Η επέτειος του Πολυτεχνείου το 2015 μετά από πάνω από 40 χρόνια γιορτάστηκε φέτος και η ΕΡΤ είχε αφιέρωμα και μου θύμισε αγαπητοί αναγνώστες της Νέας Γενιάς, την αγωνιστική έξαρση και την συμπαράσταση του Αθηναϊκού λαού και ακόμα από εκτός Αθηνών περιοχές.
Ο γράφων ενώ ήταν στη διαδήλωση κάτω από τη Νομική Σχολή που χτυπήθηκε από τα άρματα στου Πολυτεχνείου, ήμουν μακριά από την πατρίδα στη Τζέντα όπου δούλευα ως τυπογράφος.
Είχα όμως ένα μικρό ραδιοφωνάκι και άκουγα κάθε βράδυ «Ντόιτσε-Βέλε», γιατί η ανάγκη μου για ενημέρωση ήταν μεγάλη.
Μόλις άνοιξα το ραδιόφωνο η «Ντόιτσε Βέλε» είχε αναμετάδοση από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, όπου η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη ηχηρή, συγκινητική και εγερτική εκφωνούσε.
Τότε φώναξα και τους άλλους Έλληνες που ήταν στη Τζέντα και στο ίδιο ξενοδοχείο και παρακολουθήσαμε όλη τη νύχτα την αναμετάδοση από την Ντόιτσε Βέλε.
Μετά όλη η διαδικασία της εισβολής με το άρμα που έριξε την πόλη και τον αξιωματικό που πυροβόλησε το νέο στο κεφάλι και μετά επαίρονταν για το σημάδι που ξέρει.
Τέλος πάντων το έξω ξαναγράφει.
Παλιότερα από τη στήλη στην εφημερίδα μας και η αγωνία και η συζήτηση μας έκαναν να ρίξουμε και ένα κλάμα που δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε. Μας κατέλαβε το «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» ακόμα αντηχεί μετά από σαράντα τόσα χρόνια η φωνή της Μαρίας Δαμανάκη ως την ώρα της εισβολής και στη συνέχεια στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο.
Ας είναι, πάνε τόσα χρόνια και ακόμα οι εικόνες που η Γερμανική τηλεόραση έδειχνε και οι φωνή της Δαμανάκη και των άλλων συμμαχητών νέων για το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» του Πολυτεχνείου ηχεί στα αυτιά μας εγερτικά.
Άθικτοι ήρωες της νιότης συνέχεια των ηρώων της Κατοχής, δεν σας ξεχνώ.