Στον προθάλαμο ιδιωτικού οφθαλμιατρείου. Περιμένοντας, καρτερικά, τη σειρά μου. Η τηλεόραση πρόβαλε ένα ντοκιμαντέρ για τη ζούγκλα της Ινδίας. Κάποια στιγμή, ο φακός εστίασε σε ένα πελώριο φίδι, έναν πύθωνα, που, λαίμαργο, έκανε μια χαψιά ένα, ανήμπορο ν’ αντιδράσει, πιθηκάκι. Μια 35 περίπου ετών κυρία, που περίμενε κι αυτή με τα ανήλικα παιδιά της να μπει στο γιατρό και καθόταν σε διπλανό μου κάθισμα, έκλεισε τα μάτια της από αποτροπιασμό και φόβο και είπε: «Θεέ μου, τι θεριό που ‘ναι αυτό το φίδι, έτσι που βλέπω το ορθάνοικτό του στόμα πόσο τρέμω!».
Τότε, ένας άντρας, γύρω στα 40-45 χρόνια, γυρίζει, την κοιτά στα μάτια και της λέει χαμογελώντας: «Εάν φοβάστε τόσο τούτα τα φίδια της φύσης, απορώ πώς κυκλοφορείτε στον έξω κόσμο που είναι γεμάτος από πιο μεγάλες και πιο λαίμαργες απ’ αυτά εδώ σαρκοβόρες και, κυρίως, ψυχοφάγες οχιές!»
Χαμογέλασα και εγώ. Βρήκα το σχόλιό του εύστοχο και πετυχημένο και συνέλαβα τον εαυτό μου, λίγες ώρες αργότερα, να προβληματίζεται πάνω στο θέμα που είχε εμμέσως θέσει και ωθήσει την κυρία να δαγκάσει τα χείλη της από αμηχανία, τις σχέσεις μας με όλους όσοι μας περιβάλλουν καθημερινά…
Μερικές μέρες, όμως, αργότερα, τον ξαναπέτυχα τυχαία σε μια στάση λεωφορείου. Τον καλημέρισα πρώτος. Ανταπέδωσε με χαμόγελο στα χείλη και πρότεινε να πάμε για καφέ.
Δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Κι από την πρώτη μας συνομιλία, καταλάβαμε και οι δύο ότι ο τρόπος σκέψης μας ήταν ο ίδιος. Το ιδεολογικό μας οπλοστάσιο κόντρα στα, μικρομέγαλα, ζητήματα της καθημερινότητάς μας ήταν κοινό. Έτσι, δεν απόρησα όταν τον αποχαιρέτισα εκείνο το πρωινό και ανανεώσαμε για το εγγύς μέλλον την κουβέντα μας και εκείνος διάλεξε να με ξεπροβοδίσει με τούτα τα λόγια από τους «Νόμους» του αρχαίου Πλάτωνος: «Τιμή για μας σημαίνει να ακολουθούμε από τη μια μεριά τα καλύτερα, κι από την άλλη να αγωνιζόμαστε να διορθώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα χειρότερα, εφόσον επιδέχονται βελτίωση. Λοιπόν, ο άνθρωπος από τη φύση του δεν κατέχει κανένα απόκτημα ανώτερο από την ψυχή για να τον βοηθά να αποφεύγει το κακό και να ανιχνεύει και να διαλέγει το καλύτερο απ’ όλα. Κι αφού το διαλέξει πάλι να θέλει να ζει την υπόλοιπη ζωή του έχοντάς το για σύντροφό του».
Έχουνε περάσει δεκαπέντε σχεδόν χρόνια αφότου, με τον παραπάνω τρόπο, μπήκε στη ζωή μου ο Θωμάς ο Πολίτης. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος όπως όλοι μας. Με μυαλό κοφτερό και ψυχή γεμάτη αγάπη για τους συνανθρώπους, δε διστάζει μπροστά σε όσα θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο, τη ζωή μας πιο ανθρώπινη.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μας γνωριμία και πάντα σκέφτομαι πόσο δίκιο είχε σε όλα όσα πρέσβευε και έλεγε τα επόμενα χρόνια, που επιδιώκαμε να συναντιόμαστε για να τα λέμε ή, όταν είχα βρεθεί μακριά από την πόλη μας, φρόντιζα να μαθαίνω νέα του. Καθημερινά, λοιπόν, με κάθε λόγο και γραφτό του, άλλοτε στοργικό άλλοτε αιχμηρό, μα βαθιά ανθρώπινος και φιλαλήθης ο Θωμάς ο Πολίτης ήθελε να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και να συμβάλλει κι αυτός, με όλες τις ψυχοσωματικές του δυνάμεις, στην απαλλαγή της ζωής μας από δαύτα…
* Ο Γ. Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο ΑΠΘ
