Εθελοντισμός από το αρχαίο «εθέλω» που σημαίνει «θέλω πολύ». Γι’ αυτό ο εθελοντισμός είναι βαριά έννοια, βαριά λέξη.
«Δια του ανθρωπισμού προς την Ειρήνη». Η αρχή αυτή του Ερυθρού Σταυρού που ακούστηκε κάποια στιγμή, με έβρισκε επίσης απόλυτα σύμφωνο. Αυτή η φράση συνομιλούσε και με τα δικά μου, προσωπικά ιδανικά. Θα άξιζε να ενταχθεί κάποιος στη σοβαρή και στιβαρή οργάνωση του Ερρίκου Ντυνάν και μόνο γι’ αυτή τη φράση-προμετωπίδα.
Δίπλα μου ο Θωμάς. Όπως πάντα αντιρρησίας, όπως πάντα νευρικός και ανικανοποίητος.
– Εσένα πότε θα σε φωνάξουν;
– Εμένα… γιατί να με φωνάξουν; Έχω διατελέσει ερυθροσταυρίτης όταν ήμουν στο… Γυμνάσιο! Τώρα όχι, δεν έτυχε!
– Είσαι όμως εθελοντής, και μάλιστα εκπρόσωπος ενός δυναμικού εθελοντισμού κάποιων χρόνων περασμένων. Ενός Εθελοντισμού χωρίς περγαμηνές, προαγωγές και διπλώματα. Χωρίς καν ένα ευχαριστώ από την επίσημη πολιτεία. Μόνο δουλειά. Πολλή δουλειά. Ποιος δεν θυμάται το «Δίκτυο Εθελοντών του Δήμου Ρεθύμνου»;
Ω, Τι μου είπες, τι μου θύμισες τώρα μωρέ Θωμά! Το «Δίκτυο Εθελοντών του Δήμου Ρεθύμνου»! Μνήμες και εμπειρίες ανεπανάληπτες, σε μια αλληλουχία ριπής πολυβόλου τράνταξαν τον εσωτερικό κόσμο μου.
Με τα αυτιά να βουίζουν, και ενώ η συμπαθητική τελετή συνεχιζόταν, άρχισα να νοιώθω την παρουσία μου μέσα στην αίθουσα ολοένα να αδυνατίζει. Θα πρέπει να είχα χλομιάσει. Δεν άκουγα και δεν συμμετείχα, αφού ο νους μου πετούσε σε κείνες τις τόσο διαφορετικές ημέρες που το Δίκτυο Εθελοντών ανθούσε σ’ αυτή την πόλη. Παρακολουθούσα τις δράσεις, τις δομές, τον ενθουσιασμό και τη συμμετοχή.
Πω πω! Θυμηθείτε τις «Ανοιχτές Διαλέξεις Προβληματισμού και Παρέμβασης» με τις ομιλίες πανεπιστημιακών δασκάλων μέσα στο δημαρχείο συμβολικά, για να μηδενιστεί η απόσταση και να επικοινωνήσει στενότερα η Πόλη με το Πανεπιστήμιό της. Υπήρχε και η πρωτότυπη σειρά με πρωτότυπο τίτλο… «Χρόνου Φείδου στην οδό Κριτοβουλίδου» με τη βοήθεια του ακούραστου φίλου και συγγενή, Κώστα Δασκαλάκη. Ακόμη και η ιστοσελίδα του Δικτύου παραμένει μέχρι και σήμερα στα αζήτητα: Εθέλω τελεία γκι αρ!
Θυμήθηκα και βίωσα ξανά την πρωτόγνωρη χαρά που πλημμυρίζει τον άνθρωπο όταν αυτό που κάνει το κάνει χωρίς να περιμένει ανταμοιβή. Ήταν η χαρά της δημιουργίας του «κάτι» μέσα απ’ το μηδέν το απόλυτο! Διεισδύσεις απρόσμενες, αυθόρμητες, σχεδόν ερωτικές, μέσα στην Τέχνη, την οικολογία, την επικοινωνία, το θέατρο, την ποίηση, τη δίψα για ζωή που φέρνει η σφαιρική αντίληψη της ίδιας της ζωής. Είχα αποφασίσει εντελώς αυθόρμητα και πραγματοποιούσα αυτό που είχα αποφασίσει. Αξιώθηκα να νοιώσω την πρωτογονική χαρά της ζωής όπως την δίδαξαν ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος. Είχα ζήσει και αρκετούς από τους στίχους του Ελύτη! Άλλο να διαβάζεις στίχους και άλλο να τους ζεις!
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα μέσα στην αίθουσα που η εκδήλωση ελάμβανε χώραν. Κι ενώ εγώ είχα σχεδόν αναληφθεί σε κόσμους υπερβατικούς -καθώς τελευταία το συνήθιζα σαν ασυνείδητη αυτοάμυνα στην φοβερή πίεση που ασκεί σήμερα η αδήριτη ελληνική πραγματικότητα στους δύσμοιρους πολίτες της- το άγγιγμα του χεριού του Θωμά με ξανάφερε στην πραγματικότητα. Η τελετή είχε σχεδόν τελειώσει και γύρω μου έβλεπα χαρούμενα πρόσωπα.
Ο περίπατος στην παραλία του Ρεθύμνου που ακολούθησε, ήταν ότι έπρεπε -με την παρέα του Θωμά φυσικά. Ο θαλασσινός αέρας με αναζωογονούσε, μου έκανε καλό. Εκτός απ’ την αλμύρα, μου έφερνε και μνήμες παλιές, δροσερές, από τις εξορμήσεις καθαρισμού της αμμουδιάς που έκανα συντροφιά με κάποιους ευαισθητοποιημένους εθελοντές του ιστορικού εκείνου Δικτύου Εθελοντών του Δήμου Ρεθύμνου. Ο Θωμάς πήρε βαθιά ανάσα και πέταξε την τελευταία ρουκέτα:
– Ακόμη και το κοινωνικό ιατρείο, εσύ (ως εκπρόσωπος του Δικτύου Εθελοντών) το συνέλαβες σαν πρώτη ιδέα και το θεμελίωσες μετά από πολύμηνες συζητήσεις. Το ξέρω καλά, το θυμούμαι καλά και έχω και μάρτυρες. Φως-φανάρι πως το αξιομνημόνευτο εκείνο Δίκτυο Εθελοντών είχε κάνει πολύ σημαντική δουλειά. Το ερώτημα το αναπάντητο για μένα είναι γιατί το δίκτυο αυτό αφέθηκε να σβήσει και να ξεχαστεί.
Ο Θωμάς μιλούσε, χειρονομούσε, απορούσε, κι εγώ τον κοιτούσα χαμογελαστός και μυστηριώδης, ρουφώντας άπληστα τον δροσερό θαλασσινό αέρα. Ο θαλασσινός αέρας μου έκανε καλό. Έδιωχνε τη δυσοσμία, την μπόχα που επίμονα έφτανε στη μύτη μου λες και ήταν εμμονή.
– Μη βιάζεσαι Θωμά. Για όλα και για όλους, έρχεται κάποτε η ώρα. Προς το παρόν προτιμώ να σου μιλήσω με παραμύθια και παραβολές, σήμερα αυτό βολεύει όλους καλύτερα. Κράτα λοιπόν από μένα σήμερα αυτή τη μαντινάδα: «Καλιά λουλούδι μοναχό σε δέτη φυτεμένο, παρά σε ψεύτικο μπαξέ πιτήδειο καμωμένο».
