Όσο και αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατική χώρα, οι αντίθετοι πάντα θα υπάρχουν, όπως γίνεται σε κάθε πολιτικοστρατιωτικό συνασπισμό. Μετά τις τελευταίες εκλογές και λόγω ειδικών συνθηκών στη χώρα μας, υπάρχουν φωνές που μιλούν με νοσταλγία για τη χούντα. Ωστόσο κάποια ιστορικά στοιχεία, αδιάσειστα έτσι κι αλλιώς, αποδεικνύουν σε όσους θέλουν να δουν τα πράγματα καθαρά και ξάστερα ότι το ολοκληρωτικό-απολυταρχικό καθεστώς της απριλιανής δικτατορίας, πέρα από τα αποδεδειγμένα βασανιστήρια και τις διώξεις στον απλό πολίτη, χωρίς να αφήνει περιθώρια για πρωτοβουλίες και οτιδήποτε είχε σχέση με ελευθερία, εγκαθίδρυσε το απόλυτα δικό του κράτος, με εύνοια μόνο στους δικούς του. Επειδή αρκετοί είναι εκείνοι που, στη σημερινή κατάντια της χώρας, λένε ότι μια χούντα θα μας σώσει, ή ότι περνούσαμε καλύτερα με τη χούντα, ας θυμηθούμε μερικά αδιάσειστα γεγονότα για να πούμε τα πράγματα απλά και μόνο με το όνομά τους, και να δούμε αν πραγματικά θα μας σώσει.
Η στρατιωτική δικτατορία (21/4/1967-23/7/1974) επιβλήθηκε με τον τρόμο των τανκς, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.
«Κεφάλαιο ανάπτυξη». Στη μεταπολεμική «χρυσή εποχή», που κράτησε χοντρικά ως το 1973, ο παραγόμενος πλούτος της Δύσης αυξανόταν γρήγορα κι ακόμη γρηγορότερα στην Ελλάδα. Εδώ αυτή η «ανάπτυξη» βασίστηκε στη σκληρή εκμετάλλευση και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο μέσος εργατικός μισθός δεν έφτανε να ικανοποιήσει ούτε τα δύο τρίτα των βασικότερων αναγκών μιας οικογένειας. Ακόμη χειρότερα για τον μισό σχεδόν πληθυσμό, δηλαδή στον πρωτογενή τομέα, το αγροτικό εισόδημα ήταν το 46% του αστικού. Ένας στους έξι κατοίκους ήταν αναλφάβητος, ενώ ο αριθμός των 100 μαθητών ανά τάξη! δεν εξέπληττε κανέναν. Το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου 10 χρόνια μικρότερο απ’ ότι σήμερα κι η βρεφική θνησιμότητα οκταπλάσια.
Οι στερήσεις ήταν τέτοιες που ανάγκαζαν σε μαζική μετανάστευση στο εξωτερικό. Μόνο από τη Γερμανία, είχαν περάσει ως το 1972 σχεδόν ένα εκατομμύριο Έλληνες γυναίκες και άντρες (ο τότε πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 8,5 εκατομμύρια).
Μια δεκαετία μετά τη βαριά ήττα του Εμφύλιου, οι αριστερές δυνάμεις και το εργατικό κίνημα άρχισαν να ανασυντάσσονται. Το 1958 η ΕΔΑ -με κορμό το παράνομο ΚΚΕ- γίνεται για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση. Οι απεργίες ολοένα και πυκνώνουν, με χαρακτηριστική την πανελλαδική των οικοδόμων το 1960.
Όλα τα χρόνια ως το ‘67, οι αγωνιστές έδιναν διαρκή μάχη με το αστυνομικό κράτος, τα εργοδοτικά-ασφαλίτικα συνδικάτα, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τις περίφημες εκλογές βίας και νοθείας που ψήφιζαν ακόμα και τα δέντρα! κλπ.
Το λαϊκό κίνημα κέρδιζε έδαφος! Με το αποκορύφωμα των Ιουλιανών του ‘65, με την πρώτη από το 1946 γενική απεργία, με εκατοντάδες πορείες να σείουν την Αθήνα για 70 μέρες, με ένα εκατομμύριο κόσμου να συμμετέχει στην κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα και να ζητά «ψωμί παιδεία και δημοκρατία», άρχουσα τάξη, στρατός και πολιτικό σύστημα θορυβήθηκαν.
Αφού όλες οι τάσεις των κομμάτων αδυνατούσαν να χαλιναγωγήσουν τον κόσμο, γιατί ο κόμπος είχε φτάσει πια στο χτένι και δεν πήγαινε άλλο, διάφορα επιτελεία άρχισαν να επεξεργάζονται σχέδια πραξικοπήματος. Τελικά οι συνταγματάρχες πρόλαβαν τους βασιλικούς στρατηγούς στις 21 Απρίλη 1967. Τους το επέτρεψε και ο συντηρητισμός της ΕΔΑ που καταδίκαζε τα «έκτροπα» στις πορείες και καθησύχαζε ότι δικτατορία δεν μπορεί να γίνει.
