Το φρέσκο αεράκι της παραλιακής ζωντάνευε όλα τα ουδέτερα μέσα μου. Το ιώδιο, φρέσκο και διαπεραστικό έσπρωχνε το μυαλό να γεννά ιδέες και τις ιδέες να συνθέτουν νοήματα, να εκφράζουν διανόηση στέρεα και εποικοδομητική καθώς όπως θα λέγανε οι γραμματιζούμενοι.
Το δικό μου μυαλό όταν γαληνεύει, συνηθίζει να φτερουγίζει προς τους μύθους τους αρχαίους ελληνικούς. Εκεί μέσα σκάβοντας βρίσκει υλικό για επεξεργασία και μελέτη, εκεί την αλήθεια καλυμμένη, εκεί μέσα το φως το άπλετο που σκίζει τα σκοτάδια της αμάθειας ή της αφέλειας – όπως θέλομε ας την αποκαλούμε.
Το διασημότερο ίσως πρόσωπο της Ελληνικής μυθολογίας, ο Ομηρικός Αχιλλέας, ο πρώτος και ο κορυφαίος στις μάχες και στα κατορθώματα του Τρωικού πολέμου φαίνεται ότι αντιμετώπισε και συμπεριφορές πολύ δυσάρεστες, πολύ ενδιαφέρουσες, ωστόσο αφού όμοιες συμπεριφορές αντιμετωπίζουν πλήθος συνανθρώπων μας σήμερα. Εννοώ την αδικία ως υφαρπαγή της επιβράβευσης η οποία αντί να δίδεται σε εκείνους που πραγματικά την αξίζουν, καταλήγει τελικά να αποδίδεται σε άλλους που δεν την αξίζουν.
Όλοι δα το ξέρουν, ότι ο Αγαμέμνονας κατείχε το αξίωμα του αρχιστρατήγου του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος χωρίς να το αξίζει πραγματικά. Γιατί; Μα διότι δεν ήταν αυτός ο ατρόμητος μαχητής που οδηγούσε το στρατό στη νίκη όπως θα άρμοζε. Στην πραγματικότητα όση ώρα διαρκούσε η μάχη εκείνος πήγαινε λέει και κλεινόταν στη σκηνή του (στη σιγουριά του) αφήνοντας άλλους (τον Αχιλλέα, τον γεννημένο αγωνιστή) να διακινδυνεύει τη ζωή του για χάρη της φτερωτής θεάς, της Νίκης.
Ο Αχιλλέας λοιπόν ήταν εκείνος που οδηγούσε στις νίκες τους Αργίτες στην Τροία, όμως κάποιος άλλος του άρπαζε τις δάφνες μέσα απ’ τα χέρια και συγκεκριμένα ο Αγαμέμνονας. Γιατί; Διότι αυτός ήταν ο αρχιστράτηγος, αυτός είχε τις γνωριμίες, τα «μέσα», τις «άκρες» όπως λέει ο λαός.
Όταν λοιπόν ο Αγαμέμνονας του άρπαξε το λάφυρο της νίκης του (τη Χρυσηίδα), ο γιος του Πηλέα και της Θέτιδας κλείστηκε στη σκηνή του περίλυπος (κατάθλιψη) και για αρκετό διάστημα δεν ξαναβγήκε να πολεμήσει. Ο Αχιλλέας επέλεξε να μην αντιδράσει για να μη χαλάσει την στρατιωτική τάξη, πράγμα που αν συνέβαινε θα είχε αντίχτυπο στην πειθαρχία μέσα στο στράτευμα. Έτσι προτίμησε να σιωπήσει, καταπιέζοντας βέβαια την αγανάχτηση μέσα στον ηφαιστειώδη εσωτερικό του κόσμο.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και σήμερα: Άλλος είναι ο άξιος, ο μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες κι άλλος o «ξύπνιος», ο «καταφερτζής» που προσπορίζεται τα όποια οφέλη.
Αυτό το φαινόμενο, συλλογίστηκα, τόσο συχνό σε όλες τις εποχές, γνωστό ήδη από τους ομηρικούς χρόνους, έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις σήμερα. Το βεβαιώνουν οι συνάδελφοί μου οι ψυχίατροι που το συναντούν καθημερινά ως πρόβλημα των θυμάτων του. Το βιώνουν πολυάριθμοι πολίτες και μάλιστα οι ικανότεροι. Αυτοί που βάζουν «μπέτη» και λύνουν προβλήματα πηγαίνοντας την κοινωνία πιο πέρα, αυτοί ακριβώς βλέπουν με πίκρα να παραμερίζονται από διάφορους ασήμαντους οι οποίοι εισπράττουν τα «ταρατατζούμ», απλά και μόνο διότι έχουν θράσος και έμαθαν να ελίσσονται και να «αρπάζουν» ευκαιρίες.
Έφυγα από την παραλιακή γεμάτος θαυμασμό για την καταπληκτική επίδραση της γεμάτης ιώδιο θαλασσινής αύρας στα κύτταρα του ανθρώπινου εγκεφάλου, αφού με τη βοήθεια αυτής της ιωδιούχου – μυροβόλου αύρας τα δικά μου εγκεφαλικά κύτταρα μπόρεσαν να κάνουν όλους αυτούς τους συλλογισμούς, όλους αυτούς τους συνειρμούς, και να τους μεταφέρουν στο χαρτί για να τους μοιραστούμε.
* Ο Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
