Δεν θα φροντίσουμε για μακρινό κατόπι.
Για το καλύτερον ημείς θα προσπαθούμε.
Και όσο προσπαθούμε, τόσο θα χαλνούμε, θα μπλέκουμε τα πράγματα, ως να βρεθούμε
στην άκρα σύγχυση. Και τότε θα σταθούμε.
Θα είν’ η ώρα οι θεοί να εργασθούνε.
Έρχονται πάντοτ’ οι θεοί. Θα κατεβούνε από τες μηχανές των, και τους μεν θα σώσουν, τους δε βίαια, ξαφνικά θα τους σηκώσουν από την μέση και σαν φέρουνε μια τάξη θ’ αποσυρθούν. -Κ’ έπειτ’ αυτός τούτο θα πράξει, τούτο εκείνος ·και με τον καιρόν οι άλλοι τα ιδικά των. Και θ’ αρχίσουμε και πάλι».
(Κ. Π. Καβάφης: «Η επέμβαση των θεών»).
Πριν από ένα και πλέον αιώνα (1899) έγραψε τους παραπάνω στίχους ο Αλέξανδρινός ποιητής… Μοιάζουν σαν να γράφτηκαν σήμερα για μια Ελλάδα που υποφέρει, πονάει, αγωνίζεται, θυμώνει, «σώζεται» κάθε έξι μήνες, αναζητά ελπίδα και πάλι απ’ την αρχή…
Και μπορεί ο Οδ. Ελύτης να έγραφε ότι: «Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», όμως δυστυχώς τη μόνη τέχνη που γνωρίζουμε είναι το πώς να «αποσυνδέσουμε την Ελλάδα»… Μετά χάνεται όλο το «παιχνίδι».
Η χώρα εδώ και τρία περίπου χρόνια ζει το δικό της μαρτύριο. Ο φαύλος κύκλος μιας πλαστής-εικονικής-ζοφερής πραγματικότητας πολλών χρόνων την οδήγησαν στην τωρινή πολιτισμική κρίση. Κι έτσι σιγά-σιγά άρχισαν να εμφανίζονται οι «σωτήρες», που «όσο προσπαθούν (να τη σώσουν) τόσο χαλνούν και μπλέκουν τα πράγματα»… Κι ο λαός αναζητά την ελπίδα. Τη ρεαλιστική ελπίδα, το σχέδιο, το όραμα, την προοπτική… Αυτό που το πολιτικό μας προσωπικό ονομάζει άλλοτε «ανάπτυξη», άλλοτε «ανάταση» ή «νέο ξεκίνημα»… Όμως, το «καλοζωισμένο» αυτό πολιτικό προσωπικό δεν ήταν ανάμεσα σε εκείνους που άπλωναν τα χέρια τους έξω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. (Αλήθεια τι ονομασία κι αυτή; Ισως να μην είναι κοντά στην πραγματικότητα καμία έξη αυτού του τίτλου!). Οι αγρότες μοίρασαν μέσα σε λίγες ώρες… πενήντα τόνους φρούτων και λαχανικών! Οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου… Εδώ έφεραν τη χώρα το πολιτικό -οικονομικό σύστημα που διαχειρίστηκε για χρόνια τις τύχες αυτού του τόπου. Πάνε πια ξεχασμένες στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας!» φράσεις όπως: «Τα περήφανα γηρατειά!» Σήμερα οι απόμαχοι της ζωής δεν ξέρουν για ποιον να «πρωτοκλάψουν»… Για τα άνεργα παιδιά ή εγγόνια τους ή για τη δική τους φτωχοποίηση και τα απλωμένα χέρια στα συσσίτια και τη δωρεάν διανομή φρούτων και λαχανικών…
Μια χώρα (ένα πολιτικό σύστημα και μια δημοκρατία) που αδυνατεί (ή αρνείται) να εξασφαλίσει ποιότητα ζωής (κυρίως) στους νέους- στα παιδιά της- και στους γέροντες, δυστυχώς, δεν έχει και η ίδια μέλλον… Και το λέμε αυτό με όσο άγχος, πόνο και φόβο κρύβουν οι λέξεις αυτές….
Περιμένουν, άραγε, τους… Θεούς «να κατεβούν από τες μηχανές των»; Εκεί θα φτάσουμε;
Η κρίση της κοινωνίας γίνεται πια μια Ανθρωπιστική κρίση! Και το πολιτικό μας σύστημα ζει μέσα στη δική του «γυάλα».
