Δημόσιος διάλογος

      Πάγια θέση μου και εμμονή είναι ότι το μόνο που μπορεί δραστικά να αλλάξει τη χωρά είναι η υπεύθυνη κι απαιτητική στάση των πολιτών, όπου με ωριμότητα κι αποφασιστικότητα ότι παράπονα έχουν θα τα εκφράζουν γραπτώς.
      Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος φορέας αξιόπιστος που θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα πυρήνα, μια κριτική μάζα, ώστε να δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο μη κυβερνητικό χωρίς το ναρκωτικό εξουσίας σώμα που θα μπορεί να ελέγχει τον τρόπο διοίκησης.
      Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε, γιατί είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο αέναης επανάληψης της υποκρισίας και φυγοπονίας, σε ένα σύστημα αναπαραγωγής ψευτιάς, κλεψιάς, απάτης.
      Θα τολμήσω λοιπόν να προτείνω στους αναγνώστες την πρόταση μου για το τι νομίζω ότι θα μπορούσε να εμπνεύσει μια προοπτική αναδημιουργίας της υπέροχης και πολυβασανισμένης ιδιαίτερης χώρας που έχουμε την χαρά ή την λύπη να υπαγόμαστε.
      Με ένα πιστοποιημένο σύστημα συγκέντρωσης υπογράφων από απλούς πολίτες όλων των κομμάτων, χρωμάτων, ιδεών και παρατάξεων, όπου θα απαιτούμε απλές και ουσιαστικές θεσμικές παρεμβάσεις.
      Το πρώτο κατά τη γνώμη μου ο τρόπος νομής εξουσίας, δηλαδή τελικά πόσους βουλευτές εμείς χρειαζόμαστε και πως κι από που θα εκλέγονται. Δύσκολο θα έλεγα, όμως μια διαβούλευση της κοινωνίας με υπευθυνότητα είναι πιστεύω υποχρέωση ενός ευνομούμενου κι ανεξάρτητου κράτους, όπου σε λιγότερο από οκτώ χρόνια γιορτάζει διακόσια χρόνια ελευθερίας και δημοκρατίας με κάποια ολιγόχρονα διαλείμματα. Είναι τραγικό το έλλειμμα διοίκησης και η ανικανότητα ανθρώπων σε κυβερνητικές θέσεις, εκμεταλλευόμενοι ένα άθλιο σύστημα, όπως επίσης τραγική και η ανέχεια απέναντι σε αυτό το φαινόμενο. Η λύση είναι κατά τη γνώμη μου ο δημόσιος διάλογος, όπου θα νομιμοποιηθεί μέσω πιστοποιημένων υπογράφων, αφού αποφασίσει και καταλήξει σε απλοποίηση τρόπου εξουσίας με μείωση βουλευτών, ίδρυση δεύτερης βουλής, όπου θα εκπροσωπεί τα συνδικάτα. Έτσι δεν θα αιχμαλωτίζουν την κοινωνία με ανεύθυνες και αντισυνταγματικές τριτοκοσμικές και αρκετές φορές παραλογές απεργίες, γιατί θα έχουν δικαίωμα ψήφου, όπου θα αναλαμβάνουν το βάρος της ευθύνης τους, αφού έχουν τη νόμιμη εκπροσώπηση.
      Το δεύτερο επίσης σημαντικό είναι το εθνικό κτηματολόγιο που είναι εγκλωβισμένο σε ισχυρά συμφέροντα καταπατητών από τη μια καταχραστών, από την άλλη για να τρώνε λεφτά από μελέτες. Γιατί δεν έχει γίνει καταγραφή δασικών εκτάσεων και δημόσιας περιουσίας; Αντί αυτού ταλαιπωρούνται αδυσώπητα οι πολίτες με την υποχρεωτική καταγραφή των ιδιωτικών εκτάσεων και με τις συνεχείς διορθώσεις.
      Το τρίτο θέμα που θα πρότεινα στη διαβούλευση είναι η άρση μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων και η ασυλία τους. Νομίζω τα σχόλια περιττεύουν όπως και κάθε επεξήγηση. Θεωρώ αυτονόητο ο δημόσιος τομέας να υπηρετεί την κοινωνία κι όχι να απομυζεί και να εξαντλεί τη ζωτικότητα και παραγωγικότητα.
      Αυτά τα τρία απλά αλλά πολύ σημαντικά κι εξαιρετικά δύσκολα θέματα θα έθιγα σε ένα δημόσιο διάλογο ικανό να συγκροτήσει το κράτος που αξίζουμε.