Από τη στιγμή που θυμούμαι τον εαυτό μου συγκροτημένο και ανεξάρτητο αισθάνομαι πως ταξιδεύω. Ένας απροσδιόριστος άνεμος φουσκώνει τα πανιά, σπρώχνοντας το πλοίο της ζωής μου όπου θέλει ο θεός.
Ο άνεμος δυναμώνει. Ο ορίζοντας ανέρχεται, ο ορίζοντας κατέρχεται. Άραγε, μας αγάπησε κανείς, σ’ όλη αυτή τη διαδρομή, ή μήπως ολομόναχοι συνεχίζομε ένα ταξίδι χωρίς νόημα κι ελπίδα; Εγώ, κι εσύ δίπλα μου, μαζί μου Θωμά, μαζί και όλοι οι φίλοι και οι συμπολίτες.
– Εμπρός λοιπόν κι εμείς για τη δική μας Κολχίδα, φώναξα τόσο δυνατά που όλοι γύρισαν και με κοίταζαν. Εμπρός, στα πανιά, στα σκοινιά, στα κατάρτια!
Όμως εμείς, αντί για την Κολχίδα έμελλε να αράξουμε σε κάτι ξερά κι απρόσιτα ακρογιάλια όπου ζούσε, ένα μοχθηρό, νεοφερμένο τέρας, ένας άλλος Πολύφημος, ένα διψασμένο για αίμα τέρας που τον είπανε Κορωνο-ιό: Αφού μάταια προσπαθήσαμε ν’ αποφύγουμε το ξερονήσι αυτού του τέρατος, η θαλασσοταραχή μας ανάγκασε τελικά ν’ αράξουμε κάπου κοντά του.
Μας πλησίασε αργά, ύπουλα. Σερνόταν αθέατος, σαν το φίδι. Άγριος και απρόβλεπτος, μικροσκοπικός φαινομενικά, αλλά στην πραγματικότητα ένας γίγαντας αδηφάγος, ανθρωποφάγος, πολύ χειρότερος απ’ τον Πολύφημο, ούτε καν μονόφθαλμος, αυτός εδώ μωρέ δεν έχει καθόλου μάτια, και είναι με ένστικτα άρρωστα γεμάτος, και νύχια που νεκρώνουν στο άγγιγμά τους όχι μόνα τα σώματα αλλά και τις ψυχές. Κατάθλιψη έπαθε, σου λέει ο άλλος.
Μήπως διαφέρουν οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες, από τους Κορωνο-ιούς και τις Διασωληνώσεις; Δεν νομίζω.
Ο ορίζοντας ανέρχεται, ο ορίζοντας κατέρχεται. Τους Λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες, τους κορωνο-ιούς μην τους φοβάσαι. Ξημέρωμα. Ο άνεμος φουσκώνει τα πανιά. Άραγε μας αγάπησε κανείς; Ρωτώ και ξαναρωτώ, και η φωνή μου επιστρέφει σαν ηχώ. Δε μ’ ακούει κανένας. Πρέπει να περιμένω. Λέω ν’ ανοίξω μια σχισμή στην καρδιά μου και να σε περιμένω μέσα εκεί.
Μέχρι εδώ είναι φανερό ότι σας έχω τρομάξει. Επίτηδες το έκαμα! Αλλά ο τελικός σκοπός μου είναι να σας παρηγορήσω.
Στην πραγματικότητα είμαι αισιόδοξος. Η επιδημιολογική κρίση που περνά η ανθρωπότητα θα αποδειχθεί προσωρινή και ίσως κατά κάποιο τρόπο ωφέλιμη, αφού θα μας κάνει πιο ρεαλιστές, πιο φιλοσοφημένους, πιο ψύχραιμους και τελικά θα δούμε καλύτερες μέρες.
Έχω εμπιστοσύνη στην επιστημονική, ιατρική κοινότητα. Μην ακούτε όσα λέγονται για χρηματισμούς, για διψασμένους για το κέρδος ανθρώπους. Έχω εμπιστοσύνη στα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης ψυχής. Εκεί στα κατάβαθα υπάρχει ένας πυρήνας αγαθός. Αν δεν υπήρχε αυτός ο πυρήνας, η ζωή (όπως την ξέρουμε σήμερα) θα είχε εξαφανιστεί από τη γη. Η ιατρική επιστήμη δεν μπορεί παρά να έχει στο κέντρο τον άνθρωπο και στο στόχο της τον ανθρώπινο πόνο.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες. Αυτό είναι το δικό μου μήνυμα.
