Η κρίση, η διακυβέρνηση και οι πολίτες

Η πραγματικότητα, ευτυχώς, είναι αντίθετη από τις υπερβολές κάποιων κομμάτων ή δημοσιογράφων ή ΜΜΕ και κάθε πολίτης ξεκαθαρίζει μέρα με τη μέρα ότι πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο έχει επικρατήσει σε όλο τον λεγόμενο αναπτυγμένο (λίγο ή πολύ) κόσμο. Αυτή η κρίση δεν θα είναι η τελευταία, αφού η φύση του συστήματος είναι τέτοια ώστε χρειάζεται κάθε 10-20 χρόνια να περάσει ως είδος εκτόνωσης από κάποια κρίση. Σε κάποιες περιπτώσεις εκδηλώνεται με πόλεμο, όπως ήταν ο Α’ και Β’ παγκόσμιος πόλεμος, από τους οποίους πλήρωσε με πολύ βαρύ τίμημα η Ευρώπη κυρίως.
Το γιατί η παρούσα κρίση δεν είναι πολεμική, θέλει πολλή ανάλυση, όμως οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι λιγότερο οδυνηρές (ανεργία, φτώχεια, ελάχιστες κοινωνικές παροχές στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια).
Η διακυβέρνηση της Ελλάδας, παράλληλα με τη διακυβέρνηση ομοιοπαθών ευρωπαϊκών κρατών (Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας, Ιταλίας και τελευταία της Κύπρου) προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση, με όσο γίνεται λιγότερες πικρές συνέπειες για τους πολίτες, από τις απαιτήσεις των δανειστών μας. Ελάχιστα πετυχαίνει, αφού το πρόγραμμα είναι σκληρό ασφυκτικά. Γίνονται και λάθη.
Θεωρώ ευτύχημα το ότι ο λαός ψήφισε με πολλή μεγάλη ψυχραιμία πριν από ένα έτος και η τρικομματική κυβέρνηση είναι πολύ καλύτερη από οποιαδήποτε μονοκομματική. Παράλληλα, οι πιεστικές απαιτήσεις των δανειστών για θεραπεία των αιτιών που προκάλεσαν την κρίση, είναι δυνατόν να προκαλέσουν σωρευτικά βελτίωση και στην κρατική διοίκηση, η οποία σκόπιμα δεν έγινε ποτέ ανεξάρτητη από την πελατειακή λειτουργία, στην οποία την οδηγούσαν μεθοδικά οι εκάστοτε κυβερνώντες, για να πετύχουν την επανεκλογή τους… Σημαντικά καλά μπορεί να προκύψουν για την Ελλάδα.
Αναφέρομαι στο παράδειγμα των αποκρατικοποιήσεων, για τις οποίες λέγονται και γράφονται πολλά ψέματα και υπερβολές (ξεπούλημα για κομμάτι ψωμί, οι υπεύθυνοι ότι λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη…), ενώ κάθε προσεκτικός πολίτης ξέρει ότι το κράτος είναι, διαχρονικά, κακός επιχειρηματίας, το ίδιο και οι Δήμοι. Επομένως, με την πώληση κρατικών επιχειρήσεων και Οργανισμών, ύστερα από διεθνείς διαγωνισμούς και διαφανείς διαδικασίες, θα εισπράξει έσοδα το κράτος αλλά και οι επιχειρήσεις θα δουλέψουν-αποδώσουν καλύτερα για την οικονομία του τόπου. Είναι καιρός να πάψει η Ελλάδα να στηρίζεται στον κρατισμό, όπως η παλιά Σοβιετική Ένωση. Εκτιμώ ότι δεν θα λυθούν τα πάντα με τις αποκρατικοποιήσεις, ούτε πρέπει να πουληθούν τα πάντα, αλλά ότι έρχονται καλύτερες μέρες, αν περιοριστεί το κράτος και στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει στις άλλες χώρες της Ε.Ε.
Ως προς τη στάση των πολιτών απέναντι στην κρίση, θέλω να υπογραμμίσω ότι οι πολίτες πήραν στα χέρια τους και κάνουν αυτά που το κράτος (και η κυβέρνηση) αδυνατεί να κάμει: οργανώθηκαν σε ομάδες εθελοντών και προσπαθούν να ανακουφίσουν και να λύσουν προβλήματα της κάθε μέρας: συσσίτια, προσφορές τροφίμων, φαρμάκων, ιατρικής φροντίδας, φροντιστηρίων σε μαθητές, ρούχων, παπουτσιών, συζήτηση με τον γείτονα, τον ξένο, τον αναξιοπαθούντα, ουσιαστική συμπαράσταση.
