Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ*
Το όμορφο και γραφικό Ρέθυμνο για άλλη μια φορά ταλανίζεται από τα δαιμόνιά του. Ακραίες μορφές εγκληματικότητας, σε δυσανάλογο πλήθος και μέγεθος συγκριτικά με το μέγεθος της πόλης.
Απαγωγές, αποπλανήσεις ανηλίκων από καθηγητές, θανατηφόρα και μη, κρούσματα αλκοολισμού με ανήλικους πρωταγωνιστές, η πονεμένη υπόθεση «Γιακουμάκη», ναρκωτικά, οπλοφορία και οπλοχρησία, ένοπλες συμπλοκές με την αστυνομία αποτελούν μια σύντομη σκιαγράφηση της εγκληματικότητας αυτής της παραθαλάσσιας και τουριστικής περιοχής.
Αυτές τις ημέρες εμφανίστηκε και μια νέα μορφή σωματικής και ψυχολογικής βίας. Ενός μαθητή δημοτικού λίγο έξω από το Ρέθυμνο, τον οποίο χτυπούσαν οι συμμαθητές του αλύπητα επειδή η μητέρα του είναι από την Τουρκία. Σε κεντρικό ραδιοφωνικό σταθμό του Ηρακλείου ειπώθηκε πως η μητέρα του είναι βαπτισμένη χριστιανή, αλλά παρόλα αυτά το παιδί δέχεται σωματική βία και έχει εγκαταλείψει το σχολείο του.
Την ίδια στιγμή παρακολουθώ τα βίντεο προβολής του νησιού μας διαφόρων φορέων όπου καταδεικνύουν τη λεβεντογέννα Κρήτη ως τόπο φιλοξενίας τουριστών, ως έναν παράδεισο που υποδέχεται τους επισκέπτες της αδιακρίτως εθνικότητας και θρησκείας.
Τελικά ποια «Κρήτη» από τις δύο υπάρχει; Ή μήπως υπάρχουν και οι δυο και καθημερινώς αντιμάχεται η μια την άλλη;
Σε κάθε περίπτωση το πλέον ανησυχητικό φαινόμενο είναι η εμφάνιση παιδιών δημοτικού με τάσεις βίας απέναντι στο διαφορετικό, οι αυριανοί εκκολαπτόμενοι «καπεταναίοι» και αρνητικοί πρεσβευτές του νησιού μας.
Ποια είναι άραγε η ευθύνη της τοπικής κοινωνίας, της δημοτικής αρχής και κυρίως της πανεπιστημιακής κοινότητας η οποία οφείλει να θεραπεύσει αυτά τα φαινόμενα, εάν θέλουμε πραγματικά να είμαστε υπερήφανοι για το νησί μας και την ιστορία του.
Το Ρέθυμνο οφείλει να «αναστηθεί», και σ’ αυτό θα συμβάλει ο κάθε πολίτης, ο δάσκαλος, οι πολιτικοί άρχοντες, ο γονέας αφιερώνοντας χρόνο με τα παιδιά του.
Έχοντας εργαστεί στην πόλη του Ρεθύμνου και έχοντας διδάξει σε δημόσιο σχολείο στην ενδοχώρα του νομού, γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους, φιλόξενους και ντόμπρους στον χαρακτήρα τους. Αυτούς τους κρητικούς για τους οποίους θέλουμε να υπερηφανευόμαστε.
* Ο Δρ. Γιώργος Τριανταφύλλου είναι εκπαιδευτικός – κοινωνιολόγος
