Είναι τραγικό μια χώρα που αιματοκύλισε τον κόσμο με τη βαρβαρότητά της, αυτή την περίοδο να κυριαρχεί και να επιβάλλει τις απόψεις της στην Ευρωπαϊκή Ένωση με ένα εκδημοκρατισμένο φασιστικό πρόσωπο.
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί ότι η Γερμανία με «νόμιμες διαδικασίες» του αμαρτωλού παρελθόντος της, εξέλεξε και υποστήριξε ένα Χίτλερ, με την περιβόητη εκχώρηση όλων των δικαιωμάτων στο κόμμα του από την τότε κυβέρνηση, βάσει ενεργοποίησης και ψήφισης ενός νόμου έκτακτης ανάγκης προστασίας της πολιτικής σταθερότητας της χώρας.
Επίσης απίστευτο είναι το αιτιολογικό απόφασης του ευρωπαϊκού δικαστηρίου απαλλαγής της σημερινής Γερμανίας από τα οικουμενικά της εγκλήματα. Αποφασίστηκε λοιπόν ότι η σημερινή Γερμανία είναι άλλο κράτος που δεν αποτελεί συνέχεια του παλιού, άρα αθώο. Ίσως δεν έπρεπε η συμμαχία να διχοτομήσει τη χώρα, ώστε να μην υπάρχει άλλοθι.
Όπως και να έχει, ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε η κεφαλή του.
Αυτή την περίοδο, μου λέει ο φίλος Γιώργος προϊστάμενος στο Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο, υπάρχει διχογνωμία στη Γερμανία, με τη Μέρκελ να έχει κερδίσει τις εκλογές χωρίς όμως δυνατότητα αυτόνομης κυβέρνησης.
Είναι γεγονός ότι η Γερμανία έχει κάνει βήματα προόδου μαθαίνοντας από τα λάθη. Είναι μια χώρα μηχανή που στηρίζεται αποκλειστικά στις εξαγωγές και στην υπακοή των κατοίκων της να λειτουργούν όλα ρολόι. Αυτό, να πω την αλήθεια, κάπου μου αρέσει, καθώς παρέχει αίσθηση ασφαλείας, όμως από την άλλη είναι βαρετό και καταπιεστικό.
Το θέμα είναι η αυτόβουλη εφαρμογή κανόνων, με ευθύνη κι ωριμότητα από τους πολίτες, χωρίς επιβολή και υποκριτικές πολιτικές. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί την εποχή μας αν θέλουμε πραγματικά την δημοκρατία.
Τώρα με την οικονομική κρίση, που είναι η μάνα πολέμων, προκύπτουν κι αποκαλύπτονται αλήθειες. Μια από αυτές είναι ότι πλέον η ελευθερία μετακίνησης αγαθών-υπηρεσιών στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαιτεί υποδομές και θεσμούς οργανικούς, που χωρίς αυτούς δεν γίνεται. Και επιβάλλεται η προΰπαρξή τους, ώστε με την εφαρμογή τους, τα όποια μέτρα λιτότητας πιάνουν τόπο.
Τώρα γίνεται το ανάποδο, με μια ορχήστρα που παίζει στο ρυθμό της κρυφοναζιστικής Γερμανίας. Ως που και πότε θα αντέξουμε, είναι άγνωστο με αυτό το αόρατο καθεστώς. Άλλωστε η ιστορία διδάσκει ότι πάντα ύστερα από ανισόρροπες και παρατεταμένες υφέσεις, προκύπτουν πόλεμοι.
Είχαμε τη Γερμάνια πριν εβδομήντα χρόνια. Ποιος ξέρει τι θα προκύψει τώρα, καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται, όταν δεν μαθαίνουν.