Χούντα και κεφάλαιο. Η Χούντα επιχείρησε να βάλει ταφόπλακα στο κοινωνικό κίνημα, για να μην ανακοπεί η κερδοφορία των Κροίσων. Η «ανάπτυξη» γι’ αυτούς συνεχίστηκε -αν και μειωμένη σε σχέση με το 1961-1966 (6,5% το χρόνο, αντί 8,6%). Κρατικές επιδοτήσεις, αγύριστα δανεικά και φοροαπαλλαγές δίνονταν αφειδώς στο μεγάλο και το μεσαίο κεφάλαιο. Μονάχα ο Ρουφογάλης είχε δώσει 3,1 δισ. δραχμές σε χαριστικά-επισφαλή «δάνεια», ποσό κολοσσιαίο ακόμα και σήμερα.
Την εξαετία 1967-1972 οι δημόσιες δαπάνες για τους μεγαλοεργολάβους διπλασιάστηκαν. Την ίδια περίοδο η χωρητικότητα του ελληνικού στόλου υπερδιπλασιάστηκε, ενώ οι φόροι των εφοπλιστών μειώθηκαν σχεδόν τέσσερις φορές!!!
Διυλιστήρια χαρίστηκαν σε Έλληνες εφοπλιστές, ενώ στον αμερικανό McDonald πληρώθηκαν 39 εκατ. δολάρια για να… μη φτιάξει την Εγνατία Οδό και 406 εκατ. δραχμές φαγώθηκαν, για να… μη χτιστεί ο περιβόητος Ναός-Τάμα του έθνους στα Τουρκοβούνια. Χρέη στο δημόσιο χαρίστηκαν στον ελληνοαμερικανό Πάππας της ESSO, ενώ ο… προσωπάρχης του, ο Τοτόμης, διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης!
Δημόσια γη δωρίστηκε επανειλημμένα σε διάφορους, οι τραπεζίτες λήστευαν τα ασφαλιστικά Ταμεία, τα εργοδοτικά χρέη πάγωναν και οι εισφορές μειώνονταν κατά 20%. Μετά απορούμε γιατί κατέρρευσε το ασφαλιστικό σύστημα! Γι’ όλες αυτές τις υπηρεσίες ο Παπαδόπουλος ανακηρύσσεται Ισόβιος Πρόεδρος της Ένωσης Εφοπλιστών τον Μάρτη του ‘72 και ο Ωνάσης του παραχωρεί τη βίλα του στο Λαγονήσι.
Η διαφθορά κι ο νεποτισμός της Χούντας δεν έχουν όρια, αλλά πώς να τα γράψουν οι λογοκριμένες εφημερίδες; Ο Παπαδόπουλος εκτόξευσε το δηλωμένο εισόδημα του στα 4.310.000 δρχ. (ο μισθός του εργάτη τότε ήταν 4.000 δρχ.), χρέωνε το δημόσιο με 600.000 το μήνα για το φωτισμό και την ασφάλεια των βιλών του και διόριζε τα αδέρφια του υπουργούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων!
Ο «αντιπρόεδρος» Μακαρέζος έκανε τον κουνιάδο του υπουργό Γεωργίας, ενώ ο υπουργός Ναυτιλίας Ι. Χολέβας έγινε από τη μια μέρα στην άλλη εφοπλιστής με 40 πλοία!!! Με όλα αυτά ο δείκτης κερδοφορίας κατέκτησε ένα ιστορικό ρεκόρ που διατηρεί ως σήμερα, την ίδια στιγμή που η φτώχεια κι οι ανισότητες εξαπλώνονταν. Οι προσπάθειες προσεταιρισμού μικροαστικών στρωμάτων δεν μπορούσε να καλύψει την πραγματικότητα.
Κλασικό παράδειγμα, η διατυμπανισμένη διαγραφή των αγροτικών χρεών αφορούσε κυρίως συνεταιρισμούς με… διορισμένες διοικήσεις (384 εκατ. δρχ.) και ελάχιστα (7,4 εκατ. δρχ.) μόνο τους πάμπτωχους τότε αγρότες. Το αγροτικό εισόδημα είναι χαρακτηριστικό ότι επέστρεψε το 1972 στα χαμηλά του 1960!
Ελέω ανταγωνιστικότητας και μείωσης ελλείμματος και εξωτερικού χρέους (που το φαγοπότι αύξησε 40 φορές!), ο μισθός εξαρτήθηκε από την παραγωγικότητα, σχεδιάστηκαν συγχωνεύσεις ασφαλιστικών ταμείων και κατάργηση της επικουρικής ασφάλισης. Βρε αυτό κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει!
