Όλοι, άλλος λιγότερες και άλλος περισσότερες φορές, έχουμε απολαύσει ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Και έχουμε γελάσει μέχρι δακρύων με τις υποθέσεις των κωμωδιών και με τον τρόπο που υποδύονταν τους ρόλους τους οι πρωταγωνιστές και οι δευτεραγωνιστές των ταινιών αυτών.
Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος, αν εξαιρέσεις το «μελό φινάλε», στις περισσότερες κωμωδίες του αντιγράφει την πραγματική ζωή του Έλληνα του β’ μισού του 20ού αι. Έτσι, ο θεατής ταυτίζεται, και ψυχικά, με τους ήρωες και αγαπά τις ταινίες.
Στο παρόν σημείωμα, θα αναφερθούμε με λίγα λόγια για τη σχέση πολιτικής και πολιτικών με τον ελληνικό κινηματογράφο. Και είναι πολύ χρήσιμα όσα θα δείτε, εφόσον παρόμοιους τύπους σαν τους κινηματογραφικούς χαρακτήρες που θα προβάλλουμε συναντούμε πολλούς και καθημερινά στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Ας ξεκινήσουμε με το βουλευτή Καλοχαιρέτα. Ο άνθρωπος του λαού. Ο πολιτικός που για όλα και όλους έχει την πολυπόθητη λύση. Ο πολιτικός που σηκώνει στις πλάτες του τα βάρη όλων των πολιτών και είναι πρόθυμος, με τις «διασυνδέσεις» του να φτάνουν ως την κυβέρνηση, να τους βοηθήσει ανά πάσα στιγμή. Ο πολιτικός των κούφιων και ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Αλλά…στα λόγια μόνον, γιατί τα έργα είναι ανύπαρκτα…
Ο Καλοχαιρέτας στηρίζεται στις δικές του «δυνάμεις», για να εκλεγεί, δεν έχει ανάγκη τους 900+1 βαφτισιμιούς – «σταυρούς» του συναδέλφου του βουλευτή Σπ. Δαλέγκου, μήτε τον Θεόδωρο Γκρούεζα, το επίλεκτο στέλεχος της κυβερνητικής παράταξης που παιδιόθεν δεν κάνει τίποτα άλλο για προσπορισμό παρά έχει δοθεί ψυχή τε και σώματι στο κόμμα με ό,τι υλικό κέρδος μπορεί να αποκομίσει κι αυτός για πάρτη του όλα αυτά τα χρόνια αποπροσανατολίζοντας τους «αιθεροβάμονες» υπουργούς (Μαυρογαλούρος) και παίζοντάς το «τοπάρχης» στην επαρχία του, μήτε τον Κοσμά Σκούταρη, τον ανιδιοτελή για τον εαυτό του αλλά που κάνει τα πάντα για τους συμπατριώτες του κομματάρχη που νησιού που απ’ τον οποίον «κρέμεται» όποιος θέλει να βγει βουλευτής. Ένας άλλος συνάδελφός του, ο βουλευτής Φερέκης, χρειάζεται, για να τα βγάζει πέρα, τον Ψευτοθόδωρο ή Θόδωρο Πάρλα ως ιδιαίτερο γραμματέα, αλλά ο Καλοχαιρέτας από μόνος του είναι εξίσου καλός στο να εφευρίσκει αληθοφανή ψέματα, για να πλανεύει τους ψηφοφόρους.
Ας ιδούμε δύο άλλες περιπτώσεις τώρα πολιτευτών του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Περικλής Αράπης, από τη μια, όσες φορές κι αν εκτέθηκε υποψήφιος απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Όλα τα έξοδα των εκλογικών του αγώνων δεν είναι του εφοπλιστή θείου του (Κασανδρής) αλλά προσωπικά του, από τη με κόπο δουλειά του, άνθρωπος του λαού γαρ, γι’ αυτό και υστερεί έναντι άλλων ανθυποψηφίων του και αποτυχαίνει πάντα. Ο Θανασάκης Γκοβότσος, από την άλλη, κι αυτός αποτυγχάνει όσες φορές κι αν κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής. Η διαφορά του με τον Αράπη είναι ότι ο Θανασάκης, μετά από πολυετείς σπουδές εκτός Ελλάδας, δεν έχει εργαστεί ποτέ του και επιθυμεί να αναμιχθεί, με τις οικονομικές «πλάτες» συγγενών του, ενεργά με την πολιτική, για να μην δουλέψει ποτέ πραγματικά.
Γι’ αυτό, μου αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Επειδή τα πρόσωπα και οι καταστάσεις του, αν και έχουν ληφθεί εντελώς συμπτωματικά, μου θυμίζουν πάρα πολύ την πραγματική ζωή. Και στην πραγματικότητα, με μια ματιά να πλανηθείς στον χώρο το βλέπεις και το καταλαβαίνεις, οι πολιτευτές – «παράσιτα» λέγονται και Καλοχαιρέτας, και Θανασάκης, και Μανωλάκης κ.λπ., οι οποίοι εύχομαι να μη ξαναβρεθούν ποτέ στον δρόμο μας όχι μόνο σε δημοτικές ή εθνικές εκλογές, αλλά ούτε καν σε σωματειακές, γιατί εάν μάς ανταμώσουν, θα φάνε «κατάμαυρο»! Μπουχτίσαμε πια από ψεύτες και παράσιτα!
*Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος Διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ.
φιλόλογος, Msc Διαχειριστής Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Διαχείρισης Πληροφοριακών συστημάτων
