Βγαίνεις, παιδί μου, από το σπίτι! Επιθυμίες και όνειρα γεμίζουν την ψυχή σου… Μια μεγάλη λεωφόρος εμπρός σου, η ζωή, με στροφές και παγίδες, σε περιμένει, το βλέπεις, μα μη φοβάσαι. Μόνο σου, αλλ’ ανίκητο εφόδιο θα ‘ναι πάντα οι γονικές συμβουλές.
Πολλά θα ιδείς, αρκετά θα ακούσεις, ένα σωρό λογής – λογής ανθρώπους θα συναντήσεις. Λυδία λίθος της ψυχής σου τα όσα γίνονται γύρωθέ μας, με ή παρά τη θέλησή μας, καθημερινά, ενώ λωτοί θα δοκιμάζουν να πλανέψουν το πνεύμα σου…
Ονειρεύεσαι, παιδί μου, λοιπόν, να κολυμπήσεις τον Αμαζόνιο. Θα πικραθείς, όμως, εάν αποδειχτεί στις μέρες που έρχονται ρυάκι!
Επιθυμείς ν’ αναρριχηθείς τα Ιμαλάια. Θα πονέσεις, όμως, εάν αποδείχνονται στο διάβα του χρόνου γήλοφοι!
Κι όμως, να μην κλαις στης ζωής τις δοκιμασίες, μα να χαμογελάς, παιδί μου, εφόσον και τα νερά του Πηνειού για κολύμπι προσφέρονται και οι κορφές του Ψηλορείτη για ορειβασία.
Και στο σώμα και στην ψυχή σου υγεία, αγάπη και ευφροσύνη έμπρακτα χαρίζουν αφειδώς και πιο πολύ απ’ όσο θα νόμιζες εκ πρώτης όψεως. Φτάνει ν’ αγωνίζεσαι συντροφιά με τους συνανθρώπους μας και μ’ όλες σου τις δυνάμεις της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος να τα καταχτήσεις και με τη σκαλίδα του ο καθένας σας το χωράφι που σας κληροδότησε η γενιά μου να σκάβετε άοκνα ακόμα πιο βαθιά! Και λεύτερος και ακηδεμόνευτος θα χαίρεσαι έκτοτε, παιδί μου, μαζί με τους άδολους και ανιδιοτελείς συναγωνιστές σου, τους καρπούς των αγώνων σας…
Σε λίγες μέρες, παιδί μου, θα ξαναθυμηθούμε, και εμείς και η γενιά σου, και το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη του ’73 και την αιματοβαμμένη του γενιά. Θα ξαναβρούμε την ευκαιρία να ξαναφωνάξουμε μαζύ πως για να προσφέρει η εκπαίδευση σε έναν τόπο και στους ανθρώπους του δε θέλει “καπέλωμα” αλλά ψυχή αφενός και ότι για να πετύχεις στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να φουσκώνει τα στήθη σου η αλαζονεία ή να σκύβεις το κεφάλι και να λυγίζεις τη μέση δουλοπρεπώς, αλλά ν’ αγωνίζεσαι με σύνεση, όρθιος και αλύγιστος αφετέρου…
Και κλείνω, παιδί μου, υπενθυμίζοντάς σου και ένα απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, το οποίο «αλίευσα» πρόσφατα και θέλω, μαζί με τον σεβασμό προς τους γονείς, να θυμάσαι πάντα: «Μακαρία συ, γη, […] οι άρχοντές σου τρώγουσιν εν καιρώ, προς ενίσχυσιν, και ουχί προς μέθην!» («Εκκλησιαστής», ι’, 17)…
