Οι ευρωεκλογές έδωσαν ένα όχι απλώς ηχηρό μήνυμα, αλλά θα έλεγα μια κραυγή αντίδρασης από το βασικό κράτος ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γαλλία.
Μια χώρα με ιδιαίτερη παράδοση στους αγώνες για δημοκρατία, την Γαλλική Επανάσταση με το τρίπτυχο ισότητα – αδελφότητα – δικαιοσύνη και τον Μάιο του ’68 με τις θεσμικές ανατροπές του καταπιεστικού συστήματος εκπαίδευσης.
Είναι η πατρίδα του εμπνευστή της ευρωπαϊκής ιδέας Ζαν Μονέ, όπου μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Σούμαν αποτέλεσαν τον πυρήνα και τη μήτρα του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ποιος θα φανταζόταν εκείνα τα χρόνια ότι η αριστερή και επαναστατική κοινωνία της Γαλλίας που υπέφερε τα δεινά φασιστών κάποια χρόνια μετά θα ψήφιζε πρώτο κόμμα την ακροδεξιά με τη Ζαν Μαρί Λεπέν;
Σημάδια καιρών και προετοιμασία για κάτι που θα καταλύσει με βίαιο τρόπο μια υπάρχουσα κατάσταση παραλογισμού κι ανασφάλειας νομίζω.
Ας μη γελιόμαστε ακόμη κι εγώ που είμαι ένθερμος υποστηρικτής της ευρωζώνης, καθώς ευνοήθηκα από αυτή, πιστεύω ότι έχει αποτύχει, γιατί δεν προϋπήρξαν οι απαραίτητες δομές ενοποιητικής διαδικασίας.
Έτσι αντί για ενωμένη, θα έπρεπε να μιλάμε για ενοποιημένη Ευρώπη με σχιζοφρενική δομή, καθώς τα ίδια κράτη μέλη που την απαρτίζουν ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Έτσι ο στόχος για μια ευρεία ζώνη ελεύθερης ανταλλαγής ανθρώπων, αγαθών κι υπηρεσιών κι ο ενιαίος χώρος ελευθερίας – ασφάλειας – δικαιοσύνης υπηρετεί μόνο τα ισχυρά και εξαιρετικά συγκροτημένα κράτη με μετατροπή των ελλειμμάτων του νότου σε πλεόνασμα του βορρά.
Η ομογενοποίηση που επιβάλει η Γερμανία με το κρεβάτι του Προκρούστη είναι καταστροφική και αντίθετη με τη θεμελιώδη Αρχή του συνθήματος της Ε.Ε. «ενωμένη πολυμορφία».
Το μάθημα από το αμαρτωλό παρελθόν της η Γερμανία δεν εμπέδωσε και με άλλο τρόπο επαναλαμβάνει τα λάθη της μεταφέροντας την ευθύνη στην γείτονά χώρα, Γαλλία.
Είμαι σίγουρος ότι αν δεν γίνουν άμεσα ριζοσπαστικές αλλαγές προς ομοσπονδοποίηση με την ίδρυση μιας δίκαιης κατανομής πόρων, βασισμένη σε επιστημονική μέθοδο στάθμισης οικονομικών ωφελειών για υπολογισμό εισφοράς κάθε κράτους.
Δεν είναι δυνατόν να μας κουνάνε το δάχτυλο οι Γερμανοί για τα ελλείμματα και τις δημοσιονομικές εκτροπές, όταν αυτά ακριβώς τροφοδοτούν τις αγορές των προϊόντων που μας πουλάνε.
Επίσης δεν είναι δυνατό να νομίζουν ότι πληρώνουν τα χρέη μας, όταν τα χρέη αυτά έμπαιναν έμμεσα στις τσέπες τους.
Για αυτό χρειάζεται σοβαρή μελέτη με αντικειμενικά κριτήρια, όπου θα αποτελούν τον οδηγό παροχών κι υποχρεώσεων για κάθε κράτος μέλος.
Επειδή αυτό το είχε θέσει ο Ντελόρ, αλλά δεν εφαρμόστηκε από την κουτοπόνηρη αντίδραση των κουτοφράγκων κρατών που μας κάνουν υποδείξεις δυστυχώς, πιστεύω ότι η μακρά περίοδος ευημερίας και ασφαλείας που ζήσαμε οδεύει στη λήξη της και η κατάσταση αδιεξόδου ανεργίας κι υπερχρέωσης δημιουργεί ένταση που γυρεύει εκτόνωση.
Καταλήγω ότι αν δεν αναχαιτιστεί η ανεργία και δεν ρυθμιστεί το χρέος σε μερικά χρόνια θα γίνει σύρραξη με απρόβλεπτες συνέπειες μεταξύ μεγάλων χωρών, που θα συμπαρασύρουν όλους σε μια δίνη καταστροφής.
Το σημαντικότερο από όλα είναι η αποκατάσταση εγγυήσεων για ανταλλαγή προϊόντων με μια δίκαιη κατανομή εισοδημάτων, όπου κύριος σκοπός θα είναι η απασχόληση των ανθρώπων.
Όμως οι επιπόλαιοι οραματιστές της Ευρώπης δεν έλαβαν υπ’ όψιν τις πραγματικές συνθήκες, ώστε έγκαιρα να χειραφετήσουν πολίτες με ευρωπαϊκή ταυτότητα ούτε να δημιουργήσουν θεσμούς που θωρακίζουν το ευρωπαϊκό συμφέρον.
Ήταν τραγικό λάθος η επιλογή διεύρυνσης τη ευρωζώνης κι όχι εμβάθυνσης, όπως πολύ σωστά υποστήριζε κι η Εθνική μας εκπροσώπηση.
Έτσι βιαστικά και πονηρά ήθελαν με τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την ιδρυτική πράξη της συνθήκης της Ρώμης το 1956 να γιορτάσουν το ευρωπαϊκό σύνταγμα με την επικύρωσή του από τη συνθήκη στην Αθήνα το 2006, που δεν έγινε ποτέ, γιατί πρόλαβαν οι Γάλλοι κι οι Ολλανδοί που είπαν όχι με δημοψήφισμα το 2004.
Έτσι ματαιώθηκαν τα σχέδια της κρυφής αυτοκρατορικής ευρωπαϊκής τάξης που νόμιζε ότι θα κυβερνούσε στο γυάλινο πύργο τραγουδώντας τον Ύμνο της χαράς και πίνοντας κονιάκ του ιδρυτή Ζαν Μονέ από τα οικογενειακά κτήματα του οποίου προέρχεται αυτό το μεθυστικό ποτό.
Φαίνεται πως το ποτό εξουσίας είναι το πιο δυνατό και μεθυστικό μόνο που συμβολικά πιστεύω ότι εμπεριέχει ανθρώπινο αίμα.
Το αίσθημα και η λογική συγκρούονται και παλεύουν σε επίπεδο κοινωνίας για επικράτηση μεταξύ ηγετικών δυνάμεων με όπλα τη θολούρα και την πλάνη.
Όσο κι αν ακούγεται κυνικό ένα από τα σημαντικότερα και δυσκολότερα επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία είναι η κατασκευή ενός αξιόπιστου και σταθερού μέσου συναλλαγής, του χρήματος. Όταν εκπέσουν οι εγγυήσεις για ασφαλή και ομαλή κυκλοφορία του καλλιεργούνται οι συνθήκες πολέμου.
