Τον Ιούλιο του 2011, συγκεκριμένα στις 29 και 30, το νότιο κομμάτι του Αγίου Βασιλείου έζησε εφιαλτικές ημέρες και οι κάτοικοι των χωριών (Κεντροχώρι – Πλατανέ – Ακούμια – Κρύα Βρύση – Ορνέ – Σαχτούρια – Μέλαμπες), βιώσαν τη χειρότερη πυρκαγιά στην ιστορία της περιοχής.
Μέσα σε δύο μέρες η περιοχή μεταβλήθηκε σε «κρανίου τόπο», αφού καταστράφηκε ένας από τους σημαντικότερους και παλαιότερους ελαιώνες της Κρήτης, με τη γηγενή ποικιλία της χοντρολιάς (Θρούμπα) και αφανίστηκαν χιλιάδες στρέμματα δασικής βλάστησης, ντόπιων αρωματικών φυτών, αλλά και χιλιάδες μέλη της πανίδας στην περιοχή.
Στις 19 Σεπτεμβρίου φέτος πέντε χρόνια μετά, το Μονομελές Κακουργιοδικείο Χανίων, με μια δίκαιη κατά την άποψή μου απόφαση, έκρινε ότι υπαίτιοι αυτής της μεγάλης καταστροφής είναι δύο και τους καταδίκασε σε δεκαετή φυλάκιση με αναστολή.
Δίκαια οι κάτοικοι στην περιοχή αισθάνθηκαν ότι ο αγώνας και η μάχη που έδωσαν πέντε χρόνια, για την αποκάλυψη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, βρίσκει επιτέλους δικαίωση.
Δίκαια οι παράγοντες στο δικαστήριο από τη μεριά της πολιτικής αγωγής αισθάνθηκαν ότι εκτέλεσαν το χρέος τους, συμβάλλοντας στην απονομή δικαιοσύνης με μια παραδειγματική τιμωρία.
Παρά το συναισθηματικό και ψυχικό φόρτο, με τις μνήμες να γυρίζουν στις κατεστραμμένες περιουσίες και στις δύσκολες στιγμές που έζησαν, με τον κίνδυνο δίπλα στα σπίτια τους, οι μάρτυρες και οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και κατέθεσαν τον εαυτό τους στο δικαστήριο, έχοντας σαν στόχο να δικαιώσουν όσους πίστεψαν εξ αρχής ότι η καταστροφή προήλθε από ανθρώπινο χέρι.
Δικαιώθηκαν από την πρωτόδικη απόφαση, η οποία πέραν της απόδοσης δικαιοσύνης, θα είναι και ο αποτρεπτικός παράγοντας στον μέλλον σε όποιον επιχειρήσει ή θέλει να επιχειρήσει, παρόμοια κακόβουλη ενέργεια για την περιοχή.
Σίγουρα η απόφαση αυτή δεν είναι η τελεσίδικη και θα χρειαστεί και παραπέρα δικαστικός αγώνας, για να υπάρξει οριστική και αμετάκλητη καταδίκη της επαίσχυντης αυτής πράξης από το επόμενο δευτεροβάθμιο δικαστήριο, όπου και θα τελεσιδικήσει.
Τώρα λοιπόν που ο κουρνιαχτός έχει κατακάτσει, χρειάζεται ώριμη και σοβαρή σκέψη, στην οποία πρέπει να πρωτοστατήσουν οι φορείς της περιοχής, συζητώντας για το τι προτεραιότητες βάζουν και τι στοχεύουν για την περιοχή αυτή.
Επιθυμούν μια περιοχή όπου θα υπάρχει αλληλοσεβασμός, συνύπαρξη και οι διακριτοί ρόλοι του καθενός, ή θέλουν ένα τόπο παρατημένο και εγκαταλελειμμένο στις ορέξεις του κάθε ενός, που ασύδοτα και χωρίς σεβασμό τον θεωρεί ιδιοκτησία του.
Προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η συστράτευση όλων εκείνων που επιθυμούν να προστατευθεί ο τόπος, από εκείνους που χρόνια τώρα χωρίς κανένα σεβασμό καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν περιουσίες, με το να σχεδιάσουν το αύριο και την προστασία της περιοχής.
Θα πρέπει λοιπόν οι φορείς της περιοχής να συνεργαστούν μεταξύ τους στηρίζοντας την προσπάθεια για την προστασία της περιοχής, ενημερώνοντας τους κατοίκους για τις προσπάθειες που γίνονται, για την διερεύνηση των πυρκαγιών, στηρίζοντας τις πρωτοβουλίες, που θα είναι στην κατεύθυνση της αναζωογόνησης της περιοχής, λαμβάνοντας υπόψη όμως τις ιδιαιτερότητες που έχει δημιουργήσει ο καταστροφικός εφιάλτης των πυρκαγιών.
Η φετινή χρονιά ανέδειξε για άλλη μια φορά ένα από τα σοβαρότερα και διαχρονικά προβλήματα της περιοχής, που είναι και από τα κυριότερα για την εξάπλωση των πυρκαγιών, την έλλειψη νερού αλλά και τη διαχείρισή του.
Ένα πρόβλημα που χρειάζεται να συζητηθεί και να γίνει πρώτη προτεραιότητα των θεσμικών φορέων της περιοχής, έτσι ώστε να γίνει η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των υδάτινων πόρων αλλά και να οργανωθεί σωστά η διαχείριση των υπαρχόντων.
Άμεση λοιπόν προτεραιότητα είναι η αναγκαία κινητοποίηση και συνεννόηση των θεσμικών εκπροσώπων της πολιτείας, αλλά και των φορέων της περιοχής έτσι ώστε να προταθούν αλλά και να δοθούν λύσεις για μια περιοχή που από τα παλιά χρόνια ήταν ζωογόνα και παραγωγική.
Να προσπαθήσουμε λοιπόν όλοι μαζί, πολιτεία, δήμος, σύλλογοι, συνεταιρισμοί και κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης, έτσι ώστε να στείλουμε το μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση, ότι είμαστε εδώ και σκοπεύουμε να μείνουμε, δίνοντας όποια μάχη και με όποιο κόστος χρειαστεί.
