Ο «οίκτος» για έναν άνθρωπο -πολύ δε περισσότερο για έναν λαό- είναι ένα συναίσθημα «υπεροχής», επομένως εξ ορισμού μια μορφή λανθάνοντος ρατσισμού. Δύσκολα θα «λυπόμουν» κάποιον ή κάποιους- πολλώ μάλλον ένα ολόκληρο έθνος. Πολύ εγωιστικό, αυθαίρετο και σίγουρα αντιεπιστημονικό.
Ωστόσο, αν και ολίγον «αντιχριστιανικό» θέλω ν’ ανταποδίδω τον υπερφίαλο και απρόκλητο «οίκτο», ειδικά όταν προέρχεται από αλαζονεία κι όχι από ανθρωπισμό.
Ένας τέτοιος αλαζόνας είναι και ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, που το προσωπικό του δράμα τον έκανε-παραδόξως- περισσότερο κυνικό.
«Λυπάται», λέει «τους Έλληνες για την ανεύθυνη κυβέρνησή τους»!
Ύβρις, κύριε Σόιμπλε, ύβρις! Και όπως κάθε υβριστής αμετροεπής και άλογος στερείται του στοιχειώδους Αριστοτελικού «λόγου».
Δε θα είχε κανένα πραγματικά νόημα λεκτικής αναμέτρησης ή διαξιφισμού οποιουδήποτε με τον «λυπησιάρη» Σόιμπλε, σε επίπεδο «ανταπόδοσης» του χαρακτηρισμού, πριν του δίναμε την ευκαιρία μιας γνήσιας Κρητικής φιλοξενίας!
Ναι, με μεγάλη ευαρέσκεια θα φιλοξενούσα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος Κρητικός τον «συμπαθή» Γερμανό υπουργό, για όσο χρονικό διάστημα ήθελε! Θέλω ειλικρινά να τον φιλέψω καλιτσούνια και ξεροτήγανα, να πιει όση τσικουδιά τραβά η όρεξή του, να φάει οφτά, αντικριστά, να χωνέψει με φλισκούνια και δίκταμους, να του δωρίσω κεφαλομάντηλα μαχαίρια και μαγκούρες σαν κι αυτές που οι παππούδες μου πολεμούσαν τους γονείς του πριν εβδομήντα χρόνια!
Θέλω να τον ξεναγήσω σ’ όλο το Νησί! Στα λιόφυτα της Βιάννου, της Καντάνου, των Μεσκλών, στις κερασιές στο Γερακάρι, όπου τραβά η ψυχή του τέλος πάντων. Μπορούμε να πεταχτούμε και μέχρι το Μάλεμε να δει και να «καμαρώσει» το δικό του «λαό» που κείτεται απ’ το Μάη του 1941, γιατί δεν μπόρεσε τελικά να μας κάνει όλους «Άριους»!
Θα τον ξεπροβόδιζα με μεγάλη αγάπη, «οίκτο» και συμπάθεια, όχι μόνο γιατί θ’ άλλαζε γνώμη για τον Ελληνικό λαό, αλλά γιατί θα λυπόταν πάρα πολύ για το δικό του και τις ες αεί επιλογές του!
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας
