Το ζήτημα ονοματοθεσίας της γείτονας χώρας, αγγίζει τις «λεπτές χορδές» του αισθήματος ταυτότητας των Ελλήνων για αυτό με μεγάλη προσοχή αρχίζω το άρθρο μου με την διάκριση της έννοιας του «εθνικισμού» και του «πατριωτισμού».
Η πρώτη ενέχει παθολογικά στοιχεία εγωκεντρικότητας που οδηγούν σε φανατισμό και μισαλλοδοξία, η δεύτερη εκφράζει την αγάπη προς την «μάνα πατρίδα» με σεβασμό δικαιωμάτων στους αλλοεθνείς για τη διαμόρφωση ολοκληρωμένης εθνικής συνείδησης.
Το μεγάλο ζήτημα κατά την άποψή μου, είναι η ορθή αντίληψη της ουσίας του εθνικού συμφέροντος, ώστε ο λαός να χειραφετείται στην αποτελεσματική υπεράσπισή του για να προστατεύονται οι γνήσιες αξίες της ευημερίας και ελευθερίας ενός τόπου.
Παρά το γεγονός ότι με «ακουμπά» στην συναισθηματικά το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας δεν συμμετείχα στο πανελλήνιο συλλαλητήριο και διαφωνώ επί της αρχής με το εγχείρημα της διοργάνωσης για ένα απλό λόγο.
Γιατί στη διεθνή σκηνή η χώρα μας μεταδίδει ένα εσφαλμένο μήνυμα, ότι είμαστε αδιάλλακτοι ενάντια στις θέσεις των Σκοπίων, ενώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, καθώς οι γείτονές μας δεν επιθυμούν άλλη λύση για το όνομά τους πέραν της λέξης «Μακεδονία».
Η εγχώρια ελληνική πολιτική «ηλιθιότητας και πάθους για εξουσία» δεν αφήνει χώρο για ένα συνεκτικό σχέδιο άσκησης εξωτερικής πολιτικής σε υπερκομματικό πλαίσιο αλλά αιώνια εκμεταλλεύεται τα πάντα για μικροπολιτικούς λόγους.
Έτσι και τώρα η αντιπολίτευση προσπάθησε να διαβάλει την χώρα και να αφυπνίσει τον λαό μέσω του «υψηλού πατριωτικού φρονήματος» την… «λαϊκή ετυμηγορία προσφυγής στις κάλπες» για εκλογή νέας κυβέρνησης πιο ικανής κι αποτελεσματικής.
Ο τίτλος δίσκου «Εθνική μοναξιά» τα πρώτα χρόνια του προβλήματος το 1992 με το τραγούδι σε στίχους Φίλιππου Γράψα «Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα, μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα…», συμβολίζει διαχρονικά το πρόβλημα της Ελλάδας.
Ήταν η εποχή που γέννησε και σηματοδότησε μια πρωτόγνωρη άνθηση του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού με πυρήνα ταλαντούχους «μουσικαράδες» κυρίως της βόρειας Ελλάδας και συνέβαλε καθοριστικά σε μια μουσική αναβάθμιση που τροφοδοτήθηκε από το συλλογικό αίτημα προάσπισης ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Πέρα όμως από τις συναισθηματικές εξάρσεις υπάρχει το διεθνές δίκαιο που έχει ως θεμελιώδη αρχή το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού των λαών, ενώ η ιστορική αναδρομή της ευρύτερης περιοχής είναι αμφιλεγόμενη.
Αυτό σημαίνει ότι τα Σκόπια υπερτερούν σε νομικό επίπεδο και χρειάζεται εξαιρετική λεπτότητα χειρισμών για τη δυνατότητα μιας επιτυχής έκβασης των συνομιλιών, οι οποίες σύμφωνα με την καθιερωμένη διπλωματική πρακτική θα περιέχουν αμοιβαίες συναποδοχές και υποχωρήσεις.
Αξίζει να αναφερθεί ένα ανάλογο παράδειγμα μεγαλύτερου μεγέθους και στρατηγικής βαρύτητας μεταξύ συνόρων Μ. Βρετανίας και Γαλλίας, όπου μια ολόκληρη περιφέρεια τριών εκατομμυρίων κατοίκων και 27.208 τ.χ. της βόρειας Γαλλίας ονομάζεται Βρετάνη (la Bretagne).
Κλείνοντας εύχομαι η τωρινή διαπραγμάτευση να διασφαλίσει την ειρηνική συνύπαρξη των δύο λαών και την ακεραιότητα συμφέροντός μας, καθώς με βάση αυτή στις 11 με 12 Ιουλίου θα παρθεί οριστικά η απόφαση για το θέμα αυτό στο συμβούλιο του ΝΑΤΟ.
