Όσο πλησιάζουν οι μέρες για το δημοψήφισμα στη Βρετανία άρθρα και τηλεσυζητήσεις έγκυρων πολιτικών και οικονομικών αναλυτών κατακλύζουν τα ΜΜΕ σχετικά με τις επιπτώσεις του όποιου αποτελέσματος.
Οι «Leavers» οι υπέρμαχοι της εξόδου και οι «Remainers» οι υπέρμαχοι της παραμονής, μετά τη δολοφονία της Βρετανίδας βουλευτίνας των Εργατικών Jo Cox, ανέστειλαν για λίγο τις εκστρατείες τους, αποτίοντας φόρο τιμής στη μνήμη της.
Το δημοσκοπικό εκκρεμές συνέχιζε να κινείται πέρα δώθε, κρατώντας τεντωμένα τα νεύρα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (χρηματιστικοποίησης) και της σημερινής Ε.Ε., αν και μετά τη δολοφονία της Jo Cox δείχνει να κολλάει προς την πλευρά, του Not to Brexit. Ίσως αυτή η δολοφονία έμελλε να αντικαταστήσει την άρνηση του διστακτικού ηγέτη των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, να γίνει μπροστάρης της καμπάνιας παραμονής στην Ε.Ε.
Το εθνικό «ντιμπέιτ» των αντιπαραθέσεων κινείται κυρίως σε δύο άξονες: στην είσοδο μεταναστών από χώρες-μέλη της Ε.Ε. και στις οικονομικές επιπτώσεις μιας βρετανικής εξόδου, χωρίς παράλληλα να υποτιμάται η τραυματισμένη απομονωτική βρετανική ψυχοσύνθεση τόσο από την επανειλημμένη απόρριψη από τον Ντε Γκολ της βρετανικής αίτησης εισόδου στην ΕΟΚ όσο και από το συμβιβασμό ότι η Βρετανία μετά το ’60 έχει γίνει μια δύναμη δεύτερης κατηγορίας (οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά εξαρτάται από μια πρώην αποικία της-τις ΗΠΑ) καθώς και το ότι πρόκειται να γίνει μέλος ενός κλαμπ, του ευρωπαϊκού, την κυρίαρχη σημερινή δύναμη του οποίου είχε νικήσει σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους (Γερμανία).
Βλέποντας τους ηγήτορες των δύο στρατοπέδων, τον πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον και τον εσωκομματικό αντίπαλό του Μπόρις Τζόνσον διερωτάται κανείς μήπως το διακύβευμα του δημοψηφίσματος είναι το αν θα εφαρμοστεί ο νεοφιλελευθερισμός των Συντηρητικών εντός της Ε.Ε. (Not to Brexit) ή εκτός της Ε.Ε. (Brexit).
Το Σίτι του Λονδίνου, ο φάρος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ο μεγαλύτερος παράκτιος διευκολυντής χρηματιστηριακών συναλλαγών στον κόσμο συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών και γερμανικών συμφερόντων απεχθάνεται τις ρυθμίσεις και τη φορολογία που επιβάλλει η Ε.Ε. Ταυτόχρονα όμως εξυπηρετεί τα παραπάνω συμφέροντα τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά γι’ αυτό θεωρώ ότι η πλάστιγγα «θα υποχρεωθεί» τελικά να γύρει στο «Not to Brexit».
Το Brexit έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ξενοφοβικούς και ρατσιστές να κρυφτούν πίσω από τις πολιτικά ορθές ταμπέλες του «οπαδού των παραδόσεων» και του ευρωσκεπτικιστή, αλλά και όσο η Ε.Ε. παραμένει ένας δυσκίνητος γραφειοκρατικός γίγαντας που βλέπει το «τέλος του δυτικού πολιτισμού» στο Brexit αλλά όχι στους νεοναζί που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε όλες τις χώρες ή στη λιτότητα που έχει φέρει τους Ευρωπαίους πολίτες στα όριά τους, τότε οι ευρωσκεπτικιστές, δυστυχώς, θα αυξάνονται.
Αυτό που ίσως λείπει από τις αντιπαραθέσεις των δύο στρατοπέδων είναι η συζήτηση γύρω από την πραγματική αιτία ίδρυσης της Ε.Ε., ενός οργανισμού που θα μπορούσε να λειτουργήσει, με αλλαγή πολιτικής, σαν μια δύναμη υπέρ του καλού σε μια ήπειρο τραυματισμένη από δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Και σε αυτή την προσπάθεια χρειάζονται όλοι όσοι μάτωσαν απ’ αυτούς.
Πηγές
Brexit, παγκοσμιοποίηση και Ε.Ε., άρθρο Βασίλη Κων/νου Φούσκα, καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής και Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου
Brexit, ψέματα και στο βάθος…Σκοτία, συνεντεύξεις των Bill Saltmarsh και Paul Smurthwaite, βετεράνων δημοσιογράφων του Reuters.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
