Το πλοίο σάλπαρε την περασμένη Κυριακή. Οι ναύτες, νέοι και παλιοί, αλλά ο καπετάνιος ίδιος με εκείνον του παρθενικού απόπλου της «Α’ Ρεθεμνιώτικης Υπέρβασης».
Δεν ξέρω αν ευθύνονται τα άτομα κάθε φορά ή ο καπετάνιος-δάσκαλος. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η μαγεία του θεάτρου, ή η εποχή μας που ωθεί τον άνθρωπο σε νέα ξεκαθαρίσματα και νέες καταστάσεις, σε ξεσπάσματα και αποφάσεις που κραυγάζουν: «Φτάνει πια… όχι άλλη μαυρίλα. Όχι άλλο τέλμα. Θέλω να τελειώνω με ότι παλιό και να σαλπάρω για νέα όνειρα, νέους στόχους, νέες συγκινήσεις».
Είναι πραγματικά μαγικό πως κατορθώνουν να δένουν τόσο, κάθε φορά οι ψυχές και οι ενέργειες.
Το αποτέλεσμα πάντοτε ίδιο: Περισσότερο απελευθερωμένα άτομα. Άφθονη ροή θετικής ενέργειας… περισσότερη έκκληση φωτός!!
Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν τα συναισθήματα, τη συγκίνηση και την πληρότητα που αισθανθήκαμε στο πρώτο μόλις τρίωρο, από το δεύτερο αυτό ταξίδι της ομάδας θεάτρου.
Μόνο όσοι το έχουν ζήσει μπορούν να καταλάβουν τι πραγματικά συμβαίνει μέσα σε εκείνες τις ώρες που φαίνονται να περνούν τόσο μα τόσο γρήγορα.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι το ταξίδι υπόσχεται πολλές συγκινήσεις.
Εγκαταλείποντας την αίθουσα, ήταν σαν να είχαμε αποχωρήσει από ένα πολύ σοβαρό μάθημα ψυχοθεραπείας, που έκρυβε μόνο αλήθειες. Ήταν βιωματικό, αυθόρμητο και καθόλου στημένο.
Ήταν απελευθέρωση… ήταν λύτρωση. Ήταν μυσταγωγία…
Κάθε φορά συνειδητοποιεί κανείς την απίστευτη ανάγκη που έχουν οι ψυχές όλων μας για έκφραση, για άνοιγμα προς τα έξω, για εκτόνωση, για μοίρασμα, για μια αγκαλιά… μια κοινή εμπειρία. Είναι πολλές και ποικίλες οι ανάγκες και τα κενά… υπάρχει πολύς πόνος καλυμμένος …πολλές απώλειες προσωπικές ή παράπλευρες… αλλά πάντα με τον ίδιο παρανομαστή. Οι ψυχές μας έχουν όλες το ίδιο χρώμα, την ίδια αύρα, το ίδιο Φως και ζητούν μόνο να κατορθώσουμε να πετάξουμε τα μαύρα πέπλα από μπροστά τους, προκειμένου να φανεί η ίδια ατόφια αρχέγονη ουσία Τους…
Ναι. Η Αυτογνωσία είναι μια πράξη Αφαίρεσης… Ο πυρήνας είναι το ίδιο φωτεινός και ευλογημένος… Αυτά που μας πρόσθεσαν κατά τη διάρκεια της ζωής μας (ή των ζωών μας για όσους πιστεύουν στη Μετενσάρκωση) λάθη-μαθήματα αλλά και βιώματα δικά μας ή άλλων, είναι αυτά που μας βαραίνουν και προσθέτουν επιχωματώσεις στο βωμό της ψυχής μας. Εμείς, απλά έχουμε την ιερή υποχρέωση -το αισθανόμαστε όλοι αυτό κάποτε- να κατορθώσουμε να γκρεμίσουμε αυτούς τους τοίχους, ώστε να φανεί η κρυμμένη ουσία μας. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Μέσα από τη δικιά του εμπειρία και τα δικά του μαθήματα, ο καθένας από μας να βιώσει την προσωπική του πορεία προς «τη θέωση». Το θεατρικό παιγνίδι βοηθάει τόσο, όσο και τα μαθήματα Αυτογνωσίας.
Η ομάδα καθοδηγεί κάθε φορά ανάλογα με τη δυναμική της και τους συνδυασμούς των ενεργειών της. Κατορθώνει να δημιουργεί, να σχηματίζει αλλά και να μετασχηματίζει. Η ίδια η ομάδα καθοδηγεί και τον δάσκαλο. Τον κάνει να ξεδιπλώνει τα δικά του ταλέντα και να φτάνει ακόμα πιο ψηλά τη δυναμική του, ώστε να μας «πιέζει» απαλά και τρυφερά, προς τη δική μας ατομική κάθε φορά, υπέρβαση ψυχής…
Σ’ ευχαριστούμε, και πάλι από καρδιάς δάσκαλε και σου ευχόμαστε να έχεις πάντοτε τον ίδιο αμείωτο ενθουσιασμό και έμπνευση, ώστε να μας εμψυχώνεις και να μας φθάνεις κάθε φορά σε σημείο τέτοιο, που να βιώνουμε ακόμα και εκείνο το άγγιγμα… την προστασία, την αγκαλιά αλλά και το άρωμα του προσωπικού μας Αγγέλου…
Μας μύρωσες… με τη μαγεία της τέχνης. Μας απογείωσες και έπειτα πάλι, σε δευτερόλεπτα μας προσγείωσες… Έτσι απλά, μέσα από γέλια, δάκρυα κι αλμύρα, η φρεγάτα μας άνοιξε πανιά και ήδη μας ταξιδεύει μεσοπέλαγα… αναζητώντας ο καθένας μας την δικιά του μοναδική Ιθάκη. Το γνωρίζουμε ότι το ταξίδι δεν θα είναι εύκολο και το σκαρί μας θα διασχίσει και βαθιά θολά νερά. Όμως, μας μπόλιασες με το μικρόβιο της αντίστασης σε οτιδήποτε χαμηλό σε δονήσεις… σε οτιδήποτε σάπιο υπάρχει ακόμα μέσα μας, ώστε ο καθένας από μας στο τέλος να παλέψει με πάθος για να πετάξει από πάνω του τους δικούς του Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες…
Για να αποκτήσουν νόημα προσωπικό οι στίχοι του μεγάλου ποιητή:
«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δε θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου. Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδομένους…» (Καβάφης).
Ομάδα Β’ Υπέρβασης οπλίστε με θάρρος και περιμένετε…
Έσο έτοιμοι… Το νέο ταξίδι προς την Ιθάκη μας ξεκινάει… Και αν ίσως, κάποιοι από εμάς, δεν την ανακαλύψουν σ’ ετούτο το ταξίδι, δεν πειράζει. Το ξέρουμε πια καλά όλοι μας. Η Ιθάκη είναι πάντα εκεί… βαθειά ριζωμένη μέσα μας και περιμένει.
Πάντα θα περιμένει…
