Δημόσιος & ιδιωτικός θρήνος

Αρκετά τον θρηνήσαμε δημόσια στους

 επικήδειους και στα ψηφίσματά μας∙

στα στέφανά μας τα φανταχτερά

και στο βιβλίο συλλυπητηρίων∙

στα κυριακάτικα πρωινά μας∙

στις εκδηλώσεις μνήμης

 του Σωματείου μας∙

στα τραπέζια

και στους καφέδες

 των ντιλίβερι πολυτελείας∙

στις στήλες τις «κοινωνικές»

των τοπικών μας εφημερίδων∙

στα ηλεκτρονικά μας μηνύματα

και στις αναφορές μας γενικά

σε κάθε δημόσια ευκαιρία…

*     *     *

Τώρα ας τον θρηνήσουμε

 και ιδιωτικά!

Εκεί που δεν χωρούν οι

 τυπικές δημόσιες σχέσεις.

Εκεί που δεν σκουπίζονται

 τα μάτια τ’ αδάκρυτα

κάτω απ’ τα κατάμαυρα γυαλιά.

Εκεί που η θύμηση μπορεί να φέρει

το πιο βαρύτιμο υγρό στα μάτια^.

τα δάκρυα τα άδολα!

Εκεί που ’ναι χωρίς αντίκρισμα

 τα πένθη τ’ απενθή!

Εκεί που δεδικαίωται ο θανών

 όχι μονάχα ως θανών  μα και ως ζων

(ή δεν δεδικαίωται -εν μέρει ή εν συνόλω).

Πηγή: Γιώργος Δ. Φρυγανάκης,

  αντι-ΠΟΙΗΤΙΚΑ, Αθήνα 2016, σ. 46