«Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά», λέει μια σοφή, λαϊκή παροιμία… παροιμιωδώς επίκαιρη, ειδικά στους χαλεπούς (και ανερμάτιστους, ποικιλοτρόπως), καιρούς που περνούμε.
Τα «ξερά» είναι τα σαθρά προϊόντα της ασυδοσίας που χαρακτηρίζει τη χώρα μας, σε όλους τους τομείς, και τα «χλωρά»… είναι τα θύματα της ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ που έρχεται σαν αρρώστια να εγκατασταθεί στις πρακτικές των εκάστοτε κυβερνώντων αλλά και στις συνειδήσεις μεγάλης μερίδας των απέλπιδων και καταταλαιπωρημένων συμπολιτών μας, και όχι μόνο, σπέρνοντας εχθρότητα και φθόνο για τον διπλανό μας στο μυαλό και την ψυχή μας.
– Ισοπεδώνονται όσοι εργάζονται σκληρά στη ζωή τους, εισφέροντας σε ένα κράτος μη ανταποδοτικό και αδηφάγο, με κάποιους που παρασιτούσαν και παρασιτούν, εξαπατώντας ή λαμβάνοντας μισθούς που τα προσόντα και η προσφορά τους ΔΕΝ δικαιολογούν.
– Ισοπεδώνονται όσοι δεν έχουν την ευκαιρία να εργαστούν (κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα) με εκείνους που έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν αλλά δεν βρίσκουν εργασία… του επιπέδου τους.
Παράδειγμα φρεσκότατο, χθεσινό, με το καινούριο i-phone6s να στραφταλίζει πάνω στο τραπέζι της καφετέριας όπου καθόταν ο εν λόγω νεανίας: «Σιγά να μην πάω ΕΓΩ να δουλέψω σε καφετέρια ή στα χωράφια για 3 ευρώ την ώρα (σημ.: καθαρά και με επιπλέον τα ένσημά του πλήρη) δεν μπαίνω καλύτερα στο ταμείο ανεργίας;»).
(Μιλούμε για μηνιαίο μισθό που μεταφράζεται σε 624,00€, ποσό που ο μέσος ελεύθερος επαγγελματίας, εδώ και χρόνια ΔΕΝ κερδίζει…).
– Ισοπεδώνονται οι εργοδότες που απολύουν εργαζόμενους γιατί αδυνατούν να πληρώνουν τους από χρόνια υπαλλήλους τους και των οποίων η επιχείρηση πιθανότατα οσονούπω θα κλείσει, με εκείνους που απολύουν, αν και μπορούν να το αποφύγουν, μόνο προκειμένου να προσλάβουν άλλους, με τα μισά πλέον χρήματα.
– Ισοπεδώνονται στα μάτια του κόσμου ακόμη και οι πραγματικοί, άγνωστου αριθμού, πρόσφυγες με εκείνους που αυθαίρετα (και ανέλεγκτα από τους αρμόδιους φορείς) καπηλεύονται την «ιδιότητα» αυτή, επιδιώκοντας μια προνομιακή(;) μεταχείριση, και μια μάλιστα σε μια χώρα που νοσεί βαθύτατα και η ίδια.
Ο κατάλογος είναι απελπιστικά μακρύς, γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να συνεχίσω.
Η ισοπέδωση, λοιπόν, έστω και αν προέρχεται από την εφιαλτική έλλειψη προοπτικής που βιώνουμε, είναι ιός που κατασπαράζει τη λογική, το θυμικό και τον ανθρωπισμό μας ταυτόχρονα.
Παιδιά της είναι ο φόβος, η εχθρότητα κατά πάντων, η υποδαύλιση των ταπεινότερων ενστίκτων μας γενικώς, αλλά και η διαιώνιση της ασυδοσίας των ανικάνων και των επιτηδείων.
Είναι η μήτρα του αλληλοσπαραγμού και της καταστροφής αλλά και γέννα της ανικανότητας ή/και της έλλειψης βούλησης των ιθυνόντων συνάμα.
Εδώ η παιδεία (σχολική, ακαδημαϊκή, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική) δεν παίζει στο έργο. Ίσως και να είναι ανύπαρκτη ή έστω καχεκτική, σίγουρα πάντως τυγχάνει εκκωφαντικά απούσα.
Ποιος θα ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι στις αντιλήψεις και τις συνειδήσεις των ανθρώπων;
Φοβούμαι όχι το σαθρό πολιτικό μας σύστημα ούτε όσοι έξωθεν ορίζουν τις συνθήκες και κινούν τα νήματα, για λόγους που εξυπηρετούν ή διαφυλάσσουν απώτερα συμφέροντα, όχι απαραίτητα σχετιζόμενα με τη μικρή μας χώρα.
Έχουμε τα εφόδια και τις αντοχές, ώστε να το κάνει ο καθένας από εμάς με όσο μυαλό και ψυχραιμία (;) μας έχει απομείνει;
Θα καταφέρουμε, άραγε, να αποφύγουμε την ανεπανόρθωτη ρήξη του κοινωνικού μας ιστού, εξυγιαίνοντας και όχι διαλύοντάς τον;
Θα το δείξει η Ιστορία, θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο.
Καλό είναι, όμως, να θυμόμαστε ότι, στον βαθμό που αντιστοιχεί στον καθένα μας, εκτός από λήπτες των διαμορφούμενων συνθηκών, κύτταρα της ζωντανής διαδικασίας που λέγεται Ιστορία τυγχάνουμε ΚΑΙ εμείς, ατομικά, αλληλεγγύως, αδιαιρέτως και… αναπόφευκτα.
* Η Αγάπη Μουνδριανάκη είναι δικηγόρος Ρεθύμνου
