Μάθε παιδί μου… βάδισμα

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΖΑΝΑΚΗ*

Στις τόσες «εξωσχολικές» δραστηριότητες που φορτώνουμε τα παιδιά μας δε θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να προσθέσουμε άλλη μία! Γιατί καλά τα ωδεία, τα ξενόγλωσσα, τα μπαλέτα, τα φροντιστήρια, ο προσκοπισμός, η ρομποτική αλλά κρίνοντας από τις εικόνες που είδαμε στις παρελάσεις τα παιδιά μας χρήζουν επειγόντως εντατικά μαθήματα εκμάθησης … βαδίσματος!

Πραγματικά είναι αξιοπερίεργο και φαίνεται αδιανόητο για ένα παιδί ή έναν έφηβο να συγχρονίσει το σώμα του βαδίζοντας φυσιολογικά! Εικόνες, ή για ν’ ακριβολογούμε κινήσεις, από τον … ρόμποκομπ ή από κάτι πλάσματα που βλέπουμε σε καρτούν από τηλεοράσεως δεν κολακεύουν μια γενιά νέων ανθρώπων που απορροφημένοι στις οθόνες των tablets και των smartphone μάλλον ξέχασαν να περπατούν σαν φυσιολογικά δίποδα όντα.

Πώς είναι δυνατόν να περπατούν με το στυλ «καμήλας» προτάσσοντας ταυτόχρονα τα άκρα της δεξιάς πλευράς κι έπειτα της αριστερής; Ή πώς γίνεται τα χέρια τους να περιφέρονται λες και ανακατεύουν κάποιο μεγάλο καζάνι; Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων εξαιρετικής παρουσίας κάποιων σχολείων, τα περισσότερα περιφέρονται σαν κοπάδι «αμνοεριφίων», τα οποία τα κατευθύνει σε ρόλο ποιμένα ο Γυμναστής ή η Γυμνάστρια και μάλιστα πολλά παιδιά ανταποκρινόμενα στις … «επευφημίες» συγγενών και φίλων κατά τη διάρκεια της παρέλασης, ανταποδίδουν ενθουσιωδώς τους χαιρετισμούς, μετατρέποντας τους σχηματισμούς τους σε κανονική αγέλη.

Χωρίς να είμαι από τους φανατικότερους θιασώτες των μαθητικών παρελάσεων, θεωρώ πως εφόσον γίνονται και τιμούν κάποιες σημαντικές εθνικές εορτές, οφείλουν να παρουσιάζουν μια εικόνα σοβαρότητας, ώστε να ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, δηλαδή στην απόδοση τιμής για τη συγκεκριμένη επετειακή ημέρα. Κάποτε μας προβλημάτιζε πολύ σοβαρά η εθνικότητα του ή της σημαιοφόρου, μην τυχόν και μιάνει το εθνικό μας σύμβολο, σήμερα προκαλεί εύλογο προβληματισμό το «μετέωρο βήμα» του παρελαύνοντα!

Μήπως εν τέλει καλό θα ήταν να διδάξουμε τα παιδιά μας να … περπατούν φυσιολογικά, παράλληλα με την ρομποτική, το πιάνο και το σκάκι;