Θέλοντας και μη, εκόντες – άκοντες, αφήσαμε την ιστορία του κορονο-ιού στην αποκλειστική δικαιοδοσία των άχρωμων και απρόσωπων ιατρικών εργαστηρίων, των διπλών – τυφλών κλινικών μελετών, των λοιμωξιολόγων και (αναπόφευκτα) των φαρμακευτικών εταιριών.
Καμιά αντίρρηση δεν θα είχα για όλα αυτά, άλλωστε κι η αφεντιά μου τυγχάνει να έχει ορκιστεί στον Ιπποκράτη κάποιαν αξέχαστη ημέρα της άνοιξης, αλλά δυστυχώς το ζήτημα αρχίζει τώρα να γίνεται πολύ πιο σύνθετο.
Μια δική μου πρωτότυπη άποψη έρχομαι σήμερα να διατυπώσω, ότι δηλαδή αυτή η εν δυνάμει πανδημία δεν είναι μια αποκλειστική υπόθεση ενός βιολογικού εργαστηρίου ιο-λογικής εξειδίκευσης αλλά μπαίνει θριαμβευτικά και μέσα στα χωράφια της ψυχικής σφαίρας, καθώς και στα χωράφια της κοινωνιολογίας, της φιλοσοφίας και της διανόησης.
Ουδέποτε άλλοτε -πιστέψτε με- ουδέποτε είδα (ούτε και κάποιος από τους συναδέλφους μου γιατρούς έχει δει) έναν ιό (δηλαδή ένα κομμάτι πρωτεΐνης) να μπορεί να διακορεύει τα ανθρώπινα συναισθήματα, να φτάνει στον πυρήνα της ανθρώπινης ψυχικής σφαίρας και από εκεί, μπουμ, να βάζει φωτιά, κάνοντας να τρίζει συθέμελα η ανθρώπινη ύπαρξη, απ’ την ψυχή – ως την ψυχή, όπως θα έλεγε και ο ποιητής.
Δηλαδή, πως είναι δυνατό σήμερα, τώρα, να γεννηθεί μια σχέση μεταξύ δυο νέων ανθρώπων εάν αυτοί πρέπει να κρατούν μια απόσταση 2 μέτρων μεταξύ τους; Εάν δεν μπορούν να αγγίξουν τα δάχτυλα -δήθεν τυχαία- εάν δεν μπορεί να γεννηθεί ένα φευγαλέο χάδι το οποίο αργότερα προορίζεται να θρέψει το όνειρο, πως είναι δυνατόν να διανοηθείς ένα μέλλον, μια νέα σχέση, μια νέα ζωή;
Προσπαθώ να πω ότι οι συνέπειες από τον ιό, από τη στιγμή που αυτός καταφέρνει να εμποδίζει το άγγιγμα των παλλομένων δαχτύλων δύο νέων ανθρώπων, είναι πολύ περισσότερο καταστροφικές από όσο νομίζουν οι – κατά τα άλλα άριστα καταρτισμένοι – λοιμωξιολόγοι τους οποίους άλλωστε εγώ απεριόριστα εκτιμώ.
Εδώ όμως, αγαπητοί μου συνάδελφοι λοιμωξιολόγοι, υπάρχει ένα μέγα πρόβλημα που εσείς φοβούμαι ότι αδυνατείτε να αντιληφθείτε: Ο διαβολικός αυτός νέος ιός εισέρχεται (και αλωνίζει) όχι μόνο στα πνευμόνια και λοιπά σπλάγχνα αλλά και μέσα στην ψυχική σφαίρα και στο συναίσθημα, προκαλώντας σεισμούς, αναταράξεις, ψυχώσεις, και μύριες όσες άλλες ψυχικές διαταραχές.
Για ψυχολόγους και ψυχιάτρους γεννιέται ήδη νομίζω ένα νέο «πεδίο δόξης λαμπρό», θυμηθείτε την ώρα που σας το λέω. Ίσως να χρειασθούν αρκετές νέες δομές (διστάζω να πω νέες ψυχιατρικές κλινικές) για να αντιμετωπισθούν τα οξύτατα προβλήματα που διαβλέπω να έρχονται. Ουδέποτε μέχρι τώρα υπήρξε ιός που να ανοίγει τον δρόμο προς το ψυχιατρείο. Σήμερα υπάρχει!
Φαίνεται ότι οι αρμόδιοι κάτι αντιλήφθηκαν, γι’ αυτό δόθηκε ένας τηλεφωνικός αριθμός ψυχολογικής υποστήριξης κατά την περίοδο της καραντίνας. Όμως το πρόβλημα δεν έληξε, αλλά συνεχίζει εντονότερο αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν ούτε τώρα να πλησιάζουν μεταξύ τους στα καθιερωμένα δημόσια σημεία συνάντησης.
Δεν θα ήθελα οι σκέψεις μου να δημιουργήσουν παρανοήσεις. Μην γελιέστε, ο ιός συνεχίζει τη θανατηφόρα πορεία του, συνεχίζει να είναι δυνητικά επικίνδυνος και χρειάζεται άπειρη προσοχή, ιδιαίτερα από τις προχωρημένες ηλικίες. Το πρόβλημα που μας έφερε όμως στην επιφάνεια είναι πιο σύνθετο από όσο νομίσαμε αρχικά. Το ζωογόνο συναίσθημα της συντροφικότητας και της αγάπης (με άλλα λόγια, το θαύμα) δεν μπορεί να γεννηθεί και να επιβιώσει ούτε με μάσκες, ούτε με γάντια, ούτε και με αντισηπτικά.
