Θα μπορούσε να είναι τίτλος τηλεοπτικής ταινίας της δεκαετίας του ’80. «Γιάννης και Κατερίνα». Η δική τους προσωπική προβολή όμως δεν έγινε επί σκηνής αλλά επί των αθλητικών δρωμένων στην Ελλάδα του σήμερα, του 2017, όπου παρά τις ανυπέρβλητες οικονομικές ανάγκες ο νεανικός ενθουσιασμός αποδεικνύει ότι παραμένει άκρατος…
Δύο 15χρονοι αθλητές, ο Γιάννης Δαβαρίας και η Κατερίνα Γαβαλά από διαφορετικά αθλητικά μετερίζια, ποδηλασία και υδατοσφαίριση αντίστοιχα, φρόντισαν να πατήσουν σε διεθνές βάθρο, αυτό των βαλκανικών αγώνων που συνέπεσαν την ίδια περίοδο σε Ναύπακτο (Αιτολωακαρνανίας) και Μπουργκάς (Βουλγαρίας) και κατάφεραν να διανθίσουν τις δικές τους μικρές -ως τις επόμενες μεγάλες- επιτυχίες στο Ρέθυμνο αλλά και στην Ελλάδα.
Το χαμόγελο της υπερηφάνειας άλλωστε, όση ταπεινότητα κι αν υπάρχει, δεν είναι ποτέ ντροπή να ανοίξει διάπλατα για να εκφραστεί κάποιος.
Τα δύο αυτά παιδιά, βρέθηκαν στα γραφεία των «Ρεθεμνιώτικων Νέων» και έκαναν αυτό ακριβώς. Με το χαμόγελο στα χείλη περιέγραψαν την προσωπική τους επιτυχία, τις εμπειρίες που έζησαν αλλά και το γεγονός ότι βίωσαν τη μεγάλη εικόνα του αθλήματος που αγαπούν.
Περισσότερα κοινά
… Και πως συμβαίνει σε κάτι τέτοιες στιγμές… Παρά τις διαφορές τους σε φύλλο και άθλημα, η πολίστρια Κατερίνα Γαβαλά και ο ποδηλάτης Γιάννης Δαβαρίας έχουν περισσότερα κοινά από ότι και οι ίδιοι φαντάζονται.
Οι δύο αθλητές είναι γεννημένοι την ίδια χρονιά (2002) αλλά και την ίδια ημερομηνία διαφορετικού όμως μήνα. Αυτή η ημερομηνία είναι η 1η Οκτωβρίου για την Κατερίνα και 1η Ιουλίου για τον Γιάννη αντίστοιχα. Μάλλον ο αριθμός «1» κάτι θα σημαίνει τόσο για το παρόν αλλά πολύ περισσότερο για το μέλλον των δύο παιδιών που, αν συνεχίσουν αυτό που κάνουν, θα αποτελέσουν σίγουρα πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση για πολλούς νέους αθλητές στην πόλη μας και όχι μόνο.
Παρ’ ότι ο Δαβαρίας κάνει ατομικό άθλημα και η Γαβαλά ομαδικό, άλλο ένα κοινό στοιχείο είναι η ταυτόχρονη κλήση που έλαβαν από τους αντίστοιχους ομοσπονδιακούς προπονητές, απόρροια των εξαιρετικών τους εμφανίσεων στα κατά τόπους πρωταθλήματα αλλά και τα πανελλήνια που διεξάγονταν τις τελευταίες ημέρες της σεζόν.
Η Κατερίνα κατάφερε με την ομάδα των κορασίδων του Ν.Ο.Ρ να βρεθεί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας την περασμένη Κυριακή μετά από άνετη επικράτηση με σκορ 20-5 επί της Ρουμανίας στο τελευταίο παιχνίδι. Να σημειωθεί ότι η 15χρονη πολίστρια έπαιξε επίσης κομβικό ρόλο στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου της ομάδας των νεανίδων του Ν.Ο.Ρ πριν από μερικές εβδομάδες στην Πάτρα.
Εκτός νερού τώρα ο 15χρονος ποδηλάτης Γιάννης Δαβαρίας αθλητής του ποδηλατικού συλλόγου «Άτλας», παρά το γεγονός ότι πήγε στους αγώνες ως αουτσάιντερ έπειτα και από μικροτραυματισμούς στην προπόνηση, κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα, το άγχος αλλά και τον εαυτό του περνώντας τελικά στον λαιμό του το ασημένιο μετάλλιο καθώς κατέκτησε τη 2η θέση στο βαλκανικό πρωτάθλημα mountain bike.
