Όλοι οι Έλληνες λίγο πολύ γίναμε οικονομολόγοι και αναλογιστές με αφορμή κυρίως τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Την ίδια στιγμή οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι η περίφημη έξοδος μας από την εντατική της ύφεσης, σε βάθος χρόνου, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διευθέτηση του επονείδιστου και μη βιώσιμου χρέους μας. Όση ρεαλιστική ανάπτυξη κι αν πετύχουμε το όχημα της οικονομίας μας θα παραμένει σχεδόν στάσιμο γιατί το επονείδιστο και αδιευθέτιστο χρέος δουλεύει, σαν τον τύπο που κλέβει με το λάστιχο το καύσιμο, που μόλις βάλαμε στο αυτοκίνητο μας, και μάλιστα φανερά και ανερυθρίαστα.
Οι δανειστές έστησαν τα μνημόνια ρίχνοντας το βάρος στη σφικτή δημοσιονομική πολιτική, μιας και οι κάθε λογής δημόσιες δαπάνες ήταν σταθερά σε ρυθμό εκτροχιασμού, για πελατειακούς λόγους, του πολιτικού εξουσιαστικού συστήματος.
Άφησαν πίσω, τις όποιες αναπτυξιακές πολιτικές μέχρι να μας φτωχοποιήσουν, όσο δεν παίρνει άλλο. Ήξεραν από πρώτο χέρι το λίπος που υπήρχε από τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, τους φοροδιαφεύγοντες και εισφοροδιαφεύγοντες, έχοντας γνώση των καταθέσεων τους στο εξωτερικό. Ταυτόχρονα μέσω της επιβαλλόμενης μνημονιακής τους πολιτικής διερευνούσαν και την ποσότητα του κρυμμένου λίπους των σεντουκίων εντός Ελλάδας. Όταν διαπίστωσαν ότι παρά και τα capitals controls τα σεντούκια κράτησαν ζωντανή την τραυματισμένη ελληνική οικονομία, συνέχισαν την πίεση με το τρίτο μνημόνιο για να σιγουρέψουν την φτωχοποίηση των Ελλήνων…πριν δεσμευτούν για τη διευθέτηση του χρέους μας και τις όποιες ευρωπαικές αναπτυξιακές πρωτοβουλίες.
Σήμερα ακούγοντας ειδήσεις άκουσα από το φερέφωνο του Σόιμπλε, τον Ντάισελπλουμ, ότι η διευθέτηση του ελληνικού χρέους θα εξετασθεί όχι άμεσα αλλά σε βάθος…μερικών μηνών. Με άλλα λόγια, γινόμαστε του ίδιου έργου θεατές (βλ. success story Σαμαρά).
Στην πραγματικότητα θέλουν να σιγουρευτούν 100% ότι οι εξαθλιωμένοι Έλληνες έχουν πέσει στο καναβάτσο και θα παραμείνουν κάτω, μετρώντας μέχρι και το δέκα!
Μόνο τότε θα πανηγυρίσουν ότι κατάφεραν επιτέλους να μας Βαλκανοποιήσουν Ευρωπαϊστί, σε επίπεδο ζωής (μισθών, συντάξεων, εργασιακών σχέσεων) και σαν αντίδωρο θα μας δώσουν την πολυσυζητημένη διευθέτηση του χρέους μας, με παράλληλη ελεγχόμενη δημοσιονομική χαλάρωση κοινωνικού προσήμου, δίνοντας πράσινο φώς στο «ελληνικό» κοινοβούλιο να ψηφίσει μέτρα με φορολογικά ανταγωνιστικά επενδυτικά κίνητρα (κυρίως μείωση φορολογικών συντελεστών) ώστε να αρχίσει να μειώνεται η ανεργία και να γεμίζουν με υγιές χρήμα τα δημόσια ταμεία.
Η διαχειριστική περίοδος εφαρμογής μνημονίων στα χαρτιά έχει ημερομηνία λήξης. Το ερώτημα είναι: «Θα μας αφήσουν να αισιοδοξούμε για το μέλλον των παιδιών μας, δίνοντας νωρίς λύση με τη διευθέτηση του χρέους ή θα μας ψήσουν το ψάρι στα χείλη;».
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός ΕΜΠ