Αυτά τα θεωρώ βήματα σωστικά, βήματα ανθρώπινα, συνήθειες που διαμορφώνουν άλλη -καλύτερη- στάση ζωής και βαθμιαία άλλη -καλύτερη- νοοτροπία.
Ταυτόχρονα οι πολίτες περιμένουν σημαντικά βήματα από την κυβέρνηση για να μην ξαναγυρίσομε στα παλιά: Μόνιμο φορολογικό σύστημα, δίκαιο, σύμφωνα με τη φοροδοτική ικανότητα όλων, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Επίσης, χωρισμό της Νομοθετικής από την Εκτελεστική εξουσία (άλλο το Κοινοβούλιο και άλλη η Κυβέρνηση). Υπουργοί όχι οι Βουλευτές.
Ως προς τους νέους, οι οποίοι από το πέλαγος της ευμάρειας και της ευκολίας πέρασαν στην ανεργία και την ανέχεια και «τα βάζουν» με όλους και με όλα, η λύση-ανακούφιση μπορεί να προέλθει από τις παραπάνω προτάσεις σε συνδυασμό με την αξιοκρατία οι άξιοι να παίρνουν τις θέσεις και όχι οι αρεστοί και την τροποποίηση του Συντάγματος (από την παρούσα Βουλή) με τρόπο που να ανοίγει ο δρόμος για καλύτερο κράτος στην υπηρεσία του πολίτη και τη σταδιοδρομία καθενός με βάση τις ικανότητες και την εργατικότητά του. Νομίζω ότι οι πολίτες, ο λαός στο σύνολό του έχει ξεπεράσει και τα κόμματα και τις διαχωριστικές γραμμές. Κάνει ιώβεια υπομονή. Έχει ηράκλεια αντοχή. Σιωπηρά υποδεικνύει ότι είναι άξιος για καλύτερη αντιμετώπιση, για καλύτερους πολιτικούς που θα κυβερνούν με δικαιοσύνη την Ελλάδα.
Η αισιοδοξία που βγαίνει από τα παραπάνω, δεν είναι αβάσιμη. Ήδη έχουν ληφθεί μέτρα, τα οποία ήταν αδιανόητα στο παρελθόν: Ενιαίο μισθολόγιο (έστω με λίγα χρήματα), άρση του τραπεζικού απόρρητου, σύλληψη πολλών μεγάλων φοροφυγάδων, καταδίκη μερικών καταχραστών, παροχή αγροτεμαχίων του Δημοσίου σε γεωτεχνικούς για πρωτοπόρες καλλιέργειες, οι οποίες είναι στην αρχή της απόδοσής τους.
Χρειάζονται και άλλα πολλά, όπως ταχύτερη απόδοση της Δικαιοσύνης, προσοχή στην υγεία και την παιδεία.
Προσωπικά εκτιμώ (και επιθυμώ σφόδρα) σ’ αυτή την κρίσιμη και στριμωγμένη κατάσταση που περνούμε να γίνουν τα παραπάνω, τα οποία είναι αυτονόητα αλλά εμπόδιζε την πραγματοποίησή τους το πολιτικό κόστος, τα ψηφαλάκια, δηλαδή για την επανεκλογή των ίδιων και τη διαιώνιση της ίδιας, σε χειρότερη βαθμίδα, κατάστασης.
Κίνητρα και οδηγούς έχομε από την ιστορία:
Ο Ρήγας μας παράγγελε:
«Ο Νόμος να ‘ναι ο πρώτος και μόνος οδηγός».
Ο Καποδίστριας είχε την πρόθεση να οργανώσει την Ελλάδα σε στέρεες βάσεις, όπως είχε κάμει στην Ελβετία (το πιο ευνομούμενο κράτος της γης σήμερα). Εμείς τον δολοφονήσαμε. Ας μην κάμομε το ίδιο τώρα στην ευκαιρία που μπορεί να κάμει πραγματικότητα το όνειρο του Καποδίστρια.