Μέρος 1ο από μέρη 2
Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας εγκαινίαζε την προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου, επικαλούμενος τη δημιουργία ενός προοδευτικού μετώπου που θα λειτουργούσε ως πολιτικό αντίβαρο στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό όπου ενέτασσε (ατυχώς) τη Ν.Δ., το εξέλαβα ως έξυπνη στρατηγικά κατ’ αρχήν κίνηση, προκειμένου να απομονώσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκθέτοντας το, στους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου, τις ψήφους του οποίου στόχευε να υφαρπάξει. Όσοι άστεγοι της κεντροαριστεράς έσπευσαν να δώσουν παρών, ανταμείφτηκαν αδρά για τις υποτιθέμενες γέφυρες που θα εξασφάλιζαν υπέρ της εκλογικής προέκτασης του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από τα όρια της αυτοαποκαλούμενης (φαντασιακά) ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου τοποθετούν ακόμη τους εαυτούς τους, τα δυστυχή στελέχη του κόμματος. Όλοι οι εμιγκρέδες του πάλαι ποτέ ΠΑ.ΣΟΚ., οι πολιτικοί αυτοεξόριστοι που κάποτε σταδιοδρόμησαν λάθρα επί Γιώργου Παπανδρέου, προσέφεραν χωρίς φειδώ το δικό τους μερτικό από τα 40 χρόνια διαφθοράς που υπηρέτησαν, ώστε να βρεθεί η συνταγή της μαρμίτας για τη νέα διαφθορά που κλήθηκαν να υπηρετήσουν.
Γενικοί γραμματείς του ΠΑ.ΣΟΚ., πρώην υπουργοί του, έως και ο, εκ των προ μηνών υποψηφίων προέδρων του, χαιρέτησαν τον θρίαμβο του υβριστή τους, και ανέλαβαν, ορισμένοι βέβαια, υπουργικούς θώκους, μαζί με τα αποπαίδια των ΑΝΕΛ του Καμένου.
Όταν βέβαια η παρωδία αυτή, παρήγαγε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, από αυτά που ανέμενε το κομματικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, αφού προς στιγμήν φάνηκε να ανασταίνει αντανακλαστικά του ΠΑ.ΣΟΚ, που έβγαινε από δραματικό ψαλίδισμα του ανοίγματος του, σε άλλους συγγενείς πολιτικούς χώρους, η ευφάνταστη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ανακάλυψε τη πεπατημένη των παλαιών αστικών κομμάτων, δηλαδή αυτή της προεκλογικής παροχολογίας, αντιγράφοντας την, χυδαιότερα και ακόμη περισσότερα απροκάλυπτα.
Ακόμη και η μετωπική επίθεση που κήρυξε μεντιακά ο Τσίπρας κατά του Βέρμπερ, δηλαδή του υποψηφίου Πρόεδρου της Κομισιόν, υποστηριζόμενου από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, όπου και εντάσσεται η Ν.Δ. στο Ευρωκοινοβούλιο, καταδεικνύοντας τον ως ακροδεξιό, για να πλήξει βέβαια το Κυριάκο Μητσοτάκη, μόνο ως πολιτική στρατηγική απάτης μπορεί να εκληφθεί, όπως θα δείξω παρακάτω.
Εκ του αποτελέσματος πλέον λοιπόν:
1) Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη πανωλεθρία στις ευρωεκλογές, υπολειπόμενος 9,5 μονάδες της Ν.Δ.
2) Το «προοδευτικό μέτωπο» που είχε βαρύγδουπα συστήσει κατάφερε μετά βίας να εκλέξει 6 ευρωβουλευτές, από τους οποίους, η ακροδεξιά κ. Κουντουρά, ήρθε δεύτερη, ακολουθούμενη από ένα απολιτικό ηθοποιό και τον γνωστό γόνο μιας εκ των διασημότερων οικογενειών του Κεφαλαίου στη χώρα, (ο οποίος και θυμήθηκε προεκλογικά ότι ο παππούς του, ήταν αριστερός !).