Ερευνα της ΓΣΕΒΕΕ αναφέρει ότι ένας στους δύο Έλληνες κινδυνεύει να βρεθεί στο περιθώριο…
Η μείωση των εισοδημάτων αγγίζει το 38%! Φτάσαμε, έτσι, «αισίως» στην κοινωνία του 50%…
Αλλά και τα υπόλοιπα συμπεράσματα της έρευνας αυτής, είναι συγκλονιστικά: Το 40% των νοικοκυριών έχουν στην οικογένεια ένα τουλάχιστον άνεργο, το 70% των νοικοκυριών έχει κάνει περικοπές στις δαπάνες ειδών διατροφής, ενώ το 92% περιόρισε τις δαπάνες για ένδυση -υπόδηση! Την ίδια στιγμή το 47% του πληθυσμού είναι δεκτικό στη μη έκδοση αποδείξεων προκειμένου να πετύχει κάποιο οικονομικό όφελος κι αυτό σε μια εποχή που τα φορολογικά έσοδα «πιάνουν πάτο»… Αξίζει, μάλιστα, να σταθούμε και στο γεγονός ότι το 42,5% των οικογενειών στρέφεται στην αναζήτηση προϊόντων χαμηλότερης ποιότητας! Η έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ επισημαίνει, επίσης, ότι : το 40% των νοικοκυριών αποφεύγει να πληρώνει λογαριασμούς ΔΕΚΟ, ενώ το 50% δεν διαθέτει επαρκές εισόδημα για την κάλυψη των υποχρεώσεών του!
Ποια θα είναι, λοιπόν, η συνέχεια; Ένα «νέο» πρόγραμμα μιας «νέας σωτηρίας»; Είναι ολοφάνερο ότι οδηγούμαστε σε «άκρα σύγχυση» και σε «ανθρωπιστική καταστροφή»!
Είναι πασιφανές ότι το «σχέδιο» της «Υπατης Αρμοστείας» που το πολιτικό μας προσωπικό έχει υπογράψει (και δεσμεύσει μ’ αυτό τη χώρα για δεκαετίες) οδηγεί τα πράγματα στο «όσο προσπαθούμε-αγκαλιά με τα μέτρα ύφεσης και φτωχοποίησης-, τόσο, θα χαλνούμε, θα μπλέκουμε»! Και στο τέλος «ούτε ελιά, ούτε αμπέλι, ούτε καράβι» θα έχει απομείνει για την περίφημη ανάταση-ανάκαμψη-ανάπτυξη ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζουν το «αύριο» αυτού του τόπου, όσοι ασκούν ή διαχειρίζονται τις τύχες μας…
Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι από τη θέση αυτή γράφουμε «σοφίες»… Όμως, το βέβαιο είναι ότι ζώντας στην κατακερματισμένη κοινωνία αυτού το τόπου, είμαστε και βιώνουμε την καθημερινότητα, αυτή σο τα»πετσί»μας.. Σε αντίθεση με ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής ελίτ, το οποίο αρνείται (ή αδυνατεί) να κατανοήσει το που οδηγεί τη χώρα και τους πολίτες της…
Δεν είναι απαραίτητο να βγει αληθινή στο σύνολό της η «προφητεία» του Κ. Π. Καβάφη. Καλό για την πατρίδα (λέξη ξεχασμένη και αυτή!) είναι να… «σταθούν» πριν φτάσουμε στην «άκρα σύγχυση»! Πριν δηλαδή οι κοινωνικές εκρήξεις είναι πολύ πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν, πριν τα χρόνια της Κατοχής φαντάζουν (ας μας επιτραπεί ο όρος) «λάιτ»!
Ο γράφων δεν είναι από τη φύση του απαισιόδοξος… Είναι, όμως, ρεαλιστικά αισιόδοξος. Κι αυτός ο «ρεαλισμός» σήμερα δεν είναι φανερός…
Η σημερινή πολιτισμική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί κυρίως «με λογισμό και μ’ όνειρο (όραμα)» …. Σίγουρα, όχι με… την αναμονή μιας επέμβασης των «Θεών»!
Αν, πραγματικά, θέλουμε να «αρχίσουμε και πάλι»… Διαφορετικά;