Ο κρατισμός στην Ελλάδα προσφάτως απέτυχε οικτρά. Συνδέθηκε με διαφθορά και σαπίλα, με παρακμή και χρεωκοπία. Παρόλα αυτά και επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ψηφοφόρων επιθυμούν να του δώσουν άλλη μια ευκαιρία, ψηφίζοντας τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που σχεδιάζει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας πάνω σε βάση και πλαίσιο κρατισμού.
Οπωσδήποτε η ανεργία, δηλαδή η έλλειψη επενδύσεων, που έχει μεσολαβήσει τα τελευταία χρόνια, έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην πιο πάνω επιλογή πολλών Ελλήνων ψηφοφόρων. Στα μάτια τους λοιπόν το φιλελεύθερο μοντέλο, ας το πούμε απλά, «δεν έχει ψωμί».
Δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω την ειλικρίνεια των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, σχετικά με την πραγμάτωση ενός κρατικού μοντέλου παραγωγής. Ούτε το κατά πόσο το τελευταίο θα είναι «εύπεπτο» από την ελληνική κοινωνία, η οποία, στερημένη και απογοητευμένη, σίγουρα θα το αγκαλιάσει.
Εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε είναι το αν το κρατικό μοντέλο θα ήταν ενσωματώσιμο και αποδεκτό στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Και τούτο ακριβώς επειδή η συμβατότητα αυτή αποτελεί το έτερο κυρίως ζητούμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος αναγκαστικά, για να εξασφαλίσει στον κόσμο θέσεις εργασίας, θα έχει να επεκτείνει τον δημόσιο τομέα (φυσικά σε παραγωγική κατεύθυνση, πλέον).
Η επέκταση αυτή, σε ποιά έκταση θα γινόταν αποδεκτή στην ευρωζώνη; Ένα επιπλέον θέμα που θα μπορούσε να τεθεί στις σχέσεις μας με την Ε.Ε., περιπλέκοντας και τα λοιπά ζητήματα, όπως εκείνο της διαγραφής μέρους του χρέους ή της χρονικής επιμήκυνσης της εξόφλησης.
Η συμβατότητα ελληνικού κρατισμού και Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μέγα στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι δικηγόρος