Δεν έτυχε, η κοινωνία μας απέτυχε…

Το πρόσφατο περιστατικό της μεταφοράς στο Νοσοκομείο αναίσθητου από μέθη μαθητή, επαναφέρει το ερώτημα του τι μπορεί να φταίει. Κι αυτό γιατί το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά και επειδή δεν είναι λογικό να οφείλονται όλα τα παρόμοια και χειρότερα συμβάντα σε «ατυχείς συμπτώσεις»:
-Η κατανάλωση αλκοόλ ακόμα και μέσα σε σχολικούς χώρους, ο θάνατος κοριτσιού από αλκοόλ, το καρναβάλι που οδηγεί κάθε χρόνο δεκάδες μεθυσμένους πολίτες (αρκετοί από τους οποίους ανήλικοι) σε σταθμούς πρώτων βοηθειών κ.ά.
-Η παιδεραστία και η αλλαγή ερωτικού προσανατολισμού 52 τουλάχιστον ανήλικων παιδιών από τον δάσκαλό τους, η σύλληψη δασκάλου τραβεστί εν ώρα επίδειξης, η χρήση κρατικών σφραγίδων από έναν τρίτο για τη μετάκληση κοριτσιών από τα Βαλκάνια για σωματεμπορία κ.ά.
-Η δολοφονία δύο μεταναστών το 2006 από «Ελληναράδες», του ενός μέσα στο σπίτι του στο Ρέθυμνο και του άλλου στην Αγία Γαλήνη
-Η δολοφονία το 2008 μέσα στην πόλη ενός φοιτητή από κατάδικο, ήδη δολοφόνο, που για την αποφυλάκισή του είχε μεσολαβήσει, όπως ακούστηκε, γνωστός Κρητικός πολιτικός.
-Οι πυροβολισμοί, που έχουν τραυματίσει δεκάδες κατοίκους και επισκέπτες του Ρεθύμνου, με πιο πρόσφατο περιστατικό τον θανάσιμο τραυματισμό νεαρού σε ορεινό χωριό του Ρεθύμνου το περασμένο Πάσχα.
-Το άσυλο της γενικευμένης ανομίας σε ολόκληρες περιοχές του Νομού.
Είναι τόσο πολλά τα περιστατικά και είναι τόσο πενιχρή η συζήτηση που διεξάγεται κάθε φορά για τις αιτίες τους, που δεν μπορεί παρά να επαναλαμβάνονται και μάλιστα με αυξανόμενο ρυθμό. Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, ότι η πλειοψηφία των περιστατικών αυτών διαδραματίζεται στην περιοχή του Ρεθύμνου, που αντιπροσωπεύει ποσοστό πληθυσμού μικρότερο του 1% πανελλήνια.
Όσο η ρεθεμνιώτικη κοινωνία δε συζητά τις παθογένειές της και δεν ασχολείται με τα παιδιά της, όσο οι κούπες, η οπλοκατοχή και το αντριλίκι θεωρούνται μέρος της κρητικής παράδοσης από όχι αμελητέο τμήμα του πληθυσμού, τόσο δεν θα είναι κάθε φορά η κακιά η ώρα που θα μας φταίει αλλά το κακό μας το μυαλό.