Αντί για συνεργασία αυτοδυναμία

Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές τον Απρίλιο στη Φινλανδία, οι σοσιαλδημοκράτες κέρδισαν την πρώτη θέση με 17,7%. Πολύ κοντά βρέθηκε το κόμμα των ακροδεξιών με 17,5% και αμέσως μετά το δεξιό κόμμα με 17%. Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας κ. Ρίννε, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο, θα ανακοινώσει τις επόμενες μέρες την κυβέρνησή του, η οποία θα στηρίζεται στη συνεργασία πέντε κομμάτων που πολιτικά τοποθετούνται στον κεντρο-αριστερό χώρο. Αντιθέτως, τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών στην Ελλάδα αλλά και οι δημοσκοπικές τάσεις που καταγράφονται για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές πέρα από τη μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουν ένα ακόμη φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε να δούμε το μέλλον της διακυβέρνησης της χώρας ως μια διαδικασία πολιτικών συναινέσεων και συνεργασιών.

Έτσι το στοίχημα πλέον για τη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη είναι ξεκάθαρη αυτοδυναμία. Από την άλλη μεριά η επιθυμία και πολιτική στόχευση του κ. Τσίπρα είναι η επικράτηση στο κεντρο-αριστερό πολιτικό πεδίο με την εκτόπιση ή εξαφάνιση άλλων κομμάτων, καθώς και η προσωπική του ανάδειξη ως νέου ηγέτη στο χώρο που κάποτε ηγεμόνευε το ΠΑΣΟΚ. Μετά τη μεγάλη ήττα και διαφορά που κατέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, κάτι τέτοιο άλλωστε είναι αναγκαίο για την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Με την έξοδο του κ. Βενιζέλου από το ΚΙΝΑΛ η κ. Γεννηματά παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο. Είτε θα διεκδικήσει και κερδίσει το χώρο ποντάροντας στην τραυματισμένη εικόνα του πρωθυπουργού, είτε θα αποτύχει και το ΚΙΝΑΛ θα αποτελέσει το τρόπαιο στο νέο παιχνίδι του δικομματισμού μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση το μήνυμα των παραδοσιακών κομμάτων στους πολίτες είναι ένα. Θέλουμε ένα μεγάλο νικητή και ένα μεγάλο ηττημένο. Οι ενδιάμεσοι παίχτες του πολιτικού παιχνιδιού απλά πρέπει να συνθλίβονται.

Παρόλο που τα τελευταία επτά χρόνια οι κυβερνήσεις που διαδοχικά χειρίστηκαν τις τύχες του τόπου, με σχετική επιτυχία ή αποτυχία, στηρίχθηκαν στη συνεργασία κομμάτων, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-(ΔΗΜΑΡ) και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα ίδια τα κόμματα και οι παραδοσιακοί πολιτικοί τους παρουσίασαν τις συνεργασίες αυτές περισσότερο ως αναγκαίο κακό, ως συνέπεια και αποτέλεσμα της αδυναμίας κάποιου κόμματος για αυτοδυναμία. Έτσι οι συνεργασίες στον ελληνικό πολιτικό χώρο επειδή ακριβώς δε βασίζονται σε προγραμματικές συμφωνίες και συναινέσεις συνεχίζουν να συνδέονται στο νου των πολιτών ως αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κυβερνήσει. Αλλά η λογική του δικομματικού ανταγωνισμού που φαίνεται να κυριαρχεί εκ νέου στο πολιτικό σύστημα της χώρας μόνο ως οπισθοδρόμηση μπορεί να χαρακτηριστεί. Καμία ανθρώπινη δραστηριότητα μεγάλης κλίμακας στην εποχή της διασύνδεσης και της παγκοσμιοποίησης δε μπορεί να είναι επιτυχής αν βασίζεται σε μονοδιάστατη οπτική και προσέγγιση.

Η νέα πεντακομματική κυβέρνηση της Φινλανδίας έχει ορίσει τους στόχους για την ευημερία των πολιτών της και θα ξεκινήσει με προγραμματικό διάλογο, θέσεις, αντιθέσεις, συνεργασίες και συγκρούσεις να δουλεύει προς αυτή την κατεύθυνση. Στην Ελλάδα ο νέος άρχοντας του παιχνιδιού θα παίρνει τις αποφάσεις και θα αναπροσαρμόζει το σχεδιασμό κατά βούληση. Οι νέοι συνεργάτες θα πάρουν τη θέση των παλιών στον δημόσιο μηχανισμό. Ο απερχόμενος πρώην μαθητευόμενος μάγος θα πετροβολάει κάθε απόφαση και κάθε σχέδιο περιμένοντας το πλήρωμα του χρόνου και την αλλαγή των συσχετισμών και οι πολίτες θα συζητούμε ακόμη γιατί ο κόσμος φεύγει μπροστά και εμείς αδυνατούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας.