Η Ευρώπη, με ναυαρχίδα το Νότο, βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση της, ανήμπορη να ανταπεξέλθει στη παγκοσμιοποίηση. Η φτώχεια, η έξαρση των ανισοτήτων, η καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους είναι προ των πυλών. Σε αυτές τις συνθήκες είναι ολοφάνερο ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει εκπληρώσει την αποστολή της, και δε μπορεί πια να δώσει λύσεις. Προσδένεται στο νεοφιλελευθερισμό, υπακούει σε ακροδεξιά κελεύσματα και κλείνει το μάτι στο φασισμό-ναζισμό. Δεν υπερασπίζεται σθεναρά το κοινωνικό κράτος και τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών. Το βλέπουμε στη Γερμανία, όπου θα συγκυβερνήσει με δεξιά ατζέντα, το βλέπουμε στο ευρωκοινοβούλιο, το βλέπουμε ξεκάθαρα στην Γαλλία του Ολάντ. Χρειάζονται πιο ριζοσπαστικές επιλογές που θα οδηγήσουν την Ευρώπη σε νέα προοπτική. Χρειάζεται «μάχη» για να εγκαταλείψει τη πολιτική ηγεμονίας ο γερμανικός νάνος, να προσχωρήσουμε σε λογικές ανάπτυξης, να προβούμε στις αναγκαίες, όσο ποτέ άλλοτε, μεταρρυθμίσεις που θα εναντιώνονται στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα και θα υπερασπίζονται τις κοινωνικές κατακτήσεις των λαών.
Ειδικά στην Ελλάδα του μνημονίου, της φτώχειας, έχουμε ένα ακόμα λόγο να λέμε όχι στη λεγόμενη «κεντροαριστερά». Είναι η δημιουργός αιτία του προβλήματος. Δε πρόβλεψε, δεν εκπαίδευσε το λαό, λαΐκισε ασύστολα και τώρα δηλώνει, ψευδώς, ικανή να τα διορθώσει. Για αυτό λέμε ότι, σε κάθε εκλογές, από το απλό σωματείο μέχρι τις εθνικές εκλογές, ψήφος στη λεγόμενη κεντροαριστερά είναι πισώπλατη μαχαιριά στην Ελλάδα. Η χώρα χρειάζεται αριστερή προοπτική, νέους ανθρώπους, νέες αντιλήψεις.
* Ο Μανόλης Ντουντουνάκης είναι M.Sc. ηλεκτρολόγος μηχανικός Ε.Μ.Π., υποψήφιος διδάκτορας
