Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα φερόμενο ριζοσπαστικό κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που το όνειρο του έγινε πραγματικότητα… κατά το ήμισυ, γιατί κατά τα λεγόμενά του «απέκτησε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».
Και στην προσπάθειά του να αποκτήσει και την εξουσία, από ότι φαίνεται, επεδίωξε τις τρεις διακριτές μορφές εξουσίας (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική), να τις συμπτύξεις σε δύο… με το να «έσονται οι δύο από τις τρεις (εκτελεστική και δικαστική) εις σάρκαν μίαν». Εξ ου και το δόγμα «αν δεν βάλουμε φυλακή κάποιους, εκλογές δεν κερδίζονται».
Ευτυχώς η Δικαιοσύνη διαθέτει αντισώματα σε κυβερνοεπιθέσεις είτε παλαιοδεξιάς κοπής είτε «πρώτης φοράς αριστεράς» αμυνόμενη σε κάθε απόπειρα κατάλυση της Δημοκρατίας μας.
Το φερόμενο ισχυρό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ηθικό πλεονέκτημα κατά την άσκηση της εκτελεστικής του εξουσίας και εδραζόταν στην αριστερή ψυχή των συντρόφων του. Μόνο που αυτή διεγράφη ή έφυγε νωρίς και έμεινε η ψυχή του real state του Παπαδημούλη και το «επιχειρείν» του Νίκου Παππά… αξιοποιώντας το «μαγαζί γωνία».
Και τι έμεινε; Η αγωνία της διεύρυνσης ενός «αριστερού» κόμματος στο σοσιαλδημοκρατικό χώρο προκειμένου να κρατήσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με «δάνεια»… (μη βιώσιμη μακροπρόθεσμη θέση λόγω διπολικής ιδεολογικής διαταραχής).
Μια ενδεχόμενη πρωτοβουλία αποχώρησης της Φώφης Γεννηματά θα δημιουργήσει εξυγιαντικές ανακατατάξεις στον ευρύτερο χώρο με το κάθε κόμμα να αντιστοιχίζει σε λογική βάση τα μέλη του με τους ψηφοφόρους του και κατ’ αναλογία τα πραγματικά ποσοστά του.
…Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς; Είμαι βέβαιος ότι ο ελληνικός λαός θα βρει που είναι ο παπάς, πριν φωνάξει ο τσιλιαδόρος… στις επόμενες εθνικές.
