Το καινούργιο βιβλίο του φίλου και συμμαθητή μου, είναι γεγονός!
Δεν νομίζω βέβαια ότι στους άγριους καιρούς που ζούμε η έκδοση ενός νέου βιβλίου σημαίνει πολλά για πολλούς. Για κάποιους σαν κι εμένα όμως, ένα νέο βιβλίο σημαίνει κάτι: Πως δεν χάθηκαν όλα. Πως κάποιοι εννοούν να φυλάγουν κάποιες Θερμοπύλες. Πως η Ελλάδα έχει τους δικούς της «ορκισμένους» οι οποίοι τον «πυρήνα» τους τον ελληνικό, δεν θα δεχτούν να τον παραδώσουν.
Τίτλος του βιβλίου: «Ο Καραγκιόζης ζει» – 55 επίκαιρες & διακαιρικές παραστάσεις.
Τελικώς, ο Έλληνας Καραγκιόζης ζει! Διότι ο Τούρκος «Καραγκιόζ» έχει προ πολλού πεθάνει και οι Τούρκοι δείχνουν τον τάφο του στην Προύσα. Υπερηφανεύονται και καλά κάνουν. Ο Έλληνας Καραγκιόζης όμως εξακολουθεί να ζει, μας εξηγεί ο συγγραφέας, διότι είναι ιδεολογία και σαν ιδεολογία δεν γίνεται να πεθάνει. Όχι μόνο ζει αλλά τείνει να γίνεται τόσο περισσότερο δημοφιλής όσο βαθύτερα μπαίνομε μέσα στην δραματική αυτή για την Ελλάδα οικονομική φάση. Ο λόγος είναι απλός: O Καραγκιόζης είναι ένα θέαμα λαϊκό, απλό, με ρίζες βαθιές, τα μέγιστα λυτρωτικό για μας τους έλληνες, εκεί που μας έχουν καταντήσει.
Ας δούμε πως μπορούμε να χαρακτηρίσομε το βιβλίο. Μιλάμε για ένα βιβλίο πρώτιστα συναισθηματικό, αφού ζωντανεύει τις αναμνήσεις του συγγραφέα από τον πρώτο της ζωής του καραγκιοζοπαίχτη, τον πατέρα του. Είναι όμως και ένα βιβλίο επιστημονικό αφού η ίδια η εισαγωγή του βιβλίου είναι ουσιαστικά μια μελέτη πάνω στο αντικείμενο «Καραγκιόζης».
Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα βιβλίο βαθύτατα πολιτικό. Ο Καραγκιόζης είναι από τη φύση του τύπος λαϊκός, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, πολύ μακριά απ’ τα σαλόνια και τον καθωσπρεπισμό, ένας διαχρονικός αδιόρθωτος έλληνας με τα βάσανα, την αβεβαιότητα, τη στωικότητα, τη φιλοσοφική διάθεση, την αθυροστομία, την ελπίδα, τα όνειρα. Στη δική του κυρτωμένη πλάτη και στο κουρασμένο του κορμί έχουν φορτώσει σήμερα οι …εγκέφαλοι, το κύριο βάρος της κρίσης.
Από την άλλη μεριά ο Φρυγανάκης είναι ένας συγγραφέας που ξέρει να κατακτά τον αναγνώστη με την αμεσότητα και την πληρότητα της γραφής του. Η ευθυβολία του είναι «σκανδαλώδης». Τα λογοπαίγνια, βροχή. Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις που βάζει στο στόμα των ηρώων του θεάτρου σκιών θα πρέπει να ξεπερνούν τις διακόσιες.
Αλλά και η χρονική στιγμή που επέλεξε για την έκδοση του βιβλίου του ο συγγραφέας, κι αυτή δεν είναι τυχαία: Δεν αντέχει άλλο ο Φρυγανάκης! Δεν αντέχει και πρέπει να μιλήσει, πρέπει να «τα πει»! Έτσι λοιπόν επιστράτευσε τον πολύπειρο Καραγκιόζη για να τα πούνε …παρέα.
Είναι φανερό ότι ο συγγραφέας -ο οποιοσδήποτε συγγραφέας- μέσα στα βιβλία του δεν μπορεί να κρυφτεί: Αποκαλύπτει διάπλατα τον χαρακτήρα του, τα πιστεύω του, τις αρχές του. Το ίδιο συμβαίνει στην περίπτωση του Φρυγανάκη και του «Καραγκιόζη του».
Μέσα στο βιβλίο παραθέτει και υπογράφει 55 κείμενα για Καραγκιοζοπαραστάσεις οι οποίες είτε παιχτούν είτε απλά διαβαστούν, ξεδιπλώνουν ανάγλυφη την ιδεολογία και τα πιστεύω του.
Συμπέρασμα: Πρώτη φορά νομίζω στα χρονικά, ένας δημιουργός Καραγκιόζη συμβαίνει να είναι συγχρόνως και φιλόλογος. Για τούτο, ο δημιουργός αυτός μπορεί (και δικαιούται): Nα ακριβολογεί ή να πελαγοδρομεί, να περιφέρεται ή να παραφέρεται, να μορφάζει ή να μας ξελογιάζει, να πετιέται από το φως στο σκοτάδι, να χάνεται σε δρομάκια στενά ή να χορεύει καταμεσίς του δρόμου!
Εκείνος το δικαιούται. Εσείς, απολαύστε τον.
*Ο Μανόλης Καλλέργης
είναι γιατρός
είναι γιατρός
