Ιστορικά λάθη σύγχρονων πολιτικών…

Αρκετοί πολιτικοί κυβέρνησαν τη χώρα μας από σύστασης του νεοελληνικού κράτους μέχρι σήμερα εξυπηρετώντας, πότε τα ξένα συμφέροντα, και πότε προσωπικές ματαιοδοξίες, κάνοντας ολέθρια σφάλματα, λόγω κυρίως παντελούς ανικανότητας. Οδήγησαν τη χώρα κατά διαστήματα σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις, όπου χρειάστηκαν μετά απίστευτες θυσίες, του απλού κόσμου πάντα, για να ξαναμπεί το νερό στο αυλάκι και να ακολουθηθεί η πολιτική της ανάπτυξης και της ευημερίας του τόπου. Κλασικά παραδείγματα που δεν απέχουν πολύ από το σήμερα, είναι η μικρασιατική καταστροφή, ο εμφύλιος πόλεμος, η χούντα των συνταγματαρχών και τελευταία φρεσκότατη, αλλά χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων το τελικό αποτέλεσμα, η σημερινή κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε.
Ο έλληνας από αρχαιοτάτων χρόνων είχε πολλά εκπληκτικά προτερήματα σε σχέση με τους άλλους λαούς, αλλά εξίσου και πάρα πολλά αρνητικά. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ότι ξεχνά πάρα πολύ εύκολα γενικά… παράδειγμα αυτούς που του κάνουν κακό. Με χαλαρή άνεση τους αναδεικνύει εκ νέου στην εξουσία. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα τέτοιου είδους και στην νεοελληνική ιστορία, ειδικά με πολιτικές παρατάξεις που βύθισαν τη χώρα στο απόλυτο χάος, αλλά ξαναβγήκαν στην επιφάνεια από τον απογοητευμένο Έλληνα που έψαχνε μάταια για ελπίδα, και την οδήγησαν ξανά σε νέες άσχημες περιπέτειες. Η συγκεκριμένη συνήθεια συνεχίζεται αμείωτη δυστυχώς και στις μέρες μας.
Η οικογενειοκρατία στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι κάτι που ανθίζει κατά κόρον κυρίως στις τριτοκοσμικές χώρες, αλλά με εκπληκτική συνέπεια και στη δική μας. Ο έλληνας δεν μπορεί να καταλάβει, πως επειδή ο μπαμπάς, ο θείος, ο ξάδελφος, ή ο παππούς, ήταν πολύ καλός πολιτικός, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως θα είναι και ο ανιψιός, ο γιος, η κόρη ή ο εγγονός. Βλέπουμε τρανταχτά ονόματα, με βαριά πολιτική ιστορία πίσω τους, να αμαυρώνουν το οικογενειακό όνομα, αφού δεν έχουν σε καμία περίπτωση ούτε το σθένος, ούτε τα προσόντα για να επιβληθούν και να διαπρέψουν στην πολιτική σκηνή του τόπου. Κλασικά παραδείγματα στη συγκεκριμένη περίπτωση επίσης αρκετά.
Πρώτος και καλύτερος ο Καραμανλής ο νεότερος που δεν είχε τα κότσια να πει στον κόσμο την τραγική κατάσταση που βρίσκονταν η χώρα, όταν την παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ, και την οποία, ο ίδιος στη συνέχεια, την οδήγησε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό, με τον άκρατο συνεχή δανεισμό, διαιωνίζοντας την πολιτική της κατανάλωσης, που είχε καθιερώσει το ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, αλλά σαφώς με χειρότερους ρυθμούς που ξέφυγαν τελείως. Τη δύσκολη στιγμή απλά «την έκανε» όπως λένε λαϊκά. Σε κάθε περίπτωση είναι υπόλογος απέναντι στην ιστορία!
Στη συνέχεια ο Παπανδρέου, έκανε το ίδιο μεγάλο ιστορικό λάθος για την παράταξή του, αλλά και για τη χώρα. Όταν έγινε πρωθυπουργός και είδε σε όλη την έκταση, την τραγική κατάσταση που είχε πλέον περιέλθει η χώρα, έπρεπε ΑΜΕΣΑ να κάνει το εξής απλό. Να ενημερώσει τον λαό για την κατάσταση που βρίσκονταν η πατρίδα μας, χωρίς περιττά λόγια, να προτείνει κάποιες λύσεις (συγκεκριμένες, επώδυνες ίσως, αλλά πάντως χωρίς εκπτώσεις και ωραιοποιήσεις) και να προκηρύξει αμέσως εκλογές. Δεν το έκανε, είτε γιατί δεν είχε τα κότσια, είτε γιατί κάποιοι τον είχαν ορίσει για δυο χρόνια διεκπεραιωτή μιας κατάστασης και με συγκεκριμένες αρμοδιότητες (όπως κατά κόρον έχει γραφτεί στις εφημερίδες) και μόλις την έφερε σε ένα καλό σημείο, που εκείνοι ήθελαν, τον ξαπέστειλαν για να αναλάβει ο επόμενος… σε κάθε περίπτωση είναι υπόλογος απέναντι στην ιστορία!
