Και ενώ η σχολική χρονιά βρίσκεται ακόμα στην αρχή, όλα τα σχολεία της πόλης μας τελούν υπό κατάληψη.
Ένα ποσοστό μαθητών, που απώτερος σκοπός τους είναι να μην κάνουν μάθημα, βάζουν μια αλυσίδα και κλείνουν το σχολείο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και για τους άλλους που θέλουν να μπουν στις τάξεις και να κάνουν μάθημα. Ισχυριζόμενοι ότι είναι πλειοψηφία -που μπορεί και να μην είναι- βάζουν μια αλυσίδα και ένα λουκέτο και αμπαρώνουν το σχολείο.
Και χωρίς να ξέρουν να κάνουν σωστή τοποθέτηση ζητημάτων για τον αγώνα τους, βάζουν κάποια αστεία αιτήματα, όπως ότι δεν έχουν σαπούνι στις τουαλέτες. Γελοιοποιώντας έτσι και τα σοβαρά προβλήματα που πράγματι υπάρχουν και για αυτά πρέπει να αγωνιστούν και να φωνάξουν γονείς και μαθητές μαζί.
Γιατί αν κλείναμε το σχολείο κάθε φορά που δεν έχει χαρτί υγείας και σαπούνι, θα έπρεπε τα σχολεία να είναι συνεχώς κλειστά. Το ότι υπάρχουν είκοσι χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών κενές και το ότι η δημόσια παιδεία πάει να γίνει ιδιωτική, αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα και γι’ αυτά πρέπει να αγωνιστούν γονείς και μαθητές.
Επειδή νομίζω ότι δεν υπάρχει γονέας που να μην ενδιαφέρεται για το καλό του παιδιού του, τουλάχιστον αυτοί που είναι υπεύθυνοι, γιατί δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που δεν ενδιαφέρονται καθόλου, πρέπει να σκύψουν πάνω στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά και να τα βοηθήσουν να αγωνιστούν σωστά και βοηθώντας τα μέσα από τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων. Και να διεκδικήσουν και αυτοί μαζί τους, με αγώνα που θα φέρει αποτέλεσμα. Διότι ένας κακός και ανοργάνωτος αγώνας είναι ήττα και όχι νίκη.
Τα παιδιά λοιπόν πρέπει να καταλάβουν ότι η κατάληψη δεν είναι η μοναδική λύση. Είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας όταν είναι σωστός όχι όταν γίνεται ανοργάνωτα και κυρίως όχι όταν πρωταρχικός στόχος τους δεν είναι ο αγώνας, αλλά το χάσιμο των μαθημάτων.
Βλέπουμε σχολεία γεμάτα εξωσχολικούς και με τεράστιες ζημιές μετά το τέλος των καταλήψεων. Υπάρχουν πολλοί τρόποι διαμαρτυρίας που μπορεί κάποιος να διεκδικήσει το δίκιο του και αν χρειαστεί να γίνει και κατάληψη, αλλά με μπροστάρηδες τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς.
Τα παιδιά τα θέλουμε μαζί και όχι απέναντι. Γονείς και εκπαιδευτικοί να τα βοηθήσουμε λοιπόν, να μην τα παρασύρει η παρόρμηση της νιότης και η έλλειψη της πείρας να κάνουν πράγματα που θα τους γυρίσουν μπούμερανγκ.
Από την εκπαίδευση και την παιδεία κρίνεται το μέλλον τους. Πρέπει λοιπόν εμείς οι γονείς να αγωνιστούμε σοβαρά και υπεύθυνα για το μέλλον των παιδιών μας και όχι να περιμένουμε από τα παιδιά, κλείνοντας τα σχολεία να φέρουν αποτέλεσμα, γιατί πιστεύω ότι ένα παιδί του γυμνασίου δεκατριών ετών δεν ξέρει γιατί κάνει κατάληψη και δεν μπορεί μόνο του να φέρει αποτέλεσμα.
Και ούτε να περιμένουμε από την κάθε κυβέρνηση μόνο λόγια, γιατί με τις οδοντογλυφίδες δεν κάνεις μεσοδόκια. Τα παιδιά μας λοιπόν κοντά μας και όχι ρέμπελα στους δρόμους και στις καφετέριες.
Η παιδεία είναι το σημαντικότερο κομμάτι που πρέπει να αγωνιστούμε γιατί λαός χωρίς σωστή παιδεία και χωρίς εκπαίδευση είναι καταδικασμένος.