Η δραχμή υποτιμήθηκε μετά το ‘71 και αυξήθηκαν τρομακτικά οι τιμές. Το κρέας ανατιμήθηκε 38%, ο ετήσιος πληθωρισμός απ’ το 4,4 αυξήθηκε στο 15,6 και μετά εκτινάχτηκε στο 26,9%. Συνολικά το μερίδιο εργασίας στο παραγόμενο προϊόν έπεσε από 40,2% το 1967 σε 32,2% το 1971, ενώ η μετανάστευση γνώρισε νέα ρεκόρ το ‘69 και το ‘70. Μόνο το 1971 έφυγαν 136.000 μετανάστες.
Τρομοκρατία… Αυτή την πολιτική υποστήριζε η ανοιχτή τρομοκρατία του καθεστώτος. Επίσημα, την πρώτη εβδομάδα συνελήφθηκαν 6.500 πολίτες και σε τέσσερα χρόνια πάνω από 3.300 πέρασαν απ’ τα στρατοδικεία. Η ανάκριση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ άφηνε ανάπηρους απ’ το ξύλο, τα ηλεκτροσόκ και τη «φάλαγγα» όσους δυσφορούσαν με το «γύψο». Τα κόμματα κι οι απεργίες απαγορεύτηκαν, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς συλλόγους οι διοικήσεις διορίζονταν, χαφιέδες της Ασφάλειας παντού, λογοκρισία στον Τύπο. Τελικά, ο ματωμένος γύψος όμως ράγισε και κατέρρευσε: από την εξέγερση του Νοέμβρη, από το φόβο να δοθούν όπλα στο λαό στην επιστράτευση του ‘74, από τους εργατικούς κι αγροτικούς αγώνες που ξεσήκωναν οι αντεργατικές πολιτικές. Η αποχουντοποίηση όμως δεν έγινε ποτέ σοβαρά, αφού θα συνεπάγονταν τη διάλυση του βασικού κρατικού μηχανισμού, που είχε εμπλακεί στο «εθνοσωτήριο» έγκλημα. Η άρχουσα τάξη με κάθε τρόπο έπρεπε να διατηρηθεί.
Τη συντήρηση του ίδιου ταξικού κράτους και μεταπολιτευτικά τη μαρτυρούν οι αποφάσεις Αρείου Πάγου (684/75) και δικαστηρίων. Αυτές, μαζί με το Προεδρικό Διάταγμα 519/74 του Καραμανλή και του χουντικού «Προέδρου» Γκιζίκη, έδωσαν αμνηστία ή αθώωσαν τους περισσότερους συνένοχους υπουργούς, δικαστές, αστυνομικούς, πανεπιστημιακούς, βασανιστές. Ακόμα και οι καταδίκες των «πρωταίτιων» επιτεύχθηκαν μετά από μηνύσεις ιδιωτών (Λυκουρέζος) και όχι αυτεπάγγελτα. Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ακύρωσε τις θανατικές καταδίκες των χουντικών. Δεν είναι εύκολο να γίνει κανείς Πλαστήρας…
Μεταπολίτευση… Στη Μεταπολίτευση το σύστημα αναγκάστηκε να χάσει πολλά κομμάτια απ’ τη σάρκα του, παραχωρώντας δικαιώματα, βελτιώνοντας πρωτοφανώς το βιοτικό επίπεδο, νομιμοποιώντας την Αριστερά, και διώχνοντας τη Μοναρχία. Όμως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι κρατήθηκε στη ζωή και σήμερα απειλεί ξανά κάθε δημοκρατική κι εργατική κατάκτηση. Οι διαδρομές γνωστών πολιτικών που αλλάζουν πολιτικούς χώρους σαν τα πουκάμισα, και που αλωνίζουν τα ΜΜΕ κάθε μέρα είναι πασίγνωστες. Συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι συνασπίζονται πάλι εναντίον του απλού πολίτη, για να σώσουν το σύστημα που τους ταΐζει δεκαετίες. Αυτό που θέλουν, στην καλύτερη περίπτωση, είναι μια ελεγχόμενη «δημοκρατία» γι’ αυτό και προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη Χούντα, αφού φαίνεται πως η υπάρχουσα δημοκρατία τους εξαπάτησε και δεν είναι ευχαριστημένοι.
Τι απομένει τελικά μετά από όλα αυτά και πως μπορεί να σώσει ο Έλληνας πολίτης ότι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις δεκαετιών για να μπορεί να ζει αξιοπρεπώς; Τελικά ίσως μια νέα Μεταπολίτευση, αλλά χωρίς φυσικά τα κολοσσιαία λάθη της προηγούμενης θα ήταν μια καλή λύση. Το πρόβλημα είναι όμως ποιος έχει την ικανότητα να την κάνει, και αν αυτός υπάρχει!
Υ.Γ. Πηγές στοιχείων από το διαδίκτυο.
Οι ανεμογεννήτριες του Γκλέτσου και τα οφέλη του debate του ΣΥΡΙΖΑ
Αν κάτι μείνει στην ιστορία από το debate του ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα είναι σχεδόν σίγουρα το κορυφαίο πολιτικό meme της...
