Της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΓΕΡΟΥΚΗ*
(μέρος β)
Σύμφωνα με τον Δαρβίνο δεν επιβιώνει απαραίτητα το πιο δυνατό είδος, αλλά αυτό που μπορεί να αλλάζει. Η προσαρμογή αποτελεί στη φύση μια κορυφαία διαδικασία επιβίωσης.
Αφήσαμε πίσω μας μια ιδιαίτερα πυκνή, από πολιτικά γεγονότα, εβδομάδα. Μια εβδομάδα που ξεκίνησε με τη διάλυση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και κατέληξε με την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ανεξάρτητα από το ειδικό βάρος που έχουν και τα δύο αφορούν την πολιτική επιβίωση, ή την αδυναμία αυτής.
Το ότι ο πρωθυπουργός εργαλειοποίησε τη Συμφωνία των Πρεσπών, όπως αποδέχθηκε και στη βουλή ο κ. Μαυρωτάς, τόσο το χειρότερο για το ΠΟΤΑΜΙ! Η κοινοβουλευτική του ομάδα διαλύθηκε γιατί δεν κατάφερε να βρει τη συνισταμένη αντιπροσωπευτικότητας που θα της επέτρεπε να επιχειρηματολογήσει για μία και όχι τρεις απόψεις, ώστε να λειτουργήσει ως ενιαίο σύστημα. Το ότι το κόμμα καταγράφει στις δημοσκοπήσεις ποσοστό γύρω στο 1% είναι φυσική συνέπεια της αδυναμίας του να προσαρμοστεί σε άλλους κανόνες πολιτικού παιχνιδιού από αυτούς που ονειρευόταν να επιβάλλει. Ναι, θαυμάσιο θα ήταν η πολιτική αντιπαράθεση να γίνεται με κανόνες fair play και «πολιτικού πολιτισμού», αν όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει; Αν ο πρωθυπουργός έχει την τάση να εργαλειοποιεί; Η ερώτηση είναι τελικά, ήταν σημαντικότερη η «επίλυση του μακεδονικού» μέσω της ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών, από την επιβίωση του κόμματος; Μηνύματα υπήρχαν. Δεν υπάρχουν προδότες σε αυτή την ιστορία αν και είναι κατανοητή η πικρία του κ. Θεοδωράκη. Υπάρχουν άνθρωποι με καλές προθέσεις, πιθανότατα, αλλά αδυναμία να λειτουργήσουν σε συνθήκες πολιτικής προσαρμογής. Τελικά πολιτική χωρίς πολιτικούς γίνεται; Σε κάθε περίπτωση, ως μέλος του κόμματος και η ίδια, είμαι ιδιαίτερα περίεργη αν οι δύο Ευρωβουλευτές μας καθώς και όλα τα εξέχοντα πρόσωπα που υπερθεμάτιζαν τη στήριξη της συμφωνίας για λόγους «αρχών», με κάθε τίμημα, θα είναι εκ νέου υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια του κόμματος σε λίγους μήνες;
Γεγονός παραμένει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ήταν και υποθέτω συνεχίζουν να είναι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Δεν πιστεύω να χρειάστηκε ο κ. Τσίπρας να πληροφορηθεί τις αντιρρήσεις του ελληνικού λαού από την έρευνα της Pulse. Το ότι οι διαθέσεις της κυβέρνησης δεν ήταν αντιπροσωπευτικές των απόψεων των πολιτών, τόσο το χειρότερο για τους πολίτες! Άλλωστε, στα τέσσερα χρόνια, δεν είναι η πρώτη φορά που η «πρώτη φορά» νομοθετεί εκμεταλλευόμενη κατά το δοκούν ευκαιριακές πλειοψηφίες. Ούτε φυσικά σπουδαιολογείται από τον κ. Τσίπρα το ότι η συμφωνία στηρίχθηκε από βουλευτές, οι οποίοι λίγες ημέρες νωρίτερα «δυσπιστούσαν» απέναντι στον ίδιο και την κυβέρνησή του. Αυτά είναι ψιλά γράμματα στον αγώνα της πολιτικής επιβίωσης και κυρίως πολιτικής επικράτησης. Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι θα χάσει τις επόμενες εκλογές, αλλά επιδιώκει να κερδίσει τη μάχη της προσαρμογής. Διαλύει λοιπόν τις πολιτικές δυνάμεις που μπορεί, ώστε να μην έχει τους ψηφοφόρους των κομμάτων αυτών απέναντί του, ελπίζοντας ότι θα τους έχει μαζί του ή ότι θα τους στείλει στο σπίτι τους. Το αν θα του επιτραπεί και στο μέλλον αυτή η τακτική θα εξαρτηθεί εκτός από αστάθμητους παράγοντες που ποτέ δε πρέπει να αποκλείονται, από τα αντανακλαστικά και την ωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας και τον τρόπο (αυτοδύναμης ή όχι) διακυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη.
Η χειρότερη παράπλευρη απώλεια πάντως στη διαδικασία «προσαρμογής» του κ. Τσίπρα στο δρόμο της πολιτικής επιβίωσης / επικράτησης είναι ότι ενισχύεται το ναζιστικό μόρφωμα. Η γνωριμία στις πλατείες της αγανάκτησης έγινε συμμαχία στο δημοψήφισμα του 2015, ισχυροποιήθηκε για τέσσερα χρόνια με τη δικαστική «εκεχειρία» και επιβεβαιώθηκε με την υπερψήφιση της νομικής συμβούλου του πρωθυπουργού από τη Χρυσή Αυγή. Περιμένω με ενδιαφέρον τη νέα τακτική εργαλειοποίησης, όπου ο κ. Τσίπρας θα διεκδικήσει και δάφνες μονομάχου κατά της ακροδεξιάς και του ναζισμού.
* Η Μαργαρίτα Γερούκη είναι πολιτική υπεύθυνη του τομέα παιδείας στο ΠΟΤΑΜΙ