Ο ιός ξαναβρίσκεται σε έξαρση. Το ξέρετε όλοι. Θερίζει ανελέητα το ανθρωπολόι.
Και οι απλοί άνθρωποι των λαών ανήμποροι μετρούν και θρηνούν απώλειες αγαπημένων προσώπων και συνανθρώπων.
Οι ειδικοί (οι γιατροί εννοώ!), από τη μια, εκφράζουν ανησυχίες και φόβους για το μέλλον. Οι πολιτικοί, από την άλλη, σπεύδουν να πάρουν μέτρα σήμερα, μήπως μπορέσουν να σώσουν αν σώζεται κάτι…
Μα εκ των υστέρων τα μοιρολόγια των πολιτών και οι ιατρικές προσπάθειες και πολιτικές εξαγγελίες δεν δείχνουν να ωφελούν ουσιαστικά τα μεν πουθενά, ούτε να προσφέρουν πραγματική ανακούφιση ή λύτρωση από τα δεινά οι δε.
Το φάρμακο -πιστεύω- είναι, όμως, ένα και μοναδικό και ανίκητο, ούτε εμβόλιο, ούτε τίποτα άλλο! Να μετανιώσουμε πρέπει ειλικρινά και όσο είναι ακόμη καιρός για τα σφάλματα που έχουμε κάνει όλοι ως άνθρωποι στη δημόσια και στην ιδιωτική μας ζωή αφενός, να πιστέψουμε ότι ο Θεός είναι ο μόνος μας σωτήρας και να προστρέξουμε αφετέρου, άδολα και ανιδιοτελώς, στην αγκαλιά του Χριστού εκλιπαρώντας γιατρειά όπως ο παραλυτικός της Βηθεσδά ή ο εκ γενετής τυφλός και τόσοι άλλοι που ιάθηκαν από τη θαυματουργή αγάπη του προς τον άνθρωπο…
Και με την πίστη μας δυνατή στην αλήθεια και στην αγάπη του Κυρίου ως οδηγό και πυξίδα στη ζωή μας, θα το δείτε ότι θα γίνει το θαύμα και θα νικήσουμε όλοι μαζί και υπέρ όλων των ανθρώπων τον ιό…
(Από την ανέκδοτη συλλογή δοκιμίων «Ηθοποιών Γεύμα»… Αφιερωμένο στη Μαρία μου).