Περισσότερα για τους δύο αθλητές στις συνεντεύξεις που ακολουθούν.
Γ. Δαβαρίας: «Θέλω να τρέξω στον Γύρο της Γαλλίας»
– Γιάννη, περίμενες αυτήν την τόσο ανοδική πορεία τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο;
«Η αλήθεια είναι πως όχι, τουλάχιστον όχι για φέτος .Την περίμενα του χρόνου. Φέτος ήταν μία χρονιά προσαρμογής για μένα καθώς μπήκα σε μία μεγαλύτερη και πιο δύσκολη κατηγορία. Ήθελα να δω που υστερώ ώστε να δουλέψω το χειμώνα. Αλλά δεν έχασα αγώνα στην Κρήτη προέκυψε και η εθνική, πήγα καλά και εκεί. Στο Βαλκανικό περίμενα και ευελπιστούσα μία καλή θέση αλλά, όχι τόσο ψηλά. Τελικά, η διαδρομή ήταν στα μέτρα μου και ήρθε ένα μη αναμενόμενο αλλά πολύ ευχάριστο αποτέλεσμα».
«Τώρα είναι η ώρα»
– Πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε όλοι ότι, συμμετέχεις σε κάθε αγώνα όπου κι αν διεξάγονται τέτοιοι. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι το ψάχνεις και το βλέπεις από πολύ διαφορετικό επίπεδο. Έτσι δεν είναι;
«Πιστεύω πως τώρα, είναι η στιγμή να το δω πιο σοβαρά μιας και πήγα στην εθνική. Πρέπει να προσέχω και να είμαι ανταγωνιστικός σε όλους τους τομείς καθώς τώρα, το επίπεδο ανεβαίνει, τρέχω σε αγώνες με παιδιά από το εξωτερικό και είναι ακόμα πιο συναρπαστικό».
– Σ’ αυτή τη φάση τρέχεις παντού. Χρονομέτρηση, σιρκουί, αντοχή, ΜΤΒ. Ποιό είναι το αγαπημένο σου αγώνισμα στην ποδηλασία;
«Το αγαπημένο μου είναι το mountain bike. Η κούρσα μου φαίνεται κάπως βαρετή. Μου αρέσει επίσης και η αντοχή σε δρόμους με ανηφόρα που έχει επιθέσεις κ.λπ.».
– Δεν σ’ αρέσει το σιρκουί (αγώνα μέσα στην πόλη) που είναι ένας τρόπος προβολής του αθλήματος και εσύ αγωνίζεσαι μπροστά σε κόσμο;
«Μου αρέσει αλλά, όχι όσο το mountain. Φέτος παραλίγο να μας «φάνε». Έλεγαν… «Ποιοί είναι αυτοί με τα κολάν που έχουν κλείσει την πόλη και κάνουν ποδήλατο»; Ήθελαν να κάθονται για καφέ και να χουν το αμάξι απ’ έξω από την καφετέρια».
– Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Πότε και πως ξεκίνησες την ποδηλασία;
«Ξεκίνησα την ποδηλασία πριν από επτά χρόνια με ποδήλατα BMX και στην αρχή η μητέρα μου ήταν αυτή που με πήγαινε στις προπονήσεις. Έπαιζα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο αλλά λόγω κάποιων συγκυριών, σταμάτησα. Έγινε ένας αγώνας στα καρτ και πήγα τότε με το κόκκινο BMX μου και έτρεξα. Πήγα αρκετά καλά και από τότε, καθώς είχε ανοίξει και ο σύλλογος στο Ρέθυμνο, ξεκίνησα εντατικά. Μου άρεσαν πολλά πράγματα όπως, η ποδηλατική στολή, το κράνος, τα διάφορα μοντέλα ποδηλάτων. Χρειάστηκαν βέβαια πολλά χρόνια μέχρι να φτάσω στο σημείο να αποκτήσω και ‘γω ένα. Στην αρχή έκανα mountain bike σε παγκρήτιους αγώνες καθώς είχα μόνο ένα ποδήλατο τότε αλλά, το θεωρώ ακόμα το πιο εντυπωσιακό από τα αγωνίσματα. Ευτυχώς οι πίστες είναι αρκετά καλές στις περισσότερες περιπτώσεις».
– Ο ΠΑΣ είναι ένας νεόδμητος σύλλογος. Αλήθεια, σας βοηθάει η ρεθυμνιώτικη αγορά σε αυτό το δύσκολο έργο που έχετε να διεκπεραιώσετε;
«Προς το παρόν, μας βοηθάει καθώς έχουμε έκπτωση στα μαγαζιά με ποδηλατικά είδη». Κάπου εκεί, πήρε το λόγο ο πατέρας του, ο Γιάννης ο πρεσβύτερος που, έχει διατελέσει μέλος του ΠΑΣ και γνωρίζει από πρώτο χέρι» πως έχουν τα πράγματα… «Έχουμε έναν μεγάλο χορηγό ενώ θα πρέπει να πούμε ότι φέτος, μας βοήθησε και εκκλησία καθώς και κάποιοι ακόμα ιδιώτες. Αλλά ο σύλλογος έχει μεγάλα έξοδα για τις μετακινήσεις του ( βανάκια, εισιτήρια, προπονητές κλπ). Σκεφτείτε ότι μόνο αυτόν το μήνα έχουμε ανεβεί στην Αθήνα 4 φορές για αγώνες! Αυτά τα χρήματα θέλουμε να βγαίνουν από τις συνδρομές των παιδιών γι’ αυτό και έχουμε ανάγκη από περισσότερους αθλητές στα τμήματά μας».
– Που προπονείσαι αυτή την περίοδο;
«Ο Δήμος μάς έχει παραχωρήσει ένα χώρο στον Κουμπέ αλλά χρειαζόμαστε 15.000 ευρώ για να γίνει ιδανικός για προπόνηση».
«Μας έφαγαν οι κάμπιες»
– Δεν είναι ούτε μικρό ούτε τεράστιο το ποσό…
«Όντως. Επίσης έχουμε έναν χώρο στα πευκάκια που στην αρχή δεν είχαμε πρόβλημα αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια αντιμετωπίζουμε κάποια ζητήματα με τις κάμπιες(!) καθώς τα παιδιά μετά το τέλος της προπόνησης είναι γεμάτα με σημάδια από αυτές. Εκεί ίσως χρειάζεται να δείξει κάποια ο δήμος ψεκάζοντας».
– Διέκρινες κάποια υπεροψία από αθλητές άλλων σωματείων ως προς τον Άτλα στο σύνολο του η προς εσένα ατομικά;
«Εντάξει δεν έγινα και φίλος με όλους αλλά μάθαμε ο ένας στον άλλο. Ανταλλάξαμε απόψεις για τη διαδρομή. Γενικά όχι, δε διέκρινα κάποια υπεροψία».
Ο μπαμπάς Γιάννης συμπληρώνει… «Η προσέγγιση των προπονητών από αυτή των αθλητών είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, μπορεί ο προπονητής να πει «σιγά ποιός είναι ο Δαβαρίας, θα τον κερδίσετε» αλλά οι διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών να είναι πολύ καλές ιδίως με τα παιδιά από τα Χανιά».
– Τι είναι αυτό που σου δίδαξαν οι αγώνες σε τέτοιο επίπεδο και πως το διαχειρίζεσαι;
«Θέλει πολύ καλή διαχείριση από εδώ και πέρα. Προς το παρόν, δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα με τα μαθήματα του σχολείου. Τα προλαβαίνω με λίγο ζόρισμα καθώς οι προπονήσεις είναι (3-4ώρες ) και πιάνουν ένα μεγάλο μέρος της μέρας μου αλλά, ευτυχώς οι σημαντικοί αγώνες διεξάγονται κυρίως τα καλοκαιρία . Από την καινούργια χρονιά που μπαίνω στο λύκειο θα είναι πιο δύσκολα καθώς θα λείπω πιο συχνά αλλά πιστεύω θα βρω τρόπο να το διαχειριστώ».
«Το ποδήλατο εξελίσσεται σε τρόπο ζωής»
– Τι είναι το ποδήλατο για σένα;
«Την περίοδο του σχολείου είναι ένας τρόπος να ξεσκάω και να βγάζω την ενέργειά μου αλλά και να γνωρίσω καινούρια παιδιά και τόπους όπως τώρα με την εθνική. Σιγά-σιγά εξελίσσεται σε τρόπο ζωής.»