Ο επόμενος… δηλαδή ο κ. Σαμαράς, έγινε πρωθυπουργός της χώρας, αφού έκανε το εξής αμίμητο που είναι για το βιβλίο Γκίνες. Προσέξτε! είχε διαγράψει την Μπακογιάννη επειδή ψήφισε ΝΑΙ στο Μνημόνιο, ενώ η γραμμή του κόμματος ήταν ΟΧΙ. Μετά, διέγραψε 21 βουλευτές του, επειδή ψήφισαν ΟΧΙ στο Μνημόνιο, ενώ η γραμμή του κόμματος ήταν ΝΑΙ. Στη συνέχεια, κάποιοι από τους διαγραφέντες είχαν επαφές με την Μπακογιάννη για να ενταχθούν στο κόμμα της, που έλεγε ΝΑΙ στο Μνημόνιο, ενώ αυτοί είχαν διαγραφεί επειδή είπαν ΟΧΙ. Η Μπακογιάννη, που συζητούσε το ενδεχόμενο ένταξης στο κόμμα της αυτών που ψήφισαν ΟΧΙ, ενώ η ίδια έλεγε ΝΑΙ, κατηγόρησε το Σαμαρά για πολιτική σχιζοφρένεια. Ο Σαμαράς στη συνέχεια προσπάθησε να μαζέψει πίσω αυτούς που ψήφισαν ΟΧΙ, ενώ έπρεπε να ψηφίσουν ΝΑΙ. Η Μπακογιάννη έτρεξε να διοριστεί βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, ενώ είχε δηλώσει πως αν το ΔΗΣΥ (το κόμμα που είχε ιδρύσει) δεν έμπαινε στη Βουλή, η ίδια θα αποσυρόταν από την πολιτική!
Αναρωτιέμαι σε πιο τριτοκοσμικό κράτος θα συνέβαιναν τέτοιες καταστάσεις και αδυνατώ να δώσω απάντηση. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο κ. Σαμαράς βαδίζει στ’ αχνάρια του Παπανδρέου, και πολύ φοβάμαι πως έκανε και συνεχίζει να κάνει ακριβώς το ίδιο τραγικό λάθος. Αντί να πει στον κόσμο την ΩΜΗ αλήθεια, να παρουσιάσει συγκεκριμένο σχέδιο ανασυγκρότησης της Ελλάδας και να προκηρύξει ΑΜΕΣΑ εκλογές, λέει κάτι, μάλλον γραφικά, ή μήπως τραγελαφικά; περί… «επαναδιαπραγμάτευσης» και «ομιλίας με τον Θεό», που πολύ αμφιβάλω αν τα πιστεύει ακόμα και ο ίδιος. Ταυτόχρονα φρόντισε, αφού πλέον είναι πιο μνημονικός από τον οποιονδήποτε, να αλυσοδέσει τα όνειρα στις επόμενες γενιές ελλήνων, ξεπουλώντας ότι είχε απομείνει από τη χώρα. Με απλά λόγια δεν έκανε και αυτός αυτό που έπρεπε, άρα είναι επίσης υπόλογος απέναντι στην ιστορία!
Απομένει ο κ. Τσίπρας που νομοτελειακά, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, κάποια στιγμή θα γίνει πρωθυπουργός. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πλέον. Εκτός αν υπάρξει άλλου είδους εκτροπή, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλει η οργή του κόσμου και όλα παίζουν και είναι ικανά να γίνουν πλέον στην πολύπαθη πατρίδα μας… σε κάθε περίπτωση πάντως αν κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν οι προηγούμενοι και δεν τολμήσει να πει την ΩΜΗ αλήθεια στον κόσμο, δηλαδή πως έχουμε τελειώσει σαν χώρα στη νέα τάξη πραγμάτων που εδραιώνεται στον πλανήτη, και πρέπει να ξεκινήσουμε κυριολεκτικά από το μηδέν. Αν δεν καταφέρει να παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο αναδόμησης των πάντων (οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής προσαρμογής, γιατί ας μη γελιόμαστε αυτό πρέπει να γίνει), θα είναι εκείνος που κατά πάσα πιθανότητα θα πληρώσει, ότι θα έπρεπε να πληρώσουν όλοι οι προκάτοχοι του, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Ξέχωρα ότι θα χαθεί και η τελευταία ευκαιρία της αριστεράς να δείξει αν πραγματικά, έχει τις δυνατότητες να κυβερνήσει σωστά αυτόν τον πολύπαθο τόπο, και να τον οδηγήσει σε νέους καλύτερους δρόμους. Είναι αυτονόητο πως και ο κ. Τσίπρας, αν δεν κάνει αυτό που επιβάλλεται να κάνει, θα είναι και εκείνος υπόλογος απέναντι στην ιστορία. Και η ιστορία είτε μας αρέσει είτε όχι είναι αμείλικτη!
Το πρόβλημα όμως τελικά, απ’ ότι φαίνεται, δεν είναι ότι όλοι οι παραπάνω πολιτικοί θα είναι αρνητικά υπόλογοι απέναντι στην ιστορία. Το θέμα είναι πως από τα διαδραματιζόμενα γεγονότα, φαίνεται πως μάλλον αδιαφορούν, για το αν θα είναι η όχι υπόλογοι, και τους ενδιαφέρει με κάθε μέσον και τρόπο, να δρέψουν τους όποιους καρπούς δόξας τους προσφέρει η ενδεχόμενη πρωθυπουργία και μέχρι εκεί, αδιαφορώντας παντελώς για οποιαδήποτε άσχημη κατάσταση περνά ο τόπος και οι πολίτες της χώρας.
Οι στατιστικές λένε πως κάθε αιώνα η Ελλάδα γεννά ένα μεγάλο πολιτικό διεθνούς εμβέλειας. Τον 19ο αιώνα ήταν ο Τρικούπης και τον 20ο ο Βενιζέλος. Μένει να δούμε πότε θα εμφανιστεί και ο διεθνών προδιαγραφών πολιτικός μεσσίας, του 21ου αιώνα. Μόνο που επειδή οι καταστάσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, ελπίζω να μας κάνει τη χάρη και να μην αργήσει πολύ, γιατί τότε… «αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις…».