Βρίσκεται συχνά στο στόμα όλων μας. Συχνότερα από την τροφή ή το ποτό.
Είτε ως ευχή, είτε ως κατάρα. Είτε για το παρόν, είτε για το εγγύς ή το μακρινό μέλλον. Είτε για μας τους ίδιους, είτε για κάποιους άλλους, του κοντινού μας ανθρωπογενούς περιβάλλοντος ή του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.
Ο λόγος για την Τύχη. Σύντροφος στο ανθρωπολόι στέκεται από καταβολής κόσμου και συνταξιδιώτης.
Η τύχη, στοιχείο κατεξοχήν της επίγειας ζωής, είναι η εύνοια του (οποιουδήποτε λατρεύουμε) Θεού, είναι η χωρίς δυσεπίλυτα προβλήματα ή ανυπέρβλητα εμπόδια ιδιωτική και δημόσια ζωή των ανθρώπων, ο δρόμος ο κοινωνικά αποδεκτός, που θα φέρει ως την Αλήθεια.
Είναι, όμως, και θεωρείται η ευτυχία κι η επιτυχία στις συνήθεις πράξεις και στον καθημερινό αγώνα κάθε ανθρώπου για την επίτευξη των στόχων του.
Ταυτόχρονα είναι και λογαριάζεται το αβέβαιο αποτέλεσμα όσων λέγονται ή γίνονται από τους ανθρώπους με την αόριστη και αρκετά συχνά απρόβλεπτη έκβαση.
Την ίδια στιγμή, κι αυτό φαίνεται στις καθημερινές εκδηλώσεις της ζωής, τυχερός είναι ο άνθρωπος που η τύχη τον ακολουθεί ανεξάρτητα από το αν αυτό που θέλει να πετύχει είναι ή δεν είναι το ίδιο με εκείνο που επιθυμούν και στοχεύουν οι συνάνθρωποι του. Την ίδια ώρα, αποτυχημένος είναι εκείνος που -είτε δρα όπως οι άλλοι, είτε διαφορετικά- δεν έχουν καμία τύχη οι αγώνες και οι προσπάθειές του.
Επίσης, όλοι ξέρουμε ότι άλλο πράγμα είναι ο επιτυχής, δηλαδή ο έχων το αποτέλεσμα που επιθυμεί για τους στόχους και τις πράξεις του ή επιθυμούμε, άλλο ο δυστυχής, ο κακότυχος με άλλα λόγια, ο έχων με αντικειμενικά κριτήρια κακή τύχη.
Και, τέλος, διαφορετικό, ανά τόπο, κοινωνία και χρόνο, νόημα παίρνει η λέξη ατυχής, αφού εξαρτάται από το τι επιδιώκει κάθε άνθρωπος και από το υπό ποιες προϋποθέσεις θα θεωρούσε εαυτόν τυχερό.