– Έχεις κάποια φιλοδοξία βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη μικρή ή μεγάλη;
«Έχω και είναι μεγάλη. Θέλω να τρέξω στο tour de France που κανείς Έλληνας δεν έχει καταφέρει ακόμα να τρέξει. Είναι ένας πολύ σκληρός αγώνας που διαρκεί 3 βδομάδες και κάθε μέρα αντιστοιχεί σε περίπου 150 χλμ».
– Τι είδους ψυχική ηρεμία χρειάζεται για να κάνεις ποδηλασία γιατί ο απλός θεατής βλέπει ότι απλά καβαλάς το ποδήλατο και επαναλαμβάνεις μία κίνηση…
«Η ποδηλασία θέλει μεγάλη υπομονή στην αρχή μέχρι να δεις τα πρώτα αποτελέσματα. Πρέπει να σου αρέσει πολύ γιατί θα περάσεις περιόδους που θα βαριέσαι και δεν θα θες να σηκωθείς από το κρεβάτι και να πας προπόνηση. Έτσι συνέβη και σε μένα κάποια στιγμή. Επίσης θέλει κάποιες θυσίες. Για παράδειγμα, έχω να πάω θάλασσα ένα μήνα. Υπομονή και προπόνηση».
– Έχεις φτάσει σε στιγμές που λες δεν αντέχω άλλο σ’ έναν δρόμο αντοχής;
«Σωματικά, δεν το έχω νιώσει. Μόνο κάποια περίοδο που είχα ξεκινήσει ταυτόχρονα και μπάσκετ όπου έπαθα υπερκόπωση και παρόλο που μου άρεσε πολύ, το σταμάτησα. Κατά τα άλλα για μένα η περισσότερη κούραση είναι ψυχική».
– Είχες κάποια σοβαρή πτώση η οποία σου έριξε το ηθικό την ώρα του αγώνα;
«Πέρυσι στο πανελλήνιο πρωτάθλημα! Ήταν δύο μέρες και μετά το τέλος της πρώτης είχα την δεύτερη θέση και στόχευα ψηλά για την επόμενη. Αλλά στα τελευταία 500μ έπεσαν μπροστά μου άλλοι αθλητές και έπεσα από πάνω τους. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκα σοβαρά αλλά δεν είχα το αποτέλεσμα που ήθελα. Επίσης, τώρα πρόσφατα, μία βδομάδα μόλις πριν από το βαλκανικό, έπεσα στην προπόνηση και τραυματίστηκα στα χέρια και κυρίως στους καρπούς. Ήμουν χάλια. Μου έριξε το ηθικό και δεν ήθελα να πάω στον αγώνα αλλά τελικά το αποφάσισα και με πολύ πάγο και επιμονή, το σώμα μου άντεξε.»
Βαλκανικό πρωτάθλημα ορεινής ποδηλασίας
Κατηγορία: Cadets (Youth)
1. Πατρίκ Πεσκάρου (ROU) 1:08.54
2. Δαβαρίας Ιωάννης (GRE) 1:09.15
3. Άλεξ Ιβάνοφ (BUL) 1:09.54
Κ. Γαβαλά: «Τώρα είναι η αρχή…»
– Πόσο ιδιαίτερη ήταν η αποστολή με την εθνική ομάδα στη Βουλγαρία στο πρόσφατο βαλκανικό πρωτάθλημα;
«Ήταν σίγουρα μια διαφορετική, μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ήταν όλα διαφορετικά. Ήμασταν 13 κορίτσια, όλες ισάξιες και όλες γνωρίζαμε εκ προοιμίου ότι, είμαστε έτοιμες να μπούμε ή να βγούμε από την πισίνα για να παίξουν οι άλλες.
– Πώς αντέδρασες όταν ο κόουτς σε φώναξε να πέσεις στην πισίνα για να αγωνιστείς; Στο πρώτο ματς πέτυχες 2 γκολ απέναντι στην Τουρκία… Στον επόμενο αγώνα 4!
«Ναι, το χάρηκα ιδιαίτερα, είναι και η θέση βλέπετε…».
