Ελπίδα και φόβος αντιπαλεύουν…

Πάντα υπήρχαν αντιθέσεις… Μόνο που λίγα χρόνια πριν δεν δίναμε και τόση σημασία! Τα «ξεροκόμματα», που μας πετούσε κάθε φορά η κομματοκρατία που μας κυβερνούσε, ήταν αρκετά για να μας «κλείνουν» (χρόνια τώρα) το στόμα… Τώρα, όμως, που ο «κόμπος έφτασε στο χτένι» το «καμουφλάζ» του ξεροκόμματου δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια! Και η αλήθεια αυτή γίνεται όλο και πιο πικρή όλο και πιο δυσάρεστη, όλο και πιο «εκδικητική»…
Στις μικρές κοινωνίες που ζούμε γνωριζόμαστε αρκετά καλά! Ποιος είναι ποιος, ποιος έχει τι, ποιος έχει χρήμα με κόπο και ιδρώτα, ποιος πεινάει, ποιος από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να χάσει το βιος μιας ζωής λόγω μιας «νεκρής» πια οικονομίας… Οι αντιθέσεις εδώ, ίσως, να μην διαφέρουν τραγικά από το πρόσφατο χθες… Όμως μια βόλτα λ.χ. στην Αθήνα θα μας φανερώσει το «άσπρο» και το «μαύρο», τον «ανυπόφορο» πλούτο και την ανυπόφορη φτώχεια, το «όλα» και το «τίποτα»… Κι αυτό σε κάνει να πονάς και να υποφέρεις πιο πολύ! Είναι αυτό που σε γεμίζει με πολλά… πολλά «γιατί», είναι μια φωνή μέσα σου που σε πνίγει, όπως κάθε μεγάλη αδικία και κακοδαιμονία ξέρει να κόβει την ανάσα μας και να μας ζητά μια λογική εξήγηση.
Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα!
Είναι η ώρα της «κρίσεως», της κοινωνικής αυτογνωσίας, χωρίς δικαιολογίες…
Για το ότι φτάσαμε ως εδώ τα αίτια δεν είναι γενικά και αόριστα… Πράγματι τις μεγαλύτερες ευθύνες τις έχουν όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες αυτού του τόπου τις τελευταίες δεκαετίες, μόνο που εμείς τους κρατήσαμε στις θέσεις τους κι εκείνοι μας πετούσαν τα διάφορα «ξεροκόμματα» (ένα επίδομα, μια επιδότηση, ένα διορισμό…) κι εμείς εφαρμόσαμε κατά γράμμα την παροιμία: «Όπου τρώει “ψωμί”- φαγητό- ο σκύλος, γαβγίζει»! Και βήμα-βήμα φτάσαμε ως εδώ… Και έτσι, ο πλούτος αυτού του τόπου «χαρίστηκε» στους κομματικούς, στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, στη διαχείριση των κομματικο(κρατικο)δίαιτων συνδικαλιστών, στα δήθεν έργα υποδομής (όμοια με το γεφύρι της Άρτας), στις μίζες, τη διαπλοκή…
Κι ό,τι στις μέρες μας περίσσεψε, ήρθε η ώρα να δοθεί «αντί πινακίου φακής», δηλαδή «κοψοχρονιά» με το μανδύα των αποκρατικοποιήσεων και το βλέμμα στραμμένο στις (δήθεν) επενδύσεις και την ανάπτυξη, που όπως και η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, παραμένουν τα μεγάλα ζητούμενα.
Μα τι λέμε τώρα… «Φοροδιαφυγή»! Αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο!
