Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, είναι ένα προνόμιο που δεν χαρίστηκε αλλά κερδήθηκε, σε πολλές περιπτώσεις με αίμα.
Αυτό που ίσως δεν κερδήθηκε, τουλάχιστον στις μέρες μας, είναι η αξιοποίηση της εκλογικής δύναμης, αυτό που λένε «φωνή λαού, οργή Θεού».
Ο λαός έχασε την φωνή του και αντίστοιχα ο Θεός την οργή του, και όλη αυτή η δύναμη έχει συσσωρευτεί σε αντι-δημοκρατικές σχεδόν τακτικές, που στα μικρά εκλογικά σώματα ασκούν μια υπέρμετρη επιρροή.
Τακτικές που ξεπερνούν τις «εκ-λογικές» πεποιθήσεις κυριαρχούν και χειραγωγούν ανθρώπους και καταστάσεις μετατρέποντας τις εκλογές, τη γιορτή της δημοκρατίας, σε πόλεμο ολόκληρων οικογενειών και στην αποδόμηση κάθε έννοιας ηθικής και αξιοπιστίας των υποψηφίων. Το 2014, πολίτες που νόμιμα μπορούν να θέσουν το δικαίωμά τους προς εκλογή, τρομοκρατούνται από οικογενειακά φέουδα και μη νομιμοποιημένοι υποψήφιοι ηγούνται συνδυασμών και απαιτούν όχι μόνο το προεκλογικό χειροκρότημα αλλά και το Δημαρχιακό αξίωμα.
Είναι πράγματι θλιβερό να μιλάμε για την κάλπη εξ αίματος, να αξιολογούμε την δυναμική και την καταλληλότητα του υποψηφίου από τις συντεταγμένες της κρεβατοκάμαράς του πάνω στο χάρτη, και να μην δημιουργούμε τις πραγματικές πολιτικές κατευθύνσεις σε τοπικό επίπεδο. Η αρχιτεκτονική του Καλλικρατικού Δήμου δεν θα συγχωρέσει άλλες καθυστερήσεις. Μην ξεχνάτε πως η κρίση δεν έχει περάσει ακόμα, και πως κανένας από μας «δεν βγήκε στις αγορές», και αν βγει θα είναι για να ξεπουλήσει κανένα κομμάτι πατρογονικής γης. Αν δεν δημιουργήσουμε τοπικές πολιτικές, εμείς ως πολίτες, απαιτώντας την χάραξη της στρατηγικής για τα επόμενα πολλά χρόνια, θα έχουμε μονάχα μεγάλους δρόμους και δεν θα ξέρουμε από ποιον δρόμο να φύγουμε από τον τόπο μας. Γιατί εκτός από τις διευκολύνσεις της καθημερινότητας των πολιτών, πολιτική είναι πρωτίστως ο πολιτισμός, η παιδεία, η τοπική οικονομία, το περιβάλλον, αλλά και οι κουρές, τα φρύγανα και η χονδρολιά. Γιατί το μέλλον του τόπου δεν είναι θέμα θεσμικής ασφάλειας, αλλά κοινωνικής ασφάλειας των θεσμών, πολιτικής βούλησης και δέσμευσης. Τα έργα που πρέπει να γίνουν, αλλά και αυτά που ΔΕΝ πρέπει να γίνουν, πρέπει να δημιουργούν ένα πολιτικό αποτύπωμα για τις επόμενες γενεές. Αυτό προϋποθέτει ισχυρούς πολιτικούς στην τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και αποφασισμένους, ενημερωμένους δημότες ελεύθερης βούλησης.
Η γιορτή της δημοκρατίας δεν θα μπορέσει να γιορτάζεται για πολύ καιρό ακόμα, αν οι πολίτες και οι αρχηγοί που αξιώνουν ένα βήμα στο πολιτικό λόγο, δεν μπορέσουν να αποδεσμευτούν από το ρόλο της «μάντρας». Στο Αμάρι έχουμε μια πολύ δυνατή κτηνοτροφική παράδοση που φαίνεται πως βρίσκει εφαρμογή και μιμητές, στην υποτιθέμενη πολιτική δράση της μπλόφας και της μιας ζαριάς.
* Η Ασπασία Σταυρουλάκη είναι οικονομολόγος, υποψήφια δημοτική σύμβουλος Αμαρίου με τον συνδυασμό «Αμάρι: Εμπειρία – Συνέπεια – Αποτελεσματικότητα – Πολιτισμός» του Στέφανου Σημαντήρα