Με τη διαπραγμάτευση να κορυφώνεται και με την αγωνία να χτυπά κόκκινο, με διάφορους κινδύνους από μέσα κι απ’ έξω, παρά την απίθανη παραπληροφόρηση και κινδυνολογία, οι Έλληνες με συντριπτικά ποσοστά στηρίζουν την κυβέρνησή τους. Πρώτη φορά αριστερά, αλλά και πρώτη φορά τέτοια διαφορά. Διαφορά στη νοοτροπία, διαφορά στο ήθος, διαφορά στην ειλικρίνεια και στην άρθρωση πολιτικού λόγου.
Κακά τα ψέματα. Η κυβέρνηση αυτή της αριστεράς είναι η μόνη ελπίδα, η τελευταία ελπίδα του λαού μας και το νοιώθει, το διαισθάνεται. Γι’ αυτό την στηρίζει. Αλλά και η κυβέρνηση αυτή δεν δικαιούται να αποτύχει.
Η ελπίδα έχει ζωντανέψει σ’ αυτό τον τόπο. Από πού βγάζω αυτό το συμπέρασμα; Θυμηθείτε απλά τις αναρίθμητες αυτοκτονίες που καθημερινά επαναλαμβανόταν σ’ όλο το διάστημα της προηγούμενης διακυβέρνησης, χωρίς κανένας υπεύθυνος να συγκινείται, ή ασχολείται μ’ αυτές. Οι άνθρωποι αποφασίζουν βάζουν τέλος στη ζωή τους μόνο όταν χάσουν ΚΑΘΕ ελπίδα.
Σήμερα -σαν από θαύμα- δεν αναφέρονται πια αυτοκτονίες. Το συμπέρασμα είναι ότι σήμερα ο κόσμος ελπίζει. Η ελπίδα ξαναγεννιέται, η ελπίδα αγωνίζεται να επιβιώσει μπροστά στο άδειο ταμείο του επαγγελματία, μπροστά στην άδεια τσέπη του υπαλλήλου, μπροστά στο άδειο τσουκάλι της νοικοκυράς. Αυτή η κυβέρνηση λοιπόν οφείλει να συνεχίζει να κρατά την ελπίδα ζωντανή.
Σήμερα τα πράγματα είναι βέβαια αρκετά δύσκολα. Η κυβέρνηση ψάχνει χώρο και στήριγμα για να σταθεί και για να προχωρήσει, αφού η Ευρώπη την πιέζει αφόρητα. Αλλά η Ευρώπη παίζει με τη φωτιά. Ποια Ευρώπη όμως; Η Ευρώπη των λαών; Όχι βέβαια, το ακριβώς αντίθετο: Μια Ευρώπη βυθισμένη σ’ ένα χειμώνα βαρύ, που δεν μπορεί να στεγάσει τα όνειρα των λαών, αφού τα όνειρα δεν τρέφονται με δάνεια παρά μόνο με ελπίδα, και οι ψυχές δεν βολεύονται και δεν ξεπαγώνουν παρά μόνο στον ήλιο.
Ακούμε για τις κόκκινες γραμμές, και όσο ακούμε γι’ αυτές, τόσο ελπίζομε. Αλλά η πιο βαθιά και η πιο κόκκινη γραμμή είναι να έχομε μια αριστερά που δεν θα γίνει ποτέ κεντροαριστερά. Αναπνέομε βαθιά και το επαναλαμβάνομε. Για να το εμπεδώσομε και να το πιστέψομε.
Η αλήθεια είναι ότι μερικά πράγματα θα προτιμούσα να είναι διαφορετικά. Θα προτιμούσα π.χ. την καλλιέργεια του φρονήματος για μια οριστική λύση και άμεση αναγέννηση της χώρας, όχι τη συνεχή επίκληση της ιδέας του «συμβιβασμού». Διότι -κακά τα ψέματα, ο συμβιβασμός, όσο κι αν είναι έντιμος, είναι συνυφασμένος με μια ήττα, είναι ήδη μια ήττα.
Αυτές τις μέρες παίζονται πολλά και δρομολογούνται πολλά.
– Ο Θωμάς με κοιτάζει απορημένος.
– Η ανάπτυξη δεν έρχεται, η χρεοκοπία δεν έρχεται. Τι γίνετε; Θα γίνει επιτέλους κάτι;
Προσπαθώ να τον παρηγορήσω.
– Δεν κάνομε πίσω. Η κυβέρνηση δεν θα προδώσει τη λαϊκή εντολή. Η κυβέρνηση δεν παίζει. Αν δεν υπάρξει συμφωνία δεν θα πληρώσει την επόμενη δόση. Δεν πρέπει να τους φοβόμαστε. Έχομε κι εμείς δύναμη και το γνωρίζουν. Γνωρίζουν ότι αν μας φέρουν σε αδιέξοδο θα έχουν κι εκείνοι ζημιές απρόβλεπτες.
Ο Θωμάς επιτέλους χαμογέλασε.
– Καλά τα λες. Η γη γυρίζει και η ελπίδα είναι ζωντανή και δυνατή.
Ο ήλιος έλαμπε. Το δροσερό Μαγιάτικο αεράκι φυσούσε απαλό, φέρνοντας αισιοδοξία και ανακούφιση απ’ τ’ ανοιχτά της θάλασσας. Τι όμορφη χώρα! Τι μεγάλες στιγμές!
* O Μανόλης Καλλέργης είναι γιατρός
