Ισχυρίζομαι ότι, όλο το πολιτικό φάσμα ήξερε πάρα πολύ καλά τι μας περιμένει, κάτι που δεν ήξερε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, με ευθύνη δικιά τους.
Οι πρόσφατες εκλογές έδωσαν την «εντολή» στον ρεαλιστή ΣΥΡΙΖΑ (μετά την αποχώρηση της μετέπειτα ΛΑΕ) και στους ΑΝΕΛ να διαχειριστούν τις «άγνωστες λεπτομέρειες» ελπίζοντας ότι θα τιμήσουν την ανθρωποκεντρική και πατριωτική ιδεολογία τους.
Σήμερα, μεσούσης της προσπάθειας για την οριστικοποίηση των μέτρων, προκειμένου να υλοποιηθεί η συμφωνία πλαίσιο που είχε ψηφισθεί το καλοκαίρι από όλη την αντιπολίτευση εκτός ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, άρχισαν οι δικαιολογημένες εν πολλοίς αντιδράσεις του κόσμου (λόγω μη έγκαιρης και ολοκληρωμένης ενημέρωσης) και αμέσως είχαμε τα πρώτα τριξίματα του κυβερνητικού σχηματισμού.
Εάν τα τριξίματα γίνουν ρωγμές και τελικά επέλθει η θραύση, τότε διερωτώμαι ποιος θα πανηγυρίζει στο εσωτερικό;
Η αντιπολίτευση που θα γίνει κυβέρνηση για να τα αλλάξει όλα…για μια ακόμα φορά; ή το νέο πολιτικό σχήμα που θα δημιουργηθεί υποσχόμενο γνώση, εντιμότητα και ειλικρίνεια;
Στην πρώτη περίπτωση θα ξαναγίνουμε του ίδιου έργου θεατές, στη δε δεύτερη πρόλαβε ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι, να κάψει οποιαδήποτε νέα τέτοια πρωτοβουλία τουλάχιστον προς το παρόν.
Τι μας έμεινε στα πλαίσια της δημοκρατίας μας;
Μόνο ο σχηματισμός της χιλιοειπωμένης οικουμενικής κυβέρνησης.
Μιας οικουμενικής κυβέρνησης που θα κληθεί να άρει τις αμαρτίες του πολιτικού συστήματος και συναινετικά θα προσπαθήσει να σηκώσει το βάρος των δύσκολων χρόνων που μας περιμένουν, για να ορθοποδήσουμε.
Εκτιμώ ότι είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα και αρκετά ενημερωμένοι για τις συνέπειες μιας Ελληνικής επανάστασης εντός ΕΕ. Ορισμένες επαναστατικές φωνές από πολιτικούς χώρους με τη δικιά τους άποψη διεξόδου από την κρίση δεν εκφράζουν, προς το παρόν, την κρίσιμη μάζα του πληθυσμού.