– Παίζεις ως περιφερειακός στο «2» έτσι δεν είναι;
«Ναι…» Εκείνη την ώρα κοιτάζει τον δικό της κόουτς, τον Κωστή Χατζηδάκη που κάθεται δίπλα της, τον άνθρωπο που τη βοήθησε πολύ όλο αυτό το διάστημα για να φτάσει σ’ αυτό το σημείο… Ο ίδιος αναφέρει: «Ναι είναι περιφερειακός. Έχει πολλά πλεονεκτήματα ως παίκτρια. Παίζει πολύ καλή άμυνα, διαθέτει πολύ καλή πρώτη πάσα, βλέπει πολύ καλά το γήπεδο και έχει τρομερό σουτ. Δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι φουνταριστός ή τερματοφύλακας (γέλια)».
– Λόγω σωματότυπου προφανώς…
«Ναι…
– Ποιά είναι δηλαδή τα ελαττώματά σου;
«Το κολύμπι, η άμυνα φουνταριστού…» Ο Κ. Χατζηδάκης τη συμπληρώνει. «Βασικά, το κολύμπι είναι το ελάττωμά της αλλά το βελτιώσαμε πολύ. Είναι σε ένα επίπεδο βέβαια όπου θα πρέπει να βελτιωθεί κι άλλο.
– Πότε όμως ξεκίνησες να παίζεις πόλο;
«Από ηλικία 10 χρονών. Ο κόουτς με έχει από την πρώτη στιγμή. Έχει ζήσει όλη την εξέλιξή μου».
– Πόση προσπάθεια χρειάζεται για να φτάσεις σ’ ένα επίπεδο όπως αυτό;
«Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια μέσα από τις σκληρές προπονήσεις, καλή χημεία με τον κόουτς, καλό κλίμα μέσα στα αποδυτήρια με τις κοπέλες, σωστή διαχείριση του χρόνου με τα διαβάσματα κ.α.».
– Βλέπουμε ότι ενώ δεν έχεις καμία συμμετοχή στο γυναικείο τμήμα, είσαι η αθλήτρια που έφτασες στην Εθνική. Πώς εξηγείς αυτή τη βελτίωση;
«Είχαμε κάνει μία προετοιμασία για το πρωτάθλημα των κοριτσιών που είναι γεννημένες το 2000. Εμένα μού βγήκε πολύ καλά αυτή η προετοιμασία. Πήγα καλά στους αγώνες και κάπως έτσι με κάλεσαν στο καμπ».
– Πληροφορίες που έχουμε αναφέρουν ότι έχασες αρκετά κιλά.
«Ναι, έχασα 7 κιλά. Είναι κάτι που με βοήθησε πολύ σ’ αυτή την περίοδο».
– Πως υποδέχθηκες αυτή την κλήση; Ποιά ήταν η πρώτη σου αντίδραση;
«Ο κόουτς το είπε πρώτα στη μητέρα μου όμως, εμείς είχαμε υποχρεώσεις στο πρωτάθλημα του 2000. Θα έπρεπε να σκέφτομαι μόνο αυτό. Όταν βέβαια ήρθε η στιγμή της Εθνικής, τότε, δεν μπορούσα μην χαρώ και να μην χαμογελώ. Κάποιες παίκτριες που βρίσκονταν ήδη στις εθνικές ομάδες, μου έλεγαν ότι θα έπρεπε να το περιμένω. Δόξα τω θεώ, πήγαν όλα καλά, η προσαρμογή μου ήταν άνετη, οπότε έμενε μόνο η πρωτιά».
– Πώς κορίτσια ήσασταν στο καμπ της Εθνικής;
«Αρχικά ήμασταν 38, εν συνεχεία 20 και καταλήξαμε 13 να πάμε με την αποστολή στην Εθνική».
– Ποιόν πήρες πρώτα τηλέφωνο από τη Βουλγαρία για να μοιραστείς τη χαρά σου;
«Τη μητέρα μου».
– Τον κόουτς δεν τον πήρες;
Όχι! (γέλια)
Ο Κ. Χατζηδάκης παρεμβαίνει και πάλι για να εξηγήσει πως έχουν τα πράγματα. Η Κατερίνα πήρε μεγάλη αυτοπεποίθηση από τους αγώνες του ΝΟΡ. Ο εκάστοτε προπονητής, εν προκειμένω ο ομοσπονδιακός, αντιλαμβάνεται πλήρως τις πρωταγωνίστριες από τους κομπάρσους…
Η Κατερίνα είχε πολύ ενεργό ρόλο στην ομάδα μας, οπότε συμμετέχοντας στο καμπ της Εθνικής, ανέλαβε ρόλο πρωταγωνιστικό από τις προπονήσεις γιατί έτσι πράττει καθημερινά».
