Στις 23.07.1974, όπως οι πιο πολλοί, οι μεγαλύτεροι εξ ημών ιδίως, γνωρίζουν και θυμούνται, είχαμε το πέρασμα από τη δικτατορία των συνταγματαρχών στη, βαθμιαία, αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών στην Ελλάδα.
Έχοντας υπόψη, όμως, ότι η δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα πολίτευμα, ένας τρόπος δηλαδή διακυβέρνησης ενός λαού ή ενός τόπου, αλλά είναι, κυρίως, ο τρόπος ζωής των ανθρώπων, που συναπαρτίζουν έναν λαό και συγκατοικούν σε έναν τόπο, θα ήθελα να καταγράψω μερικές σκέψεις μου.
Για να επιτύχει μια κοινωνία την υλική της ευημερία και την πνευματική της προκοπή, χρειάζεται απαραίτητα μια δημοκρατία η οποία θα προωθεί την κατάργηση των αντιθέσεων ανάμεσα στην πόλη και στην ύπαιθρο, ανάμεσα στους χειρώνακτες και στους πνευματικά κοπιώντες, ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες, ανάμεσα στους μορφωμένους και στους αμόρφωτους, ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Έχει ανάγκη μια δημοκρατία η οποία θα έχει στόχο να βελτιώσει τους όρους και τις συνθήκες της καθημερινής ζωής όλων ανεξαιρέτως των μελών της.
Εάν η μέχρι τώρα διαδρομή μετά το 1974 της ελληνικής δημοκρατίας δεν πληροί τα προαναφερθέντα και νομίζουμε ότι «χωλαίνει» και ότι τα θεμέλια της χρήζουν εκσυγχρονισμού και ενίσχυσης προκειμένου να ανταποκριθούν στους στόχους της, το πιο χρήσιμο και πραγματικά κοινωφελές θα είναι να αγωνιστούμε όλοι μαζί, ως σύνολο, όχι για τη βίαιη ανατροπή των υπαρχόντων θεσμών, αλλά για να ωριμάσουν οι συνθήκες στην ελληνική κοινωνία μέσα από τις οποίες θα προκύψουν οι νέοι θεσμοί που θα ανανεώσουν και θα ενδυναμώσουν τη δημοκρατία και δεν θα την αφήνουν ποτέ να καταστεί «βορά και παιχνίδι» των οικονομικά ή/και πολιτικά πιο δυνατών εις βάρος των αδυνάτων.
Όλοι θα συμφωνήσουμε πως η ελληνική κοινωνία δέχεται, θετικές και αρνητικές επιρροές, από το εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια, στη διεθνή σκηνή έχουμε μια νέα εκδοχή του καπιταλισμού, την είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο, θέλοντας να παίζει το ρόλο του ρυθμιστή της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής, ακραίων φασιστικών μορφωμάτων. Και έφτασε και στην Ελλάδα, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά. Και φροντίζει να βροντοφωνάζει, γυρεύοντας σε όλον τον πολιτικό ορίζοντα απογοητευμένους από την δημοκρατία και τους ανθρώπους της, ότι μόνο αυτή μπορεί να σώσει τους πολίτες από τον όλεθρο.
Μια υγιής, όμως, και ανανεωμένη εκ βάθρων δημοκρατία μπορεί να περιθωριοποιήσει και να εξαφανίσει τα εν λόγω μορφώματα και να πετύχει τους στόχους της υπέρ όλων των μελών της κοινωνίας και να διώξει μόνη αυτή πραγματικά κάθε υποψία ολέθρου. Την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, την ειρηνική συνεργασία και την ομόνοια μεταξύ των πολιτών χωρίς φανατισμοί ή ιδεοληψίες να τους χωρίζουν μονάχα η εύρωστη δημοκρατία μπορεί να τις πραγματοποιήσει.
Και τι μας χρειάζεται, λοιπόν, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, πέραν των παραπάνω, μια εύρωστη και υγιής δημοκρατία; Προσωπικά, νομίζω ότι είναι αυτή που, χωρίς κομματικές ή άλλες «παρωπίδες», θα έχει μοιράσει όλα ανεξαιρέτως τα δημόσια αξιώματα σε όσο το δυνατό περισσότερους πολίτες ανάλογα με την αξία και τα προσόντα τους, καθιστώντας τους έτσι τον καθένα μας υπεύθυνο για τη διαχείριση της εξουσίας που καλείται να ασκήσει έναντι των υπολοίπων πολιτών. Έτσι, θα ωθεί έναν έκαστον εξ ημών, που θέλει να έχει μοιράδι της εξουσίας, καταρχάς, στον άδολο και ανιδιοτελή σεβασμό της αξιοπρέπειας, του πλαισίου αρχών και αξιών και της προσωπικότητας του καθενός από τους συμπατριώτες μας και όλων μαζί και, κατόπιν, στην πιστή εφαρμογή των γραφτών και άγραφων νόμων του κοινωνικού μας συνόλου, εφόσον έτσι θα εξασφαλίσει ότι και οι άλλοι θα τιμούν και σέβονται και αυτόν και τις αρχές και τις αξίες και τις ιδέες του και θα τον προστατεύουν από κάθε μορφής βία, ώστε όλοι ενωμένοι και δυνατοί να επιλύουμε τα καθημερινά μας προβλήματα του δημόσιου και του ιδιωτικού μας βίου…
Αλήθεια, εσείς τι λέτε;
