Συμβαίνουν καμιά φορά στην ιστορία των λαών περίεργες αντιθέσεις. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που κατά καιρούς τα παιδιά της κάθε ηλικίας πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς για να επιβιώσουν ή να σπουδάσουν ή και να κάνουν μπίζνες.
Και τώρα ξεμπαρκάρουν χιλιάδες στα νησιά της χώρας μας, είτε γιατί στη χώρα τους κινδυνεύουν από αντίπαλες δυνάμεις πολιτικού είτε για να επιβιώσουν καλύτερα περνώντας στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας και την ίδια ώρα που θαλασσοπνίγονται οικογενειακά για να βγουν σε ένα από τα νησιά μας και να αισθανθούν ελεύθεροι οι άνθρωποι αυτοί, την ίδια ώρα οι δικοί μας νέοι επιδιώκουν να πάνε σε άλλη χώρα για να εργαστούν και να επιβιώσουν.
Πριν μερικά χρόνια η Αυστραλία, η Γερμανία, οι ΗΠΑ και μερικές άλλες χώρες ως τον Καναδά αποτελούσαν την ελπίδα για χιλιάδες Έλληνες.
Είχε προηγηθεί ο παγκόσμιος πόλεμος στον οποίο και η χώρα μας έγινε μέρος του.
Κατόπιν του πολέμου της κατοχής και της μετακατοχικής περιόδου με όσα συνέβησαν, η φυγή ήταν για χιλιάδες συμπολιτών μας ελπίδα ζωής.
Τώρα πάλι η οικονομική κρίση και η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας που τη χρέωσαν ως το λαιμό, οι πολιτικοοικονομικοί αφέντες της, η φυγή είναι μια κάποια λύση για πολλά παιδιά της, όταν μπορούν να την πραγματοποιήσουν.
Αυτά έχει η ελληνική ιστορία. Πριν μερικά χρόνια και από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η εκδίωξη από την Μικρά Ασία εκατομμυρίων Ελλήνων και η προσφυγιά τους στη μητέρα πατρίδα, ήταν μια πικρή, πολύ πικρή ιστορία.
Και μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Λαμαρτίνου που έλεγε στη «Λίμνη» του.
«Χρόνε ζηλιάρη δύστροπε πες μας γιατί
να φεύγουνε οι ώρες της χαράς και
φεύγουν οι λύπες χωρίς να λησμονιώνται…
οι μαύρες, κι οι ολόπικρες στιγμές της συμφοράς…»
Τι να σας πω φίλοι μου από όσα θυμούνται οι γηραιότεροι από εμάς, και βλέπουν να επαναλαμβάνονται και να ταλαιπωρούν τις νέες γενιές και θλίβονται.
Θλίβονται γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται ανακυκλώνοντας τις συμφορές των Ελλήνων και των ανθρώπων γενικότερα.
Των ανθρώπων κυρίως των λαϊκών τάξεων που υποφέρουν πάλι.
