Κάθε τόσο ολοκληρώνεται ένα Eurogroup με κύρια συζήτηση τη χώρα μας, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έχει καλά νέα. Και πώς να έχει, όταν η εξωτερική πολιτική που ακολουθείται είναι μάλλον για τα πανηγύρια. Τελευταία θυμήθηκα τον καλό και αγαπημένο μου φίλο, από τα φοιτητικά μας χρόνια, τον Σάκη, που όταν τότε στα χρόνια της εφηβείας πρωτομαθαίναμε να παίζουμε χαρτιά, αυτός καθ’ ότι μεγαλύτερος και εμπειρότερος, μας είπε μια ιστορία με τον θείο του τον Αχιλλέα, πολύ σύγχρονο μυαλό για την εποχή του, που του έδινε συμβουλές.
Παρ’ ότι ποτέ δεν ήμουν φαν των χαρτοπαιγνίων, συγκράτησα όσα μας είχε πει, τα οποία είναι άκρως ενδιαφέροντα. Μας έλεγε, λοιπόν: «.. Προσέχετε όταν παίζετε χαρτιά, για να μην σας μαδήσουν. Πρώτον δεν θα κάθεστε να παίζετε με κάποιους που δεν γνωρίζετε. Δεύτερον και κυριότερο, όταν κάθεστε να παίξετε, να ψυχολογήσετε με πολύ προσοχή τους συμπαίκτες σας.
Κύριος και αντικειμενικός σκοπός είναι να καταλάβετε όσο γίνεται πιο γρήγορα, ποιος είναι ο βλάκας του τραπεζιού. Αν δεν τον ανακαλύψετε, τότε είναι καλύτερα να σηκωθείτε από το τραπέζι, να ζητήσετε ευγενικά συγγνώμη και να αποχωρήσετε, γιατί ο βλάκας του τραπεζιού θα είστε σίγουρα εσείς. Εκείνος που θα μαδήσουν οι υπόλοιποι. Αυτός είναι απαράβατος νόμος στη χαρτοπαιξία…».
Η ιστορία της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και το ΔΝΤ αυτό ακριβώς μου θυμίζει. Δυστυχώς, αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται όλο αυτό το χρονικό διάστημα με τον πρωθυπουργό. Ήθελε και προσδοκούσε, να καθίσει στο τραπέζι της «διαπραγμάτευσης» και να το παίξει, άνετος ωραίος και χαμογελαστός, με δανειστές, με θεσμούς, με μεγαλοηγέτες και μεγαλοτραπεζίτες, που έκαναν μαγικά με την τράπουλα και τη διπλωματία την έχουν ψωμοτύρι. Δήλωνε επίσημα στα ΜΜΕ ότι θα τους ξεβρακώσει κιόλας. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα, όσο κι αν οι τουλάχιστον υγιείς και όχι πωρωμένοι κομματικά Έλληνες θέλαμε και ευχόμαστε να είναι ευχάριστα, απλά απέδειξαν ότι δεν την ήξερε καλά την τράπουλα ούτε ο ίδιος, ούτε οι αυλοκόλακες του, ούτε και κατάλαβε κανένας τους ποιος ήταν «ο βλάκας» του τραπεζιού του χαρτοπαιγνίου, (βλέπε των διαπραγματεύσεων).
Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, που συνεχίζει να παίζεται, φάνηκε ξεκάθαρα και στον περισσότερο αδαή, πως δυστυχώς η ελληνική διπλωματία ούτε να κόψει την τράπουλα δεν μπορούσε. Συν τις άλλοις ήταν και άφραγκος. Εμείς, οι πολίτες αυτού του τόπου, του είχαμε δώσει τις πρώτες κάβες για να παίξει. Κάθισε λοιπόν στο τραπέζι και ξεκίνησε επιθετικά, για να τους κόψει τον βήχα. Αλλά υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο.. Αυτοί, δεν καταλάβαιναν από τίποτα. Υπομονετικοί και διαβασμένοι, κλασικοί παίκτες με χρόνια στο διεθνές διπλωματικό κουρμπέτι, τον αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία και σιγά – σιγά άρχισαν να τον στριμώχνουν και να τον ξεβρακώνουν. Μαζί του ξεβράκωσαν ένα ολόκληρο κράτος και όλους εμάς τους ιθαγενείς που το απαρτίζουμε. Εδώ μαγκιές και αρχαίοι πρόγονοι και δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού και τέτοια, δεν περνάνε.. εδώ είναι Βρυξέλλες, δεν είναι παίξε γέλασε.. αλλά που να το καταλάβουν κάποιοι; Στις πορείες και τα συνθήματα ή στις καταλήψεις; Η σαρξ μπορεί να είναι πρόθυμη, αλλά το πνεύμα ασθενές και σήμερα και ο περισσότερο άσχετος γνωρίζει ότι χωρίς πνεύμα (τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο, γιατί στην Ελλάδα όλα γίνονται..) δεν πάει πουθενά!
Το πρόβλημα είναι ότι τα έχει χάσει σχεδόν όλα πια και μαζί του βέβαια τα έχουμε χάσει και όλοι οι πολίτες της χώρας. Παρά τη γενική κατακραυγή επιμένει να συνεχίζει απτόητος και χαμογελαστός. Δεν υπάρχει μια στην εθνική κάβα, αλλά γυρνάει σε μας, τους συμπάσχοντες αφελείς πολίτες αυτής τη χώρας, που παρακολουθούμε με αγωνία την εξέλιξη του «παιχνιδιού», και μας ζητάει κι άλλες «κάβες» μέσω ΕΝΦΙΑ κ.τ.λ. για να παίξει.
Βλέπετε, δεν τον πρόλαβε ο θείος Αχιλλέας, να του δώσει χρήσιμες συμβουλές, για να ρίξει μια ματιά στους ομοτράπεζούς του και να δει ποιος πραγματικά είναι ο άσχετος του τραπεζιού.
Δυστυχώς οι της κυβέρνησης, δεν έχουν καταλάβει και πιθανόν δεν τους ενδιαφέρει κιόλας, ότι οι πολίτες αυτής της χώρας στέρεψαν πια. Δεν έχουν άλλα για να δώσουν. Δουλεύουν όλοι πλέον απλά για να πληρώνουν εισφορές σε ΙΚΑ – ΔΕΗ – ΕΦΚΑ – ΕΝΦΙΑ κ.τ.λ.
Το ότι δεν βγαίνει κανείς στους δρόμους για να φωνάξει είναι ένα θέμα το οποίο σίγουρα χρειάζεται εκτενή μελέτη! Είμαι σίγουρος βέβαια πως όταν η σημερινή κυβέρνηση πάει ξανά στην αντιπολίτευση τότε και μόνο τότε, θα δούμε ξανά διαδηλώσεις και αγανακτισμένους, γιατί τη συγκεκριμένη δουλειά τη γνωρίζει πολύ καλά. Θυμηθείτε το! Το ποιος θα κυβερνήσει στη συνέχεια είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία που θέλει πολλή συζήτηση. Απλά εύχομαι να μη συνεχίσει να πληρώνει ο απλός πολίτης που μπάφιασε πια, τη σωρεία λαθών που έχουν συσσωρευτεί στην πολιτική σκακιέρα.
Όσοι γεννιόμαστε αφήνουμε το στίγμα μας σ’ αυτό τον κόσμο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλό ή κακό. Στην πολιτική συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Κάποιοι μένουν στην ιστορία, γιατί προσέφεραν στο κράτος και τους πολίτες σε δύσκολες στιγμές και κάποιοι άλλοι απλά συμπληρώνουν την ιστορία με τον χειρότερο τρόπο. Οι επιλογές, καλές ή κακές, σε κάθε περίπτωση ανήκουν σε όποιον μπαίνει στην ανάλογη διαδικασία. Και βέβαια ότι και να γίνει η ιστορία είναι εκείνη που, σε κάθε περίπτωση, θα κρίνει και θα επισφραγίσει το τελικό καλό ή κακό αποτέλεσμα.
Πάντως ο Αμερικανός διπλωμάτης, ποιητής και φιλέλληνας George Horton (1859-1942) είχε πει: «Είναι απίστευτον, ότι ο Έλλην πολιτικός είναι ικανός να προχωρήσει ακόμη και εις θυσίαν της χώρας του και πολλών ανθρωπίνων ζωών, αρκεί να διατηρήσει το κόμμα του εις την εξουσίαν, έστω και δι΄ολίγας ημέρας..».
Αριστεροί πραγματικοί, τουλάχιστον στη χώρα μας και απ’ όσο εγώ μπορώ να ξέρω, ήταν οι γίγαντες του πνεύματος Βάρναλης, Ρίτσος αλλά και απλοί άνθρωποι, που έφαγαν τη ζωή τους στα ξερονήσια, για μια ιδέα που πίστευαν ότι θα οδηγούσε σε ένα καλύτερο κόσμο. Στη σημερινή ελληνική κοινωνία ψάχνουν πολλοί για αληθινό αριστερό. Δύσκολο να τον βρουν! Πάντως αν και σπάνιο είδος τελικά υπάρχει, άσχετα αν και ο ίδιος μπορεί να μην το ξέρει! Όπως πιστεύω εκείνη η αγνή γυναίκα του δημοτικού, γύρω στα 80, με σύνταξη περίπου 400 ευρώ και ενοίκιο, που θυμάμαι όταν τη ρώτησε ο ανιψιός της, τότε με το κλείσιμο των τραπεζών, στην αρχή των κάπιταλ κοντρόλ, αν πήγε να πάρει το 60άρι της, εκείνη απάντησε: «Όχι, παιδί μου, έχω εκατό ευρώ. Ας πάει να πάρει κανένας άλλος, που έχει μεγαλύτερη ανάγκη!».
