Είναι μία ζεστή νύχτα Ιουνίου, 12:30 μ.μ. Καταφέραμε να ξεφύγουμε από την πόλη για το τριήμερο και είμαι στην όμορφη αυλή του σπιτιού μας σε ένα μικρό χωριό στην περιοχή του Αμαρίου στην Κρήτη. Γράφω αυτό το άρθρο κάτω από το φως ενός κεριού σιτρονέλας (έχει πολλά πεινασμένα κουνούπια τριγύρω), στην πίσω πλευρά μίας βεβαίωσης μετακίνησης που είχε ξεμείνει στην τσάντα μου από τον καιρό της καραντίνας. Σχεδόν απόλυτη ησυχία τριγύρω, οι μοναδικοί ήχοι που ακούγονται είναι νυχτοπούλια και κουδούνια προβάτων.
Το Αμάρι είναι μια πανέμορφη περιοχή, με μικρά γραφικά χωριά και μοναδικό φυσικό περιβάλλον. Έχει πολλές ιδιαιτερότητες, λίγους μόνιμους κατοίκους, δεν έχει πρόσβαση σε θάλασσα και γι’ αυτό το λόγο είναι δύσκολο να αναπτυχθεί τουριστικά. Υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές προσπάθειες υποδομών στον τομέα του αγροτουρισμού, αλλά οι βασικές ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Όπως και σε πολλές άλλες περιοχές με αντίστοιχες ιδιαιτερότητες, ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι νευραλγικός για την επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν, δεδομένου ότι οι πόροι και τα έσοδα του δήμου δεν είναι τόσα, όσα μιας αντίστοιχης τουριστικής περιοχής. Αυτά τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν στην καθημερινότητα ενός γεωργού ή ενός κτηνοτρόφου, δεν μπορώ να αντιληφθώ εγώ, ως άνθρωπος της πόλης. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα αντιληφθεί οποιοσδήποτε δεν ασχολείται με τον πρωτογενή τομέα παραγωγής και δε ζει στην ύπαιθρο.
Τα χωριά του Αμαρίου έχουν λιγοστούς κατοίκους. Ο Δεκαπενταύγουστος είναι η μόνη περίοδος που μαζεύονται παραθεριστές, εγκαταλείποντας τις μεγάλες πόλεις για να επισκεφτούν για λίγο τον τόπο καταγωγής τους. Οι περισσότεροι από αυτούς πάνε στα χωριά τους μία-δύο φορές το χρόνο. Συχνά βρίσκουν ευκαιρία να πάνε στα χωριά και στις εκλογές, αφού έχουν αφήσει τα εκλογικά τους δικαιώματα στον τόπο καταγωγής τους.
Έρχονται λοιπόν και ψηφίζουν για τοπικούς δημάρχους και βουλευτές με γνώμονα, κυρίως τις κοινωνικές, και συγγενικές τους σχέσεις ή και την κομματική τους τοποθέτηση. Ψηφίζουν δηλαδή το δήμαρχο που θα κληθεί να λύσει τα προβλήματα ενός τόπου, τον οποίο οι ίδιοι επισκέπτονται μία ή δύο φορές το χρόνο. Με ποια ακριβώς κριτήρια; Τι σχέση μπορεί να έχει ένας αστός με τα προβλήματα που απασχολούν ένα αγρότη ή ένα κτηνοτρόφο;
Κάθομαι εδώ, στην αυλή του σπιτιού στο χωριό, ουσιαστικά ως περαστικός τουρίστας σε ένα μέρος που αγαπώ, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να έχω το δικαίωμα να διαμορφώνω το μέλλον εκείνων που ζουν και μοχθούν καθημερινά εδώ.
Με αυτό ακριβώς το σκεπτικό, δε βρίσκω παράλογη την πρόσφατη καταψήφιση του νομοσχεδίου για την διευκόλυνση της ψήφου των ομογενών. Νομίζω ότι θα ήταν περισσότερο χρήσιμο να αποφασίζουν για τον τόπο της μόνιμης διαμονής τους. Είναι δίκαιο, οι πολίτες να ψηφίζουν για το μέλλον του τόπου όπου ζουν και εργάζονται. Όσο κι αν αγαπούν τον τόπο τους, τα κριτήρια επιλογής τους δεν μπορεί να είναι ίδια με εκείνα ενός μόνιμου κατοίκου. Και τα γράφω όλα αυτά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα στεναχωρήσω πολλούς αναγνώστες του κειμένου.
Απολαμβάνω την όμορφη βραδιά στην ήσυχη αυλή στο χωριό, μερικές φορές το χρόνο, αλλά δεν έχω την απαίτηση να φορτώσω στην πλάτη του Σταμάτη, που βόσκει τα πρόβατά του στο απέναντι χωράφι, κανένα δημοσιοσχετίστα πολιτευτή. Ο Σταμάτης γνωρίζει καλύτερα τι και ποιους χρειάζεται για να γίνει η καθημερινότητά του καλύτερη και η επιβίωσή του ευκολότερη.