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ουδείς μπορεί σοβαρά πλέον να μιλά για ύπαρξη στοιχειώδους αριστερής πολιτικής ομάδας, ενώ αποδεικνύεται ότι η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ πλέον, θα ήταν καλό να αναζητάται στο life style, ή στο μικροαστικό κοινωνικό στρώμα, που μη έχοντας καμία επαφή με την Αριστερά, ως πολιτική έκφραση, αφενός μετακινείται ανερυθρίαστα εκλογικά με ζηλευτή ευκολία από Χρυσή Αυγή σε ΣΥΡΙΖΑ, ή Βελόπουλο, αφετέρου δε, τέρπεται αποκλειστικά από τα μεσημεριάτικα τηλεοπτικά κουτσομπολιά, αφήνοντας την ενημέρωσή του στο δημοσιογραφικό επιτελείο του Contra Channel και κατά προτίμηση στον ίδιο τον Αιμίλιο Λιάτσο.
Ο πρωτεύσας του συνδυασμού, Δημήτρης Παπαδημούλης, ενώ επικαλείται πάντα τη θέση του ως αντιπροέδρου του ευρωκοινοβουλίου, μάλλον ντρέπεται να εκμυστηρευτεί στους ψηφοφόρους του ότι τη θέση αυτή του προσέφερε το Λαϊκό Κόμμα όπου ανήκει και ο επάρατος Βέρπερ. Και ούτε βέβαια ο πρωθυπουργός, είχε ανάγκη από εσωτερικό πολιτικό κομματικό διάλογο, προτού ανακοινώσει δημόσια ότι (μετά τις εκλογές) υποστηρίζει τον Σοσιαλιστή υποψήφιο για τη Προεδρία της Κομισιόν, μεταπηδώντας δηλαδή στη σοσιαλιστική ομάδα, όπου και το ΠΑΣΟΚ που καθυβρίζει. Και ακριβώς στο σημείο αυτό κρύβεται η απάτη που σας προανήγγειλα. Και αυτό γιατί η Σοσιαλιστική ομάδα, μαζί με αυτή του Λαϊκού Κόμματος, ψηφίζουν στο ευρωκοινοβούλιο από κοινού το 90% τουλάχιστον των αποφάσεων του, συνιστώντας ένα φιλοευρωπαϊκό πολιτικό άξονα, κόντρα στον ευρωσκεπτικισμό άλλων πολιτικών ομάδων, είτε ακροδεξιών, είτε αριστερών όπως και η ομάδα, όπου και σήμερα ανήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιό επομένως προοδευτικό μέτωπο καλούσε ο πρωθυπουργός τους Έλληνες πολίτες να στελεχώσουν; Της δικής του ομάδας με Κουντουρά, Γεωργούλη και Κόκκαλη, ή την ευρύτερη της συνεργασίας Σοσιαλιστών και Χριστιανοδημοκρατών;
Βέβαια η διαχείριση της ήττας του, κυρίως στις ευρωεκλογές, αλλά και σε όλες τις άλλες, είναι ηθικά, και πολιτικά, τραγικότερη, της απάτης που προηγήθηκε.
Έφτασε στο σημείο να απειλεί τους πολίτες της χώρας, ότι θα στερέψουν πλέον τα επιδόματα ελεημοσύνης, που είχε την καλοσύνη να τους μοιράσει, εκλαμβάνοντας τους, ως χρήσιμο όχλο, συμπαγή και με ασφάλεια χειραγωγημένο, ενώ ξυπνώντας τους εφιάλτες της κρίσης, τους ξαναθύμισε τρόικες, μνημόνια, και Δ.Ν.Τ. που θα επιστρέψουν, (υποτίθεται), αυτοδίκαια, αν οι απελπισμένοι ιθαγενείς του κράτους που κτίζει, επαναλάβουν ξανά μια αδιανόητη για την κομματική ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ ανυπακοή.
Αν ένας παρατηρητής επιχειρήσει να αναζητήσει ψιχία ενός επιδερμικού έστω αριστερού ύφους, θα ψάχνει ματαίως.
Στήνεται ήδη η μυθοπλασία για το νέο σενάριο που απαιτείται για να ελεγχθεί ο όχλος, ώστε να μην εμφανίσει την ίδια αταξία στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου. Εδώ το διακύβευμα, αφορά στην εξουσία αυτή καθ’ αυτή. Επομένως, αναμένονται πολιτικές συμπεριφορές του, που δεν θα κάμπτονται από κανένα κανόνα πολιτικής ευταξίας και ηθικής «Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Αυτό δεν είναι το κυβερνητικό μότο ;
Μην ανησυχείτε όμως. Ο παίκτης που θα εκτελέσει το πέναλτι, έχει αντιληφθεί τον ιδρώτα του τερματοφύλακα να ρέει στο πρόσωπο του. Και ζυγίζει με ακρίβεια τη μπαλιά.
* Ο Θωμάς Λεχωβίτης είναι δικηγόρος
