Ο Αριστοτέλης θεωρείται πατέρας της Λογικής, επειδή ανέλυσε σε βάθος πολλά θέματά της και συστηματοποίησε τις έννοιές της. Από τις θεμελιώδεις διατυπώσεις του είναι αυτές που αφορούν τη σχέση Αιτίου- Αποτελέσματος και τον αναγκαστικό χαρακτήρα της.
Ειδικότερα, γράφει ότι ο συλλογισμός είναι: «λόγος εν ω τεθέντων τινών έτερόν τι των τεθέντων εξ ανάγκης συμβαίνει τω ταύτα είναι», (έκφραση στην οποία, όταν γίνουν δεκτές ως αληθινές κάποιες προτάσεις, ακολουθεί με λογική αναγκαιότητα μια άλλη πρόταση διαφορετική από τις προηγούμενες, η οποία αληθεύει αναγκαστικά, επειδή οι προηγούμενες προτάσεις είναι αληθινές).
Πάνω σ’ αυτή τη λογική ακολουθία και αναγκαιότητα μεταξύ Αιτίου και Αποτελέσματος οικοδομήθηκε η ανθρώπινη σκέψη, που διαχώρισε την Επιστήμη από τον Μύθο και δημιούργησε τον Πολιτισμό. Μ’ αυτή τη σχέση διαρθρώθηκε και το όργανο του πολιτισμού, η γλώσσα, γι’ αυτό οι ποικίλες εκδοχές της σχέσης αυτής εκφράζονται με τα περισσότερα είδη δευτερευουσών προτάσεων, τις Αιτιολογικές, τις Τελικές, τις Υποθετικές, τις Εναντιωματικές, τις Συμπερασματικές και, με κάποια έννοια, υπολανθάνει στις Ενδοιαστικές καθώς και σε ορισμένες Χρονικές και Αναφορικές, ακόμη και σε κύριες ιδίως στο ασύνδετο σχήμα.
Το κλειδί, λοιπόν, της ανθρώπινης σκέψης είναι η σχέση Αιτίου-Αποτελέσματος. Αλλά, για να ξεκλειδώσει κανείς μια πόρτα, πρέπει να στρέψει το κλειδί προς τη σωστή κατεύθυνση, όχι ανάποδα, γιατί η πόρτα μένει κλειστή, δηλαδή δημιουργείται Παραλογισμός.
Κάνω τώρα μάθημα Λογικής που κανείς δεν (πιστεύει ότι) το χρειάζεται; Όχι βέβαια, τα γράφω αυτά, επειδή αισθάνομαι τη ανάγκη να σχολιάσω τις εις βάρος μου καταδικαστικές Αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Τριμελούς Εφετείου Χανίων, οι οποίες τραυμάτισαν θανάσιμα τη ζωή μου.
Ας δούμε την πρώτη: Το Ελεγκτικό Συνέδριο με καταδίκασε χωρίς να υπάρχει ενοχή: Μου καταλόγισε αφ’ ενός 65 εκατ. δρχ. συνολικά για δαπάνες του Δήμου που έγιναν με Αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου προεγκεκριμένες ως νόμιμες από την κατά νόμο εποπτεύουσα Αρχή (Περιφερειακή Διοίκηση Ρεθύμνου) και αφ’ ετέρου 34 εκατ. δρχ. τα οποία -εδώ γελάνε ή κλαίνε- ουδέποτε είχε δαπανήσει ο Δήμος! Υπάρχει δική μου ενοχή; Απολύτως καμία. Υπάρχει βαρύτατη ενοχή μόνο και αποκλειστικά του Ελεγκτικού Συνεδρίου, επειδή πήρε Απόφαση, δηλαδή δημιούργησε Αποτέλεσμα, χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο Αίτιο. Με τα κριτήρια της Λογικής η Απόφαση αυτή είναι Αυθαίρετη και με τα κριτήρια του Νόμου Άδικη, δεν χωρεί συζήτηση.
Παρόμοια είναι και η Απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Χανίων: με καταδίκασε χωρίς ενοχή, επειδή, λέει, «εν γνώσει μου» ο ταμίας του Δήμου Δημιούργησε το έλλειμμα των 963.000 ευρώ κ.λπ.
Περιμένοντας προχθές στον προθάλαμο του δικηγόρου μου, άνοιξα το πρώτο βιβλίο που βρέθηκε μπροστά μου, τον Ποινικό Κώδικα του Μιχ. Μαργαρίτη, αρεοπαγίτη ε.τ., και έπεσα στη σελίδα 100. Εκεί διάβασα ότι η ενοχή, κατά τη σύγχρονη αντίληψη, περιλαμβάνει τρία στοιχεία:
α. Την ικανότητα προς καταλογισμό. Αυτή την έχω, είμαι ενήλικος και όχι φρενοβλαβής, τουλάχιστον όχι ακόμη.
