Τον περασμένο μήνα απασχόλησε την τοπική κοινωνία και πολύ παραπέρα ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, που αφετηρία είχε την καταδίκη ενός παιδιάτρου του Νοσοκομείου Ρεθύμνου για τον θάνατο ενός μικρού παιδιού που μεταφέρθηκε για νοσηλεία στο νοσοκομείο.
Δεν γνωρίζω ούτε τους άτυχους γονείς, ούτε κανέναν από τους τέσσερις γιατρούς που κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ως πολίτης – μέλος της τοπικής κοινωνίας θα επιχειρήσω να διατυπώσω τις απόψεις μου πάνω σ’ αυτό το κοινωνικό ζήτημα που εφάπτεται της λογικής και της ηθικής υπόστασης του ανθρώπου.
Α. Ο πόνος των γονέων και λοιπών συγγενών του μικρού παιδιού είναι αβάστακτος, επειδή με τα επαναστατικά άλματα της φαρμακολογίας και της θεραπευτικής έχει μηδενιστεί, σχεδόν, η νηπιακή θνησιμότητα, αλλά εκείνοι έχασαν για πάντα το παιδί τους.
Β. Από την προσεκτική μελέτη των επιστολών και τοποθετήσεων που δημοσιεύτηκαν στον τοπικό τύπο, συνάγονται κάποιες σκέψεις και δημιουργούνται έντονοι προβληματισμοί, όπως:
1. Γιατί όλες τις επιστολές – τοποθετήσεις τάσσονται με την πλευρά των γιατρών, αφού έκαμαν ό,τι ήταν επιβεβλημένο;
2. Γιατί δεν έγινε ούτε καν νύξη σχετική με αμέλεια ή παράλειψη του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού κατά την ολιγοήμερη νοσηλεία του παιδιού;
3. Γιατί, ενώ υπάρχει κατάθεση πανεπιστημιακού καθηγητή που μελέτησε τις εξετάσεις όλες και διαπίστωσε ότι το παιδί δεν πέθανε από αφυδάτωση, αφού από τις ειδικές εξετάσεις φαίνεται ότι χορηγήθηκε αδιάκοπα με ορό η απαιτούμενη ποσότητα νερού και ότι ο ίδιος ο καθηγητής της ιατρικής θα έκανε την ίδια ακριβώς θεραπευτική αγωγή στο παιδί;
Γ. Έχω την εντύπωση ότι όσα είδαμε στις εφημερίδες μαρτυρούν και βεβαιώνουν ότι είναι καλογραμμένα και έχουν υψηλό επίπεδο, όχι επειδή είναι γραμμένα από μορφωμένους γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά επειδή είναι λόγια καρδιάς, λόγια ψυχής. Είναι κείμενα υψηλού επιπέδου, όπως φανερώνουν τα εσωτερικά στοιχεία του λόγου, των λογικών επιχειρημάτων που επικαλούνται και των στοιχείων της ηθικής και της ιατρικής δεοντολογίας.
Αν τα επιχειρήματα ήταν για συμπαράσταση και αλληλεγγύη συναδελφική, το επίπεδό τους θα ήταν ευδιάκριτο, χαμηλό και θα έφθανε μέχρι το ύψος της τσέπης όρθιου ανθρώπου.
Δ. Θέλω να πιστεύω ότι οι πρώτοι που πόνεσαν, όταν διαπιστώθηκε ο θάνατος του παιδιού ήταν οι γιατροί και οι νοσηλευτές του και έκλαψαν με δάκρυα ψυχής, επειδή δεν μπόρεσαν να τηρήσουν όσα προβλέπει ο όρκος του Ιπποκράτη (ωφελέειν ή μη τι βλάπτειν).