Η περίπτωση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου και της κυβέρνησης του κ. Γ. Παπανδρέου, θα πρέπει να αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο! Από τη μία να αφανίζουν μισθούς-συντάξεις -πρόνοια-υγεία-παιδεία-κοινωνική πολιτική… και υπόσχονται «πόλεμο» στη φοροδιαφυγή και απ’ την άλλη να εξαφανίζονται «ως δια μαγείας» τα συγγενικά πρόσωπα του υπουργού από την περίφημη, πια, «λίστα Λαγκάρντ». Και με περίσσιο «πολιτικό θράσος» μας κουνάνε το δάχτυλο, ότι αν δεν αποκτήσουμε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα του… “Κάτω κόσμου” η χώρα θα χρεοκοπήσει…
Πραγματικά, γύρω μας υπάρχουν δύο αντίθετοι κόσμοι, μια κοινωνία στα όριά της ή και πέρα απ’ αυτά, με τα όρια κοινωνικής συνοχής ουσιαστικά ανύπαρκτα, ενώ την ίδια στιγμή οι «σωτήρες» μας «απλά» και μόνο (τόσο απλά γι’ αυτούς!) μας εξαπάτησαν ποικιλοτρόπως και τώρα «βγαίνουν και από πάνω»!
Ο μεγαλύτερος «εχθρός» αυτού του τόπου, τελικά, είναι όσοι αγωνίστηκαν να τον σώσουν! Τουλάχιστον ας έχουν το πολιτικό θάρρος να ζητήσουν συγνώμη και να εξηγήσουν ποιες αδυναμίες ή «δεσμεύσεις» τους ανάγκασαν να δράσουν έτσι…
Όμως, όλα τούτα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνουν χωρίς τιμωρία!
Ο φτωχοποιημένος λαός δεν ζητάει εκδίκηση, αλλά ηθική, οικονομική, κοινωνική δικαίωση… Γι’ αυτό και η τιμωρία μόνο μέσω της ψήφου στις εκλογές δεν είναι πια αρκετή. Η δικαιοσύνη και η Βουλή θα πρέπει να σταθούν στο ύψος τους και να αναζητήσουν τις ευθύνες όπου και αν βρίσκονται!
Χωρίς πνεύμα εμπάθειας, χωρίς κομματικές παρωπίδες, μακριά από λογικές ψηφοθηρικές και χωρίς προφάσεις, όπως λ.χ. η χώρα διέρχεται κρίσιμη περίοδο και για το λόγο αυτό δεν είναι προς το εθνικό συμφέρον να ξεκινήσει μια τέτοια (δήθεν διχαστική διαδικασία…).
Ας είμαστε ξεκάθαροι, αν όλα όσα σήμερα έρχονται στο «φως» δεν διερευνηθούν άμεσα, αμερόληπτα και δεν αποδοθούν και οι όποιες ποινικές ευθύνες, τότε ίσως αυτό να είναι που θα κάνει το ποτήρι της οργής, του θυμού του λαού να ξεχειλίσει με δυσάρεστες και δύσκολα ελεγχόμενες εκρήξεις…
Το πολιτικό μας προσωπικό (και σύστημα) θα είναι απολύτως αδύναμο να βρει «ανάχωμα» σε μια κοινωνία που πια στη φάση εκείνη δε θα ‘χει και τίποτα να χάσει, μιας και με τα νέα μέτρα η φτωχοποίησή της θα μοιάζει δρόμος χωρίς επιστροφή…
Αν λοιπόν, θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι αυτή τη νέα χρονιά θα πρέπει πρώτα -πρώτα να υπάρξει δικαιοσύνη και τιμωρία για φαινόμενα που έρχονται στο «φως» και που οι «κομματο-κράτορες» κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν χρόνο και, δήθεν, αυτά να «ξεχαστούν»… Λανθασμένη τακτική! Και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνη! Διακινδυνεύουν, έτσι, η οργή και ο θυμός ενός τμήματος των πολιτών να μετατραπεί σε… «μίσος»!
Χρειάζεται, άραγε, να το εξηγήσουμε αυτό;
Διαφορετικά το μόνο «κανάλι αισιοδοξίας» παραμένει η ελπίδα το «μίσος» να μην απλωθεί στις ψυχές πολλών συνανθρώπων μας, ώστε να κυριαρχήσει ένα ήρεμος και νηφάλιος πατριωτισμός, χωρίς ακρότητες!
Και έτσι θυμός και οργή να λειτουργήσουν μόνο ως το τέλος του φαύλου παρελθόντος μας. Ο «φόβος» και η ελπίδα για ένα καλύτερο «αύριο» αντιπαλεύουν…
Αγωνιζόμαστε, για να παραμείνει η ελπίδα αυτή ζωντανή…!