β. Τον δόλο ή αμέλεια. Αυτά δεν τα έχω και δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να επιτρέπει στο δικαστήριο όχι να δεχτεί, αλλά να εικοτολογήσει δόλο ή αμέλεια εκ μέρος μου. Αντίθετα, καταφανή δόλο ή αμέλεια εμπεριέχει η απόδοση σε μένα των κατηγοριών αυτών χωρίς ούτε καν στοιχειώδη τεκμηρίωση.
γ. Το φευκτό της υπαιτιότητας. Ούτε αυτό το έχω διότι δεν υπήρχε τρόπος να αποτρέψω τη δημιουργία του ελλείμματος εκ μέρους του ταμία. Όταν οι δύο προσωπικοί βοηθοί του στο ίδιο γραφείο μ’ αυτόν, η Προϊσταμένη και όλο το προσωπικό της Οικονομικής Υπηρεσίας και η Διευθύντρια των Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών, όλοι εμπειρότατοι και ικανότατοι οικονομικοί υπάλληλοι, δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε, και όταν οι Ορκωτοί Λογιστές παραπλανήθηκαν από τον Ταμία που ξέροντας μόνος αυτός τον μυστικό κωδικό αλλοίωνε τα δεδομένα του λογισμικού συστήματος του Δήμου και χρειάστηκαν ενάμιση χρόνο ελέγχου για να αντιληφθούν ότι κάτι παράνομο συμβαίνει και δύο ακόμη χρόνια για να οριστικοποιήσουν το έλλειμμα, ήταν ποτέ δυνατόν να το ξέρω εγώ πριν να γίνει και να το αποτρέψω; Να μην τρελαθούμε.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι και η Απόφαση του Τριμελούς Εφετείου που με καταδίκασε χωρίς ενοχή δημιούργησε Αποτέλεσμα χωρίς να υπάρχει Αίτιο και επομένως είναι κι αυτή με τα κριτήρια της Λογικής Αυθαίρετη και με τα κριτήρια του Νόμου Άδικη.
Αλλά η λογική ακολουθία δεν σταματά με την παραγωγή ενός Αποτελέσματος. Πολύ συχνά, αν όχι πάντοτε, το Αποτέλεσμα αυτό λειτουργεί ως Αίτιο και παράγει άλλο Αποτέλεσμα, ένα Συμπέρασμα, που αν μεν η αρχική αφετηρία είναι σωστή, είναι κι αυτό σωστό, αν είναι αυθαίρετη, είναι κι αυτό αυθαίρετο. Η Λογική δηλαδή εκφυλίζεται σε Σοφιστική που εξελίσσεται αλυσωτά, καθώς η μια αυθαιρεσία οδηγεί στην επόμενη.
Σε ότι αφορά τώρα την εφαρμογή του Δικαίου η Λογική και η Κοινή Αντίληψη λέει:
α. Αίτιο: Είναι ένοχος.
β. Αποτέλεσμα: Καταδικάζεται από το δικαστήριο.
Στη δική μου περίπτωση ο εκφυλισμός της Λογικής λέει:
α. Αίτιο: Ο Αρχοντάκης καταδικάστηκε.
β. Αποτέλεσμα (Συμπέρασμα): Είναι ένοχος.
Εδώ έγκειται η αντιστροφή της Λογικής. Η κακοδικία που αντιμετωπίζω δίδει στον κάθε κακόπιστο ή απλώς απερίσκεπτο άνθρωπο το πρόσχημα να μου προσάψει ανύπαρκτη ενοχή ή υποψία ενοχής, η οποία επιδρά πάνω μου ψυχολογικά όπως μια πιστολιά στο στήθος.
Διαχειρίστηκα το δημοτικό χρήμα με θρησκευτική ευλάβεια, όπως απέδειξαν εξονυχιστικοί έλεγχοι τόσο από Οικονομικούς Επιθεωρητές, που όρισε ο Υπουργός Οικονομικών για το διάστημα από το 1990 μέχρι το 2003, όσο και από Ορκωτούς Λογιστές, που όρισε ο Εισαγγελέας για το διάστημα από 2003 μέχρι το 2006.
Όλοι οι έλεγχοι της διαχείρισης του Δήμου, φύλλο προς φύλλο, απέδειξαν ότι είμαι απόλυτα καθαρός και κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο. Όχι μόνο δεν μολύνθηκα από το δημοτικό χρήμα, αλλά αύξησα κατά πολύ και τα έσοδα και την περιουσία του Δήμου.
Γι’ αυτό και οι περιπέτειές μου αυτές μου προκαλούν ανείπωτη απογοήτευση και πικρία. Οι δικαστικές Αρχές που με καταδίκασαν άδικα διέπραξαν μισή -μέχρι στιγμής- δολοφονία «εκ προθέσεως ή εξ αμελείας» κατά τη νομική ορολογία. Ίδωμεν.
* Ο Δημήτρης Αρχοντάκης είναι τ. δήμαρχος Ρεθύμνης
