός να διαχειριστεί τα δικά του δύσκολα συναισθήματα, που τον κυριεύουν, όταν βρίσκεται μπροστά στη περίπτωση ενός μαθητή που αδυνατεί να τον καταλάβει και να ασχοληθεί περισσότερο με τους τομείς, που αυτό το παιδί είναι πολύ καλό, είτε αυτό αφορά τη ζωγραφική, είτε την άθληση, είτε το πόσο ωραία εκφράζεται και να χρησιμοποιήσει λόγια που να κάνουν τον μαθητή να αισθανθεί όμορφα με αυτό που είναι σαν ολότητα.
Όταν ένα παιδί απορρίπτεται σαν μαθητής, τότε αισθάνεται κατακερματισμένο, προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια του εαυτού του και δεν μπορεί. Χρειάζεται το βλέμμα του εκπαιδευτικού, που θα επιβεβαιώσει την προσπάθειά του. Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν σε επικοινωνιακές παγίδες, όπως «είσαι πολύ καλός στην έκθεση, αλλά στα μαθηματικά είσαι αδύναμος». Το παιδί όπως και ο έφηβος, όταν επεμβαίνει μια αρνητική συναισθηματική πληροφορία, ακυρώνει κάθε προσπάθεια να επεξεργαστεί το θετικό μήνυμα. Αυτό που χρειάζεται να ακούσει, είναι: «Είσαι πολύ καλός στην έκθεση, αναπτύσσεις ωραία το θέμα», ώστε το παιδί να εμπεδώσει το νόημα ότι τα καταφέρνει πολύ καλά στην έκθεση. Αμέσως μετά μπορούμε να του αναφέρουμε ότι «Σε ορισμένες προτάσεις η σύνταξη χρειάζεται να γίνει με διαφορετικό τρόπο, ώστε να αποδοθεί το νόημα καλύτερα». Αυτό θα ειπωθεί μόνο, όταν ο εκπαιδευτικός του υποδείξει ακριβώς τον τρόπο που θα το κάνει, είτε προτείνοντας κάποιο βιβλίο αναφερόμενος σε αυτό και στο σχετικό κεφάλαιο, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει, είτε φέρνοντάς του ο ίδιος ασκήσεις, που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Το παιδί ή ο έφηβος όταν αναφερόμαστε σε μια δυσκολία του, συχνά νιώθει εντελώς αβοήθητος και χρειάζεται τον εκπαιδευτικό, για να του πει με απλά λόγια «είμαι μαζί σου σε αυτό και θα σου πω τον τρόπο που θα σε βοηθήσει». Αυτό θα τον ανακουφίσει και θα του επιτρέψει να δοθεί σε αυτό που χρειάζεται να βελτιώσει.
Και σε ένα δεύτερο χρόνο, μετά από μια σεβαστή χρονική απόσταση, ο εκπαιδευτικός θα αναφερθεί, όχι στην αδυναμία του στα μαθηματικά, αλλά στο πώς μπορεί να βοηθηθεί στα μαθηματικά. Με ποιο τρόπο θα μπορούσε να μελετήσει τα μαθηματικά, ώστε να μπορεί να τα αφομοιώσει. Το παιδί δεν χρειάζεται χαρακτηρισμούς, χρειάζεται τρόπους, για να μπορεί να διαβάσει. Πολλές φορές κάποιοι εκπαιδευτικοί, μπαίνουν σε πανικό αναλαμβάνοντας μαθητές που έχουν τεράστια κενά και καταφεύγουν σε χαρακτηρισμούς, που δεν βοηθούν ούτε τον μαθητή, αλλά ούτε τη σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή, στοιχείο που είναι απαραίτητο, για να αγαπήσει το βιβλίο ο μαθητής. Χρειάζεται απλά να καταφύγουν στη μέθοδο που γνωρίζει πολύ καλά ο κάθε εκπαιδευτικός, πάνω στο αντικείμενό του και με υπομονή να καλυφθούν τα κενά, χωρίς να αισθάνεται βέβαια υπεράνθρωπος, αλλά και χωρίς να φοβάται πως ο μαθητής δεν θα τα καταφέρει.
Πολλά παιδιά που αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες συναισθηματικές δυσκολίες, δεν μπορούν να αποδώσουν όσο κι αν προσπαθούν. Χρειάζεται ο κάθε εκπαιδευτικός να μη παρασυρθεί από τα συναισθήματά του και αρχίσει να λυπάται το παιδί ή αναλάβει με ένα τρόπο υπερβολικό το παιδί, ιδιαίτερα αν συμπαθεί το παιδί και βλέπει στο πρόσωπό του πλευρές του εαυτού του. Αυτό δεν θα βοηθήσει το παιδί, γιατί θα νιώσει ότι ο εκπαιδευτικός το θεωρεί ανίκανο.
Εκείνο που χρειάζεται ο μαθητής είναι σεβασμός προς το πρόσωπό του και σιγουριά ότι ο εκπαιδευτικός θα διαχειριστεί το άγχος του και δεν θα παρασυρθεί σε συναισθηματικές εξάρσεις, αλλά θα προσπαθήσει με απλούς τρόπους να τον βοηθήσει, ώστε να προσαρμοστεί στο πλαίσιο της τάξης, και να νιώσει αποδεκτός. Στη συνέχεια μέσα από τη αποδοχή που θα νιώθει για τον μαθητή, θα μπορέσει και το παιδί να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή του και να κάνει τις δικές του προσπάθειες στο μέτρο που μπορεί. Επειδή κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την πορεία του κάθε ανθρώπου και πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που σε μεγάλη ηλικία διέπρεψαν, αλλά το έκαναν μόνο όταν μπόρεσαν να διαχειριστούν μια δύσκολη συναισθηματική κατάσταση που ζούσαν, χρειάζεται ο κάθε εκπαιδευτικός να γνωρίζει ότι αυτό που θυμάται ο μαθητής φεύγοντας από το σχολείο είναι η αποδοχή στο πρόσωπό του. Αυτό είναι που θα τον κάνει όχι μόνο να τον θυμάται, αλλά να τον αγαπάει κιόλας.
Για όλα φταίει ο… «αντισημιτισμός»!!!
Την ώρα που η Ευρώπη λικνιζόταν ημίγυμνη στους ρυθμούς της eurovision μεταξύ πολύχρωμων λέιζερ και στρας και οι συμμετέχοντες στο...