Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας των σχολείων και των σχολών. Σύντομα, σχεδόν το σύνολο των νέων ανθρώπων της Ελλάδας θα καθίσουν σε κάποιο θρανίο, είτε γιατί αυτό είναι υποχρεωτικό από το νόμο του κράτους είτε από τις κοινωνικές προσδοκίες.
Όσο αφορά την πανεπιστημιακή εκπαίδευση η χώρα μας έχει να παρουσιάσει πολλές πρωτιές. Μετά την περσινή «αναβάθμιση» Γαβρόγλου, πρέπει να έγινε η χώρα με τα περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα, σε σχέση με τον πληθυσμό της. Σίγουρα πρωτεύει στην εισαγωγή νέων φοιτητών, καθώς το 80% περίπου των φετινών αποφοίτων Λυκείου βρήκε μια θέση στο πανεπιστήμιο. Έχει επίσης, πρωτιές στον αριθμό «αιώνιων» φοιτητών, στον αριθμό φοιτητών που δεν φτάνουν στο πτυχίο και ένα νέο ρεκόρ για φέτος, καθώς το 41% αυτών που εξασφάλισαν την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια το έκαναν με βαθμολογία κάτω του 10. Παιδιά που σε άλλες χώρες θα τα έστελναν να επαναλάβουν την τάξη!
Έτσι, για κάθε έναν ή μία επιτυχημένο/η επιστήμονα που διακρίνεται στο εξωτερικό και διαβάζουμε με χαρά και υπερηφάνεια για αυτούς, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι με διαφορετική πορεία. Από τη Μαρία που μπήκε στη Φιλοσοφική για να ακολουθήσει το όνειρό της έξι χρόνια αργότερα ως αεροσυνοδός, το Χρήστο που δουλεύει σε μπαρ τα τελευταία δέκα χρόνια και ακόμη χρωστά μαθήματα στο Οικονομικό, τη Μαριάνθη που σπούδασε πέντε χρόνια πληροφορική και αργότερα ξανα-σπούδασε βρεφονηπιοκόμος κοιτάζοντας τα τριάντα χωρίς σταθερή δουλειά και εισόδημα, τη Χριστίνα που τελείωσε νηπιαγωγός, έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό και βιοπορίζεται με ιδιαίτερα, το Γιάννη κατασκευαστή κοσμημάτων με πτυχίο Μηχανολόγου, όλα ονόματα τυχαία με ιστορίες πραγματικές.
Από τη μία φοιτητές που δεν ξέρουν γιατί πραγματικά επέλεξαν την όποια σχολή και από την άλλη πολλοί να μπαίνουν χωρίς ούτε τα τυπικά προσόντα. Το γιατί σχεδόν οι μισοί απόφοιτοι Λυκείου γράφουν κάτω από τη βάση πρέπει να προβληματίσει. Αν και το φετινό 41% είναι ακραίο, το ίδιο ανησυχητικά ήταν τα 20% και 25% προηγούμενων ετών. Απέχει άραγε η θεματολογία των εξετάσεων από την ύλη που διδάσκεται με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι/ες να μην είναι επαρκώς προετοιμασμένοι; Δηλαδή, τα παιδιά μας περνούν 2 ή 3 χρόνια σκληρής «προετοιμασίας» για τις πανελλαδικές σε σχολεία, φροντιστήρια και ιδιαίτερα, με τεράστιο ψυχικό κόστος για τα ίδια και οικονομικό για τις οικογένειές τους, για να δώσουν «λευκή» κόλλα επειδή δε διδάχθηκαν την ύλη; Τότε γιατί επιτρέπονται διαχρονικά τέτοια αν-αντίστοιχα θέματα; Μήπως για να περάσει το μήνυμα ότι χρειάζονται και άλλα φροντιστήρια, περισσότερα ιδιαίτερα, περισσότερο χρήμα και κόπος; Για να βιοπορίζονται στρατιές πτυχιούχων «καθηγητικών» σχολών που δεν έχουν καταφέρει να βρουν άλλο δρόμο;
Επειδή ελάχιστοι έχουν την πολυτέλεια να σπουδάζουν για ακαδημαϊκούς και μόνο λόγους ας ξεκινήσουμε με ένα σοβαρό μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού από το γυμνάσιο ήδη. Ας προβάλλουμε και ενισχύσουμε την επαγγελματική εκπαίδευση και ας περιορίσουμε τις επιλογές στο μηχανογραφικό!
Η λογική του μπαίνω σε μια σχολή και μετά… βλέποντας και κάνοντας…. οδηγεί στην οικονομική αφαίμαξη των οικογενειών και του κράτους, την ανεργία και την υποαπασχόληση. Στερεί το δικαίωμα από τους νέους να ονειρεύονται με τα πόδια σταθερά στο έδαφος και την ευκαιρία να ανακαλύψουν και αξιοποιήσουν τα ταλέντα και τις δυνατότητές τους στα πιο παραγωγικά τους χρόνια.
