Δούναι και λαβείν

Του Παρασκευά Μαμαλάκη
Παρατηρώντας την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών δεν μπορούμε να δηλώσουμε ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Η κάποια μεταστροφή από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, η έλευση του αμερικανικού αεροπλανοφόρου κοντά στην επίμαχη περιοχή και η σταδιακή αποχώρηση του τουρκικού στόλου δεν αρκούν. Το να είμαστε γενικά συγκρατημένοι στις εκτιμήσεις μας στοχεύει την αποφυγή της αλαζονείας και των δυσάρεστων εκπλήξεων. Παραπέρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και την απαρέγκλιτη, τη διαρκή εμμονή σε συμμαχικές κατευθύνσεις.
Η σταδιακή λοιπόν αποχώρηση του τουρκικού στόλου και η έλευση του αμερικανικού αεροπλανοφόρου πιθανό να σχετίζονται με το ζήτημα της Λιβύης και ειδικότερα την αποτροπή της Αιγύπτου -ένατης κατά σειρά στρατιωτικής δύναμης παγκόσμια- από το να εμπλακεί εναντίον του εκλεκτού και των Αμερικανών (μέσω του ΟΗΕ) Σάρατζ. Από το να συμπαραταχθεί και συμμαχήσει (έστω de facto) με τη Ρωσία…
Από την άλλη, η μόνη χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ που αντιπαρατίθεται σήμερα στη Ρωσία (σε Λιβύη και Συρία) είναι η Τουρκία. Περαιτέρω, η απομάκρυνση από το κοσμικό κράτος και η συσπείρωση του μουσουλμανικού στοιχείου, που εμφανώς ο Ερντογάν επιδιώκει, πιθανότατα ενισχύσει τη θέση του ως ηγέτη στο μουσουλμανικό του ακροατήριο: εκατό χρόνια μετά τον Κεμάλ, η Δύση σήμερα δεν είναι πια το ίδιο ελκυστική, ενώ η συσπείρωση του λαού γύρω από τη θρησκεία ενισχύει το αίσθημα δύναμης του τελευταίου.
Συνακόλουθα, πιθανότατα ενδυναμωθεί και η δυνατότητα του Τούρκου προέδρου να ελέγχει και δυο φλέγοντα, κορυφαία ζητήματα για τον δυτικό κόσμο, την ισλαμική τρομοκρατία και το μεταναστευτικό. Ζητήματα με προέχουσα σημασία και θέση στα δούναι και λαβείν της χώρας του…