«Μεγάλη χαρά με το ΝΟΡ»
– Αντιληφθήκατε τι κάνατε με το ΝΟΡ στις νεανίδες; Ήσουν ηλικιακά μικρότερη αλλά βασικός στην ομάδα σου.
Τον λόγο πήρε και πάλι ο προπονητής της, Κ. Χατζηδάκης αναφέροντας: «Από τη δεξιά μεριά που είναι η δύσκολη για όλους τους δεξιόχειρες, τα πήγε εκπληκτικά κάνοντας εξαιρετική διαχείριση σε τεχνικό και προσωπικό επίπεδο. Η Κατερίνα στους αγώνες αυτούς «τράβηξε όλο το κουπί» μαζί με την συμπαίκτριά της. Είχαν πολύ καλή απόδοση και δικαίως ήρθε η κλήση στην Εθνική».
– Αν έβαζες σε μια ζυγαριά το πώς έζησες το ένα και πως το άλλο μετάλλιο (ΝΟΡ και Εθνικής) ποιό «ζυγίζει» πιο πολύ;
«Αυτό με το ΝΟΡ. Το είχαμε βάλει στόχο πολύ καιρό, η προετοιμασία κράτησε πολύ, παίξαμε απέναντι σε μια ομάδα (ΝΕ Πατρών) μέσα στην έδρα της. Δεν έχει σημασία τι μετάλλιο είναι. Το ζήσαμε όλα τα κορίτσια πολύ έντονα».
Με την Εθνική οι αγώνες ήταν με βαθμολογία. Επειδή δεν υπήρχαν νοκ-άουτ παιγνίδια δεν είχε την ίδια ένταση. Φυσικά όλες το χαρήκαμε ιδιαίτερα και είμαι περήφανη για όλο αυτό».
– Ποιο είναι το μότο που έχεις ως αθλήτρια;
«Δεν είναι ακριβώς μότο. Δεν πρέπει να σταματήσω. Αντιθέτως, τώρα είναι που θα πρέπει να συνεχίσω την προπόνηση αν θέλω να φτάσω στο επόμενο επίπεδο. Με την κατάκτηση των πρωταθλημάτων δεν αλλάζει κάτι. Ίσα-ίσα, τώρα ξεκινάει…
«Μακάρι να είχαμε 7 «Κατερίνες» σε μια ομάδα»
Ο προπονητής της Κ. Χατζηδάκης που, πολλές φορές αναλαμβάνει χρέη… μέντορα συμπληρώνει…: «Η Κατερίνα είναι το παιδί με τα λιγότερα σωματικά προσόντα. Μόνο η Μυριοκεφαλιτάκη είναι ένα παιδί που ξεχωρίζει -βασικά είναι το πιο δυνατό παιδί στην Ελλάδα- όμως η Κατερίνα είναι η τρανή απόδειξη ότι, μια αθλήτρια που δεν ξεχωρίζει σαν οντότητα μέσα στην πισίνα, μπορεί να κάνει όλα τα άλλα. Η αυτοπεποίθησή της απλώνεται σε όλη την ομάδα. Η Κατερίνα έχει κάνει πολύ απότομα βήματα στο πόλο και θα πρέπει τα διαχειριστεί με τον σωστό τρόπο. Είναι παράδειγμα προς τα άλλα κορίτσια γιατί μπορούν να βλέπουν ότι μέσα στον ίδιο χώρο στα ίδια αποδυτήρια προοδεύει ένα παιδί που δεν έχει τα προσόντα άλλων κι όμως, τα καταφέρνει εξαιρετικά. Εμείς οι προπονητές προτιμάμε τέτοιους παίκτες. Το είχαμε πει και μπροστά στα παιδιά στην Πάτρα. Μακάρι να είχαμε επτά «Κατερίνες» στην ομάδα μας. Είναι στρατιώτης. Ότι της ζητήσω το κάνει στην πισίνα και το αποτέλεσμα το απολαμβάνει αυτή τη στιγμή η ίδια».
Κ. Γαβαλά: Βαλκανικό πρωτάθλημα πόλο
4 συμμετοχές – 6 γκολ
Τουρκία (2), Βουλγαρία 24-2 (